Bo Gyi (32) lag negen dagen in coma: ‘Het heeft mijn leven verrijkt’

Negen dagen lag Bo Gyi Hasenaar (32) op de Intensive Care in coma. Hij was allesbehalve ‘weg’. Wat beleefde hij in die dagen – en welke impact had dat op zijn leven?

Vier jaar geleden krijgt Bo Gyi Hasenaar (32) plotseling enorme hoofdpijn; het blijkt een hersenvliesontsteking. Hij wordt enorm ziek en gaat snel achteruit, tot het moment dat de artsen zeggen dat ze hem in slaap moeten brengen. Hij wordt in coma gebracht. Negen dagen later wordt hij weer wakker.

Deze negen dagen hebben zijn leven voorgoed veranderd: de coma bood hem inzichten over wie hij is, hoe hij zij leven wil leiden en hoe hij contact wil maken met zijn omgeving. In de documentaire Negen Dagen onderzoekt hij wat er die dagen is gebeurd en hoe dat zijn leven op zijn kop heeft gezet.

‘Een paar dagen voor mijn verjaardag werd ik ziek. Het begon met knallende hoofdpijn en hoge koorts. De pijn was zo heftig dat ik dacht: het boeit me allemaal niet meer. Toen de artsen zeiden dat ze me in slaap zouden brengen, voelde dat als een opluchting. Ik mocht nog even videobellen met mijn toenmalige vriendin – het was coronatijd – en daarna was ik alleen.’

‘Als ik slaap weet ik de volgende dag negen van de tien keer niet meer wat ik heb gedroomd. Van de coma kan ik alles tot in detail herinneren. Het was heel realistisch. Alles wat ik ervaarde, had te maken met ziek zijn en beter worden. Ik was me heel bewust dat ik veel moest doen om beter en sterker te worden. Ik wist dat ik in coma lag en toch was ik wel in mijn eigen wereld. In mijn coma zag ik mensen om me heen. Ik zat er middenin, maar ik kon met niemand praten of contact maken – dat voelde eenzaam. Toch heb ik ook veel leuke dingen gedaan: ik heb echt geleefd, in mijn coma. Het heeft me veel inzichten gegeven.'

‘Ja, honderd procent. Ik heb de energie gevoeld van mensen. De eerste dagen bewoog ik niet; toen ik de stemmen van mijn moeder en toenmalige vriendin hoorde bewoog ik meer. In mijn hoofd zei mijn toenmalige vriendin steeds tegen me dat ik moest blijven ademen. Als ik dat goed deed dan werd ik beloond, in mijn hoofd. Dan kwam ik terecht in een soort bos, ik denk dat dat iets met zuurstof te maken heeft.

Omdat het coronatijd was, mocht er maar één persoon per dag één uur langskomen. Dat was natuurlijk heel moeilijk. Ook toen de artsen zeiden dat er een kans bestond dat ik het niet zou overleven, werd de bezoekersregeling niet verruimd. Ze konden niet bij mij komen. Dat voelde ik ook, ik werd zichtbaar onrustiger. Mijn moeder heeft toen iedereen opgeroepen om positiviteit mijn kant op te sturen: kaarsjes branden, berichten sturen en bidden – ook al waren we niet gelovig. Ik denk wel dat dat heeft bijgedragen: ik voelde heel veel energie en positiviteit.’

‘Ik stond eigenlijk weer op fabrieksinstellingen. Ik was qua gezondheid terug bij af: ik was veel afgevallen en een beetje de weg kwijt. Maar ik was intens blij en gelukkig met de mensen om mij heen. Dat was heel mooi en puur.’

‘Het deed me onverwachts veel. Het was indrukwekkend. De machines, de herkenbare geluiden, alle toeters en bellen die nodig waren om mij in leven te houden. Dat raakte me wel. Daar besefte ik dat mijn beleving van de coma heel anders was geweest dan die van mijn familie. Voor hen was het een nachtmerrie; voor mij ook iets moois. Dat contrast was moeilijk te bevatten.’

‘Dat was heel mooi. Het doet me goed om de mooie woorden terug te lezen. Onze familie praat niet veel over gevoel, maar ik merk dat sinds ik ziek ben geweest we dat meer doen. Ik heb dat ook een beetje aangewakkerd; om meer openheid te geven over emoties en kwetsbaarheid. Dat heeft ons een stuk dichter tot elkaar gebracht.’

‘Ik heb veel meer schijt gekregen: ik ben meer dingen gaan doen die ik spannend vind. Ik wil meer uit het leven halen, spannende paden kiezen die mij helpen om te groeien. Alles staat in het teken van groei en mezelf durven laten zien: me echt kwetsbaar opstellen tegenover de mensen die het dichtste bij mij staan.

Een jaar na de coma heb ik een groot feest gegeven. Om het leven te vieren. In mijn coma had ik hier al over gedroomd, toen ik wakker werd heb ik een filmpje gemaakt waarin ik iedereen uitnodigde voor mijn Celebrate Life Festival. Ik wilde iets teruggeven aan de mensen die er in deze tijd voor me waren geweest. Om samen stil te staan bij het leven.’

‘Een coma is natuurlijk voor iedereen anders. Ik heb er veel uit gehaald en voor mij was het heel verrijkend. En hoewel ik het niemand gun om in een coma terecht te komen, gun ik wel iedereen meer de regie over je leven in eigen hand te nemen en de dingen die ze echt belangrijk vinden niet uit te stellen.’