De vader van Sasha (25) is ongeneeslijk ziek: 'Ik zie erg op tegen de begrafenis'

Sasha hoort op 25-jarige leeftijd dat zijn vader ongeneeslijk ziek is. Hoe ga je om met het vooruitzicht je enige ouder te verliezen?

'Vroeger hadden we echt een goede vader-zoonrelatie. Hij was heel erg ondersteunend bij alles wat ik deed. Ik voetbalde heel erg graag en hij was tien jaar lang mijn coach.

De laatste jaren hebben we echt een goede band ontwikkeld. Ik zie hem als een van mijn beste vrienden. Nu is een andere periode aangebroken; nu ben ik meer de vader geworden, omdat ik een verzorgende rol heb vanwege de situatie waarin we ons nu bevinden.'

'Hij was met pensioen gegaan, samen met mijn moeder. Ze zijn samen twee maanden naar Italië geweest, toen ze terugkwamen om zijn verjaardag te vieren. Op zijn verjaardag liep hij al best wel mank en hij merkte dat hij wat verlammingen kreeg. Hij dacht dat het gekomen was door een val die hij de dag ervoor had gemaakt, maar het bleef maar aanhouden en het werd steeds erger. Ik heb hem vijf keer moeten overtuigen om naar de huisarts te gaan.

Toen we uiteindelijk bij de huisarts kwamen, vertrouwde hij het niet helemaal. De huisarts zei dat het op een tia leek. Dezelfde dag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om een hersenscan te doen. Daar kwam uit dat het geen tia, maar een herseninfarct was. Daarvoor zou hij nog twee dagen onder controle blijven in het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis om hem op te halen, kregen we een berichtje: het is niet goed. Toen vertelde de neuroloog dat het een hersentumor was. Dat was wel schrikken.'

'Ik wist niet precies wat het inhield. Ik wist niet wat de consequenties waren van een hersentumor. We wisten ook nog niet of het eventueel te behandelen was. Hij had daarvoor ook al eens prostaatkanker, een tia gehad en een hartinfarct gehad. Dus hij heeft al best veel kwaaltjes gehad. Dus ik dacht: hier komt hij ook wel overheen. Maar met een hersentumor is het toch anders. Er was geen operatie mogelijk, omdat dat te veel complicaties met zich mee zou brengen. Er was ook geen chemo. Het was eigenlijk in één keer afgelopen. Het ging binnen vier dagen van: "mijn arm voel ik niet goed", naar: "je vader komt te overlijden". Dat ging echt ontzettend snel.'

'Iedereen is natuurlijk ontzettend geschrokken. Ik ben een van de eersten uit mijn vriendengroep die dit overkomt. Dus het is zeker schrikken. Iedereen kijkt dan naar hun eigen vader en vraagt zich af hoelang ze er nog zullen zijn. Dat bood in het begin veel troost, daar heb ik echt veel aan gehad. Maar op een gegeven moment heb je tegen de hele wereld gezegd dat je vader komt te overlijden. Hij zou eigenlijk nog twee, drie maanden hebben, nu zijn we toch al bijna een jaar verder en hij is er nog steeds. En het gekke is dat je je daar een beetje schuldig over voelt. De meeste mensen snappen dat niet. Het ebt een beetje weg.'

'We zijn een enkele weken geleden nog bij de neuroloog geweest en die stelde precies deze vraag. Die gaf aan: heb je nu nog behoefte aan een MRI? Dan kunnen ze zien hoe groot de tumor is geworden en weer een indicatie geven van hoeveel tijd hij nog heeft. We hebben ervoor gekozen om dat niet te doen, omdat het gaat zoals het gaat. En ik ben gewoon hartstikke blij dat hij er nog is. Ik weet niet of ik er meer aan zou hebben als ik zou weten dat hij er over twee maanden nog zou zijn. Je probeert toch van elke dag het beste te maken.'

'Als familie word je natuurlijk wel hechter. Ik merk dat het het zwaarst is voor mijn moeder. Die is 45 jaar lang met mijn vader samen geweest – ze zijn beste vrienden. Ze hebben het hele leven alles met elkaar gedeeld.'

'Mijn moeder is op het moment heel erg emotioneel. Die trekt het de meeste dagen niet. Dan komt ze naar mijn vader toe – hij heeft een eenpersoonsbed – dan gaat ze naast hem liggen en dan zegt hij: ik ga nog niet weg. Wat hij altijd zegt is: ik heb je beloofd dat ik de komende vijf jaar nog niet wegga. Mijn moeder zegt dan: ik hou je eraan. Op die manier troost hij haar.'

'In het begin dacht ik daar heel erg over na. Straks is hij er niet als ik kinderen krijg of ga trouwen. Maar ik verwacht geen kinderen op korte termijn, dus: wat er niet is, mis je ook niet. Daarbij ben ik vorig jaar met hem door Oost-Europa gaan reizen. We hebben twee maanden lang allelei steden in Europa bezocht. Dat soort dingen proberen we te plannen. Hij haalt daar echt zijn energie uit.'

'Vroeger was hij voor Ajax en nu een beetje voor AZ, omdat we in de buurt van Alkmaar wonen. Ik was altijd voor AZ en nu ik in Amsterdam woon, voor Ajax. We hebben kaartjes gekocht voor Ajax-AZ. Daar kijken we ontzettend naar uit. Het voelt echt alsof hij daarvoor blijft leven.'

'Ik weet dat er een heel nare periode aankomt. De begrafenis bijvoorbeeld; daar zie ik echt tegenop. Dat ik mijn vader zie en dat hij stil ligt en dat er niks meer uitkomt. Dat kan ik nog niet helemaal voor me zien. Soms denk ik daarover na, vooral als ik ’s nachts in bed lig. Maar ik zie verdriet ook als iets moois. Het betekent dat ik heel erg van hem hou en dat ik hem ga missen.'

'We zijn het afgelopen half jaar bezig geweest met afscheid nemen. Het is niet zo dat hij over een dag overlijdt, maar ook niet pas over vijf jaar. Dus je bent al langzaam afscheid aan het nemen. Elke dag een beetje. Dat gebeurt ook omdat hij mentaal niet helemaal meer aanwezig is – je ziet hem langzaam weggaan.'