"Waarom kan ik niet gewoon blij zijn?"

“Ik heb me heel lang laten leiden door anderen, liet over me heen lopen en zette mezelf op een lage plek. Niemand mocht last van mij hebben, daarom verborg ik mijn gevoelens voor de mensen om mij heen. Ik was bang dat ik mezelf een keer helemaal zou verliezen, maar kon niet overweg met mijn boosheid.

Doordat ik over mezelf liet heenlopen wist ik eigenlijk niet goed wie ikzelf was. Het ging mis toen ik op mezelf ging wonen. Wie was ik zonder anderen? Wat is mijn mening en wat wil ík bereiken? Ik had geen antwoorden op deze vragen, want ik was hier nog nooit mee bezig geweest.

Ik liep vast, maar accepteerde niet dat ik niks meer kon. Het viel toch allemaal wel mee? Ik dacht dat ik me aanstelde; ik ging naar school, haalde goede cijfers, dus wat had ik te klagen? Ik schaamde me omdat ik geen reden had om depressief te zijn.

Als ik nu terugkijk op die periode denk ik: “Dat je überhaupt nog naar school ging en die vakken hebt gehaald!”, maar achteraf is het makkelijk praten. Onbewust gleed ik langzaam weg, daardoor had ik niet door hoe diep ik erin zat.

Het was een hele stap om naar de psycholoog te gaan, maar ik had geen energie meer om te liegen en mijn masker op te houden. Toen ik aan mijn vrienden vertelde dat ik naar de psycholoog ging, zei iemand: “Oh, maar er is toch helemaal niks mis met jou?”. Tot die tijd kon ik mijn depressie makkelijk verborgen houden, maar ik was op. Mijn hoofd stopte niet met nadenken, dat kon zo niet langer. 

Vanaf het moment dat ik hulp kreeg van de psycholoog dacht ik dat ik de wereld aankon, maar dat gevoel was van korte duur. Ik kwam weer in een dip en leerde bij de psycholoog dat ik twee gevoelenspotjes heb: één waar al mijn depressieve klachten vandaan komen, en één waar alle dagelijkse bezigheden vandaan komen.

Mijn gevoel was afgevlakt, maar de psycholoog gaf me inzicht in mijn situatie en waar mijn emoties vandaan kwamen. Ook scheelde het dat ik depressie ging zien als ziekte, in plaats van dat ik gek was en het zelf had veroorzaakt. Natuurlijk ben ik ook weleens ‘gewoon’ down, maar als het uit mijn depressieve potje komt dan weet ik dat ik ertegen moet vechten.

In mijn leven heb ik langzaam blokkades opgebouwd in mijn hoofd. Door EMDR-therapie werd ik meer bewust van mijn boze gevoelens en ging het rauwe randje eraf. Je moet beseffen dat ik nooit echt met mijn gevoelens heb leren omgaan, in ons gezin werd daar niet over gesproken. Ik ben een gevoelsmens, dus dan clashte heel erg. Daarbij was er vaak spanning thuis en dat wilde ik oplossen, waardoor ik mezelf niet op de eerste plek zette.

Met mijn ouders praat ik nog steeds niet over mijn gevoel, wel over praktische zaken. Ze proberen mij te begrijpen, maar ik heb andere kanalen waar ik mijn emoties kan uiten: bij mijn vrienden.

Nog steeds word ik weleens overvallen door negatieve emoties. Het kan zomaar zijn dat ik op een feestje ben en dat de gedachtestroom weer op gang komt: “Niemand mag mij, ik doe alles fout”. Meestal ga ik dan even naar de wc, dan breng ik mezelf tot rust en probeer ik weer rationeel na te denken.

Het kost heel veel tijd om mijn gedachten weer om te buigen, dat gaat stap voor stap. Iets wat heel diep in me zit moet ik gaan veranderen, en gewoontes veranderen is het lastigste wat er is.

Ik heb een post-it in mijn kamer hangen waarop staat: “Kom terug naar het hier en nu”, want soms verdwaal ik in mijn gedachten en dat haalt me weer terug naar mijn bewustzijn. Het is lastig uit te leggen, maar het lijkt wel alsof mijn hoofd soms heel mistig wordt. Dan heb ik niet door dat ik aan het nadenken ben, en zit ik vast in mijn gedachten. Dan moet ik mezelf echt een soort van wakker schudden. Het helpt ook om te gaan hardlopen, dan worden mijn gedachten meer gestructureerd. De gedachtestroom stopt niet, maar de mist trekt op en het wordt helderder in mijn hoofd.

Er zit geen einddatum aan mijn depressieve gevoelens, misschien zit ik er nog wel jaren aan vast. Dat vind ik moeilijk om te accepteren. Gelukkig heb ik lieve vrienden die met mij meeleven, daar haal ik veel steun uit. Ik realiseer me dat ik niet opeens morgen beter ben, dat is alsof je wilt sprinten terwijl je een marathon moet lopen.”

In het kader van de #TrueSelfie-weken ga ik in gesprek met mensen over hun depressie om het onderwerp meer bespreekbaar te maken, vorige week sprak ik met Jeroen . Wil je weten hoe je een depressie herkent? Kijk dan de Depressie Kennistest terug.