Oogappels: dit zijn de favoriete scènes van de vaste cast

Deze week begon het zevende en laatste seizoen van Oogappels, de serie die in 2023 de Gouden Televizier-Ring won. Acht acteurs uit de vaste cast vertellen over hun favoriete scène.

Maas Bronkhuyzen (Mees) bewaart goede herinneringen aan de scène uit het tweede seizoen waarin hij het uitmaakt met Nina, zijn vriendin in de serie, gespeeld door Aiko Beemsterboer.

‘Nina zegt tegen mij dat het volgens haar niet gaat werken tussen ons. Deze scène was heel fijn om met haar te spelen, we hadden een goede klik. Het was in Oogappels de eerste keer dat ik als het ware een emotionele boog speelde en dat we samen een scène droegen. We hebben het goed gerepeteerd, maar ook weer niet te veel zodat er in het moment echt iets kon ontstaan en dat was hier zeker het geval. Ik kon als acteur emoties tonen die ik bij Mees nog niet eerder had laten zien. Mijn rol heeft door de jaren heen steeds meer diepgang gekregen. In die zin was deze scène voor mij een kantelpunt. Hoewel ik Mees leuk vond om te spelen, was de rol af en toe wat statisch, maar ik heb in die zeven seizoenen echt de groei van het karakter laten zien. Dat is leuk als je zo lang met elkaar speelt, om echt iemand neer te zetten.’

Na veel wikken en wegen kiest Malou Gorter (Merel) voor de scène uit seizoen 3, waarin Erik onverwacht thuiskomt als ze te veel gedronken heeft met Lodewijk.

‘Erik stuurt mij weg. Op het grindpad voor zijn deur moet ik heel hard huilen en laat ik al mijn decorum vallen. Ik smeek hem om mij terug te nemen. Ik zou nog zo 33 andere scènes kunnen noemen, maar deze was fijn om te spelen. Merel heeft altijd een soort pantser om zich heen, hier laat ze dat eindelijk vallen. Ik vind dat mooi om te zien van een mens. Daarom vind ik spelen leuk. Omdat je soms de zwarte kanten van mensen kunt laten zien, die ook gewoon bestaan. Zo’n scène schud ik niet uit mijn mouw, maar het gaat steeds iets gemakkelijker. Als beginnend acteur denk je nog dat je er heel veel in moet persen, terwijl je eigenlijk juist iets los moet laten. Dat heb ik geprobeerd in die scène te doen. Als je in zo’n geval rustig de gedachte bij jezelf toelaat dat je niet zonder hem kan – misschien denk je stiekem nog even aan je eigen man – komt de rest meestal vanzelf.’

De scène die Jacqueline Blom (Ella) echt is bijgebleven, is de scène uit seizoen 3 waarin haar dochter Fabie – gespeeld door Bracha van Doesburgh – om hulp komt vragen. Het gaat namelijk niet goed met haar zoon Mees.

‘We kunnen niet veel voor haar doen, omdat we de avondboot naar Terschelling moeten halen. Ik vond dat egocentrisme zowel grappig als absurd – en ook verdrietig. Ik herken het wel bij sommige mensen uit mijn generatie of daarboven. Die hebben alles goed voor elkaar, maar zijn erg gericht op hun eigen geluk. Dit stel staat daar symbool voor. Ondanks dat ik in deze rol weinig spectaculaire scènes gedraaid heb, is het spelen is altijd erg leuk geweest. Het was steeds een warm weerzien met cast en crew en met regisseur Will Koopman is het prettig werken. Ze weet precies wat ze wil, waardoor je snel kunt werken. Dat geeft veel ontspanning, zeker omdat ze het combineert met een bepaalde losheid. Heel knap.’

De favoriete scène van Susan Radder (Lieke) komt uit het vierde seizoen. Tijdens het eindexamenfeest in een loods verwijt ze haar moeder Merel (Malou Gorter) dat ze weer eens te laat is en vertelt ze dat ze in therapie gaat.

‘Ik speel al vanaf mijn negentiende in Oogappels en als het stopt ben ik bijna 27. In die periode ben ik ook een beetje opgegroeid met Ramsey Nasr (Erik) en Malou, mijn (bonus)ouders in de serie. Malou kent mij inmiddels heel goed en ook het drama dat er soms is in mijn eigen leven. Van tevoren hebben we veel gesproken over onze eigen relaties met onze moeders, en dat kwam heel mooi samen in deze scène. Voor het eerst koos Lieke echt voor zichzelf. Soms komt iets echt te laat, hoeveel je ook van iemand kunt houden en hoe erg je ook je best doet. We hadden in de serie net zo’n serieus gesprek als in het echt. Achter de schermen heeft Malou zeker op ons gelet. De jongere acteurs waren haar kleine eendjes.’

Eva van der Gucht (Carola) vergelijkt het kiezen van haar favoriete scène uit zeven seizoen Oogappels met Sophie’s choice.

‘En dan heb je geen twee kinderen, maar je hebt er tachtig. De hele serie was voor ons een cadeau om te spelen. Als ik er dan toch één moet kiezen, is het de scène uit seizoen 5 waar ik de meeste reacties op heb gekregen: Carola bezoekt Marcel (Mike Libanon) bij zijn ouders. In de tuin denkt ze nog: we komen er toch wel uit. En dan wordt ze heel boos en verdrietig dat hij zomaar in zijn eentje besluit dat hun huwelijk voorbij is. Het was een uitdaging om te spelen, met veel emoties, maar ik had van scenarioschrijfster Roos Ouwehand prachtige woorden gekregen – dat hielp heel erg. En met Mike heb ik al die seizoenen heel fijn gespeeld. Ik heb op die bewuste scène veel reacties gekregen van mensen die ook in zo’n situaties hadden gezeten en die zeiden dat Carola ­precies onder woorden bracht wat zij toen voelden. Bijzonder dat je via de televisie voor mensen inzicht en troost kan brengen.’

Noah de Nooij (Danny) licht een tipje van de sluier op met een scène uit het nieuwe seizoen, waarin hij samen met Mees, Marcel, Erik (Ramsey Nasr) en Tim een biertje drinkt en gaat poolen vanwege Marcels verjaardag.

‘Eerst vond ik het een beetje gek: hoe kennen die elkaar? In een gesprek met Will Koopman hebben we het erover gehad en zij zei: dit is ook een beetje wat ouder worden is. Ineens maak je geen ruzie meer met je ouders, maar ga je wat drinken met de vrienden van je vader. En voel je ook hoeveel je van je vader houdt. Voor mij is het heel leuk om te merken hoe dat gegroeid is vanaf het eerste seizoen: van alle puberdingen naar een biertje drinken in de kroeg met de vaders. Dat vind ik in het laatste seizoen heel mooi. Alle kinderen komen steeds meer los van hun ouders, het verhaal is rond. Dankzij zeven seizoenen Oogappels heb ik een rust in mijn spel gekregen die ik anders niet zo snel had gevonden.’ 

Jeroen Spitzenberger (Tim) kiest voor de scène uit de kerstspecial Goudappels waarin zijn dochter Lieke hem vertelt dat ze zwanger is.

‘Het gaat mij niet alleen om de scène, maar eigenlijk om de verhaallijn die erbij hoort. Ten eerste is het natuurlijk een gigantisch moment als je kind je vertelt dat ze in verwachting is, en dat ze dat graag wil. Daarmee maakt ze jou ook nog eens tot opa. Bij geboorte en dood schuift alles onvermijdelijk door, dat is sowieso heel ontroerend. Voor zo’n serie is dat mooi en relevant, en tegelijkertijd heel symbolisch. Je voelt dat er een organisch moment komt om alles af te ronden, en met zo’n verhaallijn is de cirkel eigenlijk rond. De kinderen gaan hun variant leiden van onze levens, het stokje wordt doorgegeven.’

Mike Libanon (Marcel) heeft dierbare herinneringen aan een scène uit het zesde seizoen die hij speelde met zijn moeder, vertolkt door Helen Kamperveen.

‘Marcel is teruggeweest naar zijn Suriname, omdat hij weer eens in een crisis zat met Carola en zichzelf. Als hij terugkomt, vertelt hij zijn moeder dat hij zichzelf voor een deel heeft teruggevonden maar nog niet helemaal. Zijn moeder geeft hem dan een ‘wasi’ (uit te spreken als ‘wassie’, JK), waarbij ze hem ritueel wast. In het heerlijke geurende water zaten onder andere rozenblaadjes en Floridawater, waarmee  ze eigenlijk al het oude vel en alles wat mij dwarszat van me afwaste. Tegelijkertijd praatte ze me moed in. Mijn eigen moeder deed die ‘wasi’s’ vroeger bij mij en later heb ik dat symbolisch ook bij mijn eigen moeder mogen doen. Zo’n ritueel werkt reinigend, van binnen en van buiten. Een uitwisseling van liefdevolle energie. Het was bijzonder om zo’n ‘wasi’ met Helen te doen. Het voelde heel persoonlijk en het was mooi om eindelijk een echt Surinaams element in de serie te hebben. We zijn Oogappels begonnen met onder meer twee gemengde gezinnen: HollandsSurinaams en Hollands-Marokkaans. Daarmee doe je mijns inziens een belofte dat je een multi-cultureel Nederland laat zien. Zeven seizoenen lang zijn Surinaamse en Marokkaanse elementen echter nauwelijks aan bod gekomen. Helaas! Mijn roep om diversiteit werd in stilte gesmoord. Een gemiste kans om een nog breder en meer divers Nederland te bereiken. Om die reden was ik heel blij met de wasi-scène. Bigi brasas voor iedereen.’

Dit artikel verscheen eerder in de VARAgids. Als eerste lezen? Word abonnee of vraag een gratis proefnummer aan.