Sinan Can ontvangt Van Praagprijs 2019

Foto: Mag het licht aan festival / Johannes Abeling

Sinan Can ontvangt vandaag de Van Praagprijs én reikt een aanmoedigingsprijs uit aan iedereen die zich heeft ingezet voor het recente Kinderpardon – waaronder de kinderen zelf. ‘Er zit nog steeds een soort jeugdig enthousiasme in mij.’

BNNVARA-journalist Sinan Can ontvangt vandaag de Van Praagprijs, een onderscheiding die eens in de twee jaar wordt uitgereikt aan iemand die de samenleving op een vernieuwende wijze ‘medemenselijker’ maakt. Hij komt hiermee in het rijtje met onder meer Typhoon, Adelheid Roosen, Henk Oosterling en Pieter Winsemius.

Dit schrijft de jury over jou Sinan: ‘Hij is iemand die even jeugdig is in zijn gedrevenheid als gerijpt in zijn oordeel.’
Dat is wel een leuke omschrijving, ja. Ik ben 41, maar er zit nog steeds een soort jeugdig enthousiasme in mij.

Ik kan me voorstellen dat jouw werk dat enthousiasme wel aantast, nu je al die oorlogsgebieden hebt bezocht.
Ik ben wel met de jaren wat somberder geworden; het zou ook gek zijn als dit werk mij niets zou doen. Ik heb grijze haren en een grijze baard. Maar mijn enthousiasme is er nog.

Begrijp je de wereld nu beter?
Ja, zeker. Ik begrijp meer, doordat ik meer perspectieven heb gezien. Dat komt door al die reizen; ter plekke blijkt alles toch weer anders in elkaar te zitten dan ik altijd had gedacht. Of ik had een bepaalde kwestie nog niet eerder vanuit een ander perspectief bekeken. Denk maar eens na: als het regent is het slecht voor de toerist, maar voor een boer is het goed. Want zijn gewassen gaan ervan groeien.

Kun je ook een voorbeeld geven uit je eigen werk?
Kijk, het is bijvoorbeeld moeilijk om de motieven van een IS-strijder te begrijpen. Waarom sluit je je bij zo’n foute organisatie aan? Een organisatie die zoveel gruweldaden heeft begaan? Maar toen ontmoette ik in Fallujah een man die vier kinderen verloor door het werk van Amerikaanse soldaten. Die man zat vol wraak. Je kunt dan een oordeel hebben over zijn besluit om zich bij IS aan te sluiten. Je kunt het verwerpelijk vinden en zeggen dat hij zich moet inzetten voor weeskinderen, natuurlijk. Maar ík weet niet hoe het is om vier kinderen te verliezen. Ik weet niet hoe je vanuit zoveel woede en verdriet handelt. ‘Ik heb niks, alleen wraak drijft mij nog’, zei hij. Zo’n man biedt een nieuw perspectief, zeker als je denkt te weten hoe het allemaal zit.

Je bent minder stellig geworden.
Ik heb nu minder snel een oordeel dan vroeger. Ik heb ook eindeloos vaak mijn mening bijgesteld.

Het ‘gerijpte oordeel’ waar de jury het over heeft.
Ja. Dit werk maakt me in die zin rijker en nederig.

Bij de Van Praagprijs hoort ook een aanmoedigingsprijs, die jij mag uitreiken. Je doet dat aan de zeshonderd kinderen die vallen onder het recente Kinderpardon. Hoe zit dat precies?
Ik reik de prijs symbolisch uit aan de kinderen die al die tijd in onzekerheid hebben gezeten. Hopelijk maken ze iets moois van hun leen. Maar de aanmoedigingsprijs is ook voor die duizenden landgenoten die zich belangeloos hebben ingezet voor het lot van deze kinderen. Al die scholen, die gemeentes. Mensen die de #BOOS-petitie hebben ondertekend. Meer dan 250.000 mensen! Zo zie je maar: ondanks al dat rechtse geroeptoeter is er dus echt wel draagvlak in Nederland voor het opnemen van deze kinderen. Ik ben op zo’n moment echt trots op Nederland. Dat Nederland, ondanks al dat negativisme en varkenskoppen bij AZC’s ook die andere kant heeft: solidair en zorgzaam. Deze aanmoedigingsprijs is een buiging naar de mensen met die zorgzame kant. Wat dat verdienen ze: een diepe buiging.