Je Zal Het Maar Hebben: welke deelnemers maakten de meeste indruk op (oud-)presentatoren?

Bij de start van een nieuw seizoen Je zal het maar hebben herinneren (oud-)presentatoren zich de deelnemer die de meeste indruk op hen maakte.

Tim Hofman
Tim Hofman presenteerde Je zal het maar hebben van 2014-2018 ‘Ik moet nog vaak aan Anton denken. Zijn immuunsysteem werkte niet goed. Hij moest om de twee weken een infuus en vaak naar het ziekenhuis. Alleen een beenmergtransplantatie kon hem redden. Maar er was een behoorlijke kans dat hij die transplantatie niet zou overleven. Hij wilde het hoe dan ook. Anton was zo vastberaden, zo onverschrokken. Je zou zeggen, dat je met een levensgevaarlijke ziekte leeft bij de gratie van de dood, maar hij leefde bij de gratie van het leven, hij was zo met leven bezig. Dat vond ik heel leerzaam en indrukwekkend. We scheelden voor mijn gevoel niet eens veel in leeftijd, hij was 16 en ik 26 of 27, dan ben je allebei best jong en ik kreeg echt een band met hem. En Anton was ook gewoon een jongen van 16 die dingen wilde doen die bij zijn leeftijd hoorden: skateboarden, naar Amsterdam, kip eten bij KFC. Voorafgaand aan de beenmergtransplantatie kreeg hij chemotherapie, maar dat hij dan z’n haar zou kwijtraken, vond hij erger dan die hele chemo. Hij wilde “niet als kaal mannetje door het leven.” De eerste transplantatie mislukte. Dat was ontzettend kut. Daarna heeft hij een tweede transplantatie gehad, die wel goed ging. Wij allemaal blij, nu kon Anton eindelijk doorgaan met leven. Maar dat liep helemaal anders. We hadden best vaak even contact, maar toen kreeg ik opeens geen antwoord meer op mijn berichtjes. Later zag ik op Facebook dat zijn oma, of tante, dat weet ik niet meer, opriep een kaarsje voor hem aan te steken. Daar ben ik ontzettend van geschrokken. Hij had per ongeluk een schimmelinfectie gekregen en was daar uiteindelijk aan overleden. Anton is me altijd bijgebleven.’

Jurre Geluk 
Jurre Geluk presenteert sinds 2018 Je zal het maar hebben: ‘Ik kan niet goed kiezen tussen Saar en Esmee. Saar heeft DIS, wat vroeger een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heette. Ze bestaat uit meer dan 100 persoonlijkheden. Mensen met DIS hebben zo’n ernstig trauma meegemaakt, dat zich als het ware van binnen delen van jezelf afsplitsen, andere persoonlijkheden, die dat trauma niet hebben meegemaakt en er niet mee om hoeven te gaan. Het is een overlevingsmechanisme. We waren nog maar net aan het draaien, of Saar veranderde in Amee en later in Daniël en ik kreeg ook Drake te spreken, die Engels praatte. Achteraf vroegen mensen wel, geloofde je dat dan? Maar het was voor mij meteen duidelijk.Alles veranderde als een van haar persoonlijkheden naar voren kwam, de vorm van haar mond, de stand van haar wenkbrauwen, ze werd iemand anders. Het is haar werkelijkheid. Ik vond Saar de ultieme Je zal het maar hebben-kandidaat. Het was cool en leerzaam om met haar, of liever gezegd met hen te draaien. Omdat ze durfden te vertellen over DIS en me genoeg vertrouwden om te laten zien hoe complex dat systeem van verschillende persoonlijkheden is. En omdat ze eerlijk toegaven hoe graag ze weer “één” zouden willen zijn.Esmee staat me ook nog erg bij. Ze was 14 en had de zeldzame aandoening arterio-veneuze malformatie, waardoor haar gezicht ernstig vervormd was. Dat zag er heel heftig uit. Je schrikt er eerst van, ik denk dat iedereen dat heeft. Maar toen ik langer met haar in gesprek was en in haar ogen keek, werd het toch normaal op een gegeven moment. Ik vond Esmee een lief meisje. Het maakte echt indruk op me, dat je op je 14 de al met een niet doorsnee gezicht moet dealen en al zo volwassen moet zijn. We zijn nog samen in De wereld draait door geweest. Dat wilde ze zelf graag, om te laten zien dat ze een gewoon meisje was. En een dapper meisje dus. Daar kwamen veel mooie en een paar nare reacties op. Er was zelfs iemand die tegen me durfde te zeggen: “zo wil je toch niet leven?” Maar gast, heeft ze een keus? Zij bestaat, zij leeft, zij wil ook gewoon naar een feest. Kijk eens wat verder. Dat vind ik soms moeilijk, dat we in 2022 leven en dat mensen die een handicap hebben en er zelf erg goed in zijn om de wereld bij de lurven te grijpen, nog steeds betutteld worden en niet voor vol worden aangezien. Waarom doen we niet meer moeite om gewoon en respectvol tegen iedereen te doen?’

Patrick Lodiers
Patrick Lodiers, was er vanaf het begin bij, sinds 2001 en presenteerde Je zal het maar hebben tot in 2004. ‘Voor mij waren alle jongeren uit Je zal het maar hebben bijzonder, omdat ze ondanks hun handicap of ziekte lieten zien dat ze net zo goed jong waren en dromen hadden en net als iedereen geaccepteerd wilden worden. En het waren bijna altijd mensen die met kracht leefden en vaak positief naar het leven keken. Daar had ik veel bewondering voor. Maar als ik dan toch moet kiezen, dan is Bor degene die me het meest is bijgebleven. Bor was een categorie apart. Hij had een ongeneeslijke huidziekte. Hij kreeg bij het minste of geringste grote blaren en er kwamen later tumoren in die blaren en uiteindelijk waren zijn handen tot stompjes vergroeid. Maar Bor was niet alleen zijn ziekte en dat liet hij krachtig zien. Ik vond hem zo’n goeie kerel, slim, grappig, scherp en welbespraakt, iemand die precies kon uitleggen hoe hij zich voelde. Hij praatte gedreven over zijn drijfveren en over verliefdheid en seks, maar net zo goed over zijn moeilijke momenten, de eenzaamheid en alle vooroordelen waar hij tegenaan liep. Maar neerslachtig was Bor niet. Hij was zelfs opmerkelijk opgewekt en superoptimistisch, en dat was geen gespeeld optimisme, het kwam helemaal van binnenuit. Bor was een soort oerkracht en een voorbeeld voor veel mensen in het leven, maar zeker voor mij. Ik ga hem nooit vergeten.’

Je Zal Het Maar Hebben, dinsdag 15 januari om 20.25 op NPO 3