Judith werd gestalkt door haar ex: 'Ik heb vijftig meldingen bij de politie gedaan'

Judith werd gestalkt door haar ex. Ze vertelt erover in Diva's Date.

Trigger warning: zelfbeschadiging.

Judith: 'Ongeveer anderhalf jaar.'

'Achteraf gezien was het eigenlijk niet oké. Bij mij was het realisatiepunt dat hij mij een keer op mijn schouder geslagen had omdat ik iets te hysterisch was in zijn ogen.'

'Meerdere malen per dag bellen, ook anoniem, en voicemails inspreken.'

'Dat hij me graag wilde zien of afspreken, dat we nog steeds bij elkaar hoorden, dat soort dingen. Vervolgens kwamen er berichten bij via heel veel verschillende accounts op social media. Hij heeft op sommige apps wel acht, negen accounts aangemaakt om elke keer weer opnieuw berichten naar me te kunnen sturen.'

'Dan kwam er weer een nieuwe. Op een gegeven moment begon hij ook mensen in mijn omgeving berichten te sturen om te vragen hoe het dan met me ging en dat hij spijt had van wat hij had gedaan. Vervolgens kwam hij ook vaker bij mijn huis langs. En dan stond hij weleens voor de deur, ook als ik niet opende.'

'Ja, dan begon hij te roepen dat hij met mij wilde praten, dat soort dingen. Omdat ik nooit opende of iets terug zei, begon hij brieven door de brievenbus te gooien. Dat waren er soms wel drie of vier op een dag.'

'Ook hele liefdesbetuigingen over hoe goed we bij elkaar passen. Op whatsapp liet hij weten dat hij alles aan mij zou nalaten. Vervolgens kwam er een foto achteraan met mijn naam bebloed in zijn arm gekrast.'

'Ik schrok me helemaal rot. En eigenlijk krijg je dan een soort schuldgevoel, omdat je denkt: stel dat hij het had doorgezet, dan was het mijn schuld geweest dat hij er niet meer was. Dat idee had ik die dag heel erg.'

'Eigenlijk is dat uitgerold tot het moment dat hij uitleg wou waarom ik dan de relatie had verbroken, want hij snapte het niet. Uiteindelijk heb ik toen één keer ingestemd en gezegd dat hij langs mocht komen. Eén keer leg ik het uit en dan is het weer gewoon zoals nu en gaan we elkaar niet meer zien.

Die avond is het heel erg uit de hand gelopen. Hij werd zo boos dat hij mij van de bank heeft getild en op de grond heeft laten vallen. Vervolgens heeft hij mijn telefoon afgepakt en kapotgemaakt, zodat ik niemand kon bellen. Uiteindelijk bleek het alleen het glas te zijn. En toen kon ik hem wel weer aan de praat krijgen. Toen heb ik mijn ouders gebeld. Die zijn direct naar me toe gekomen. Ik was helemaal in paniek, voelde me heel machteloos. Mijn ouders hebben toen al gezegd dat ik misschien toch aangifte moest doen, of in ieder geval een melding moest maken. Die melding heb ik gemaakt: dit is gebeurd. Die agent heeft toen wel geadviseerd om aangifte te doen.'

'Ik vond dat toen nog een hele grote stap, want dan krijg je gelijk heel veel gedoe erbij. Je hebt kans dat er een hele zware straf aan zit. Dat vond ik toen wel heftig.'

'Ja. Niet dat ik me schuldig voelde, maar ergens vond ik het al genoeg straf dat hij mij niet meer in zijn leven had. Dat raakte hem genoeg.'

'Dan gaat de politie bij beide partijen langs om een afspraak te maken over dat er geen contact meer mag zijn.'

'Ja, daar zitten niet hele zware gevolgen aan. Daar is hij vaak overheen gegaan. Ik heb dat toen wel vaak gemeld en zij hebben toen uiteindelijk nog een stopgesprek gevoerd. Dat is dan de procedure. Maar daar deed hij weinig mee.'

'Over de hele periode rond de vijftig keer, en dan heb ik het alleen over de telefoon. Ik heb ook geregeld mailcontact gehad. Er zijn dagen geweest dat ik wel vier, vijf, zes keer met de politie aan de lijn hing om door te geven wat er speelde. Stond hij voor de de deur, dan belde ik. Maar voordat ze er waren, was hij alweer de straat uit. Als hij me een bericht had gestuurd moest ik dat ook melden. Dan hing ik weer aan de lijn en kon ik weer een melding maken.'

'Op een gegeven moment was dat het geval. Maar het was niet ernstig genoeg, waardoor ze eigenlijk niets konden ondernemen om hem echt staande te houden of echt een goed gesprek te voeren.'

'Ja. Later heb ik samen met nog iemand - die op een andere manier last van hem had - aangifte gedaan. Zij heeft mij gevraagd om dat samen te doen.'

'Dat hij mij iets aan zou doen.'

'Ja, nog steeds wel.'

'Ja, ik was er altijd heel open over. En mijn kinderen hebben hier ook gewoon veel van meegekregen.'

'Ja, het zijn gelukkig niet zijn kinderen.'

'De meest heftige dingen zijn gelukkig buiten hen om gebeurd. Daar hebben ze weinig van meegekregen. Maar er zijn ook momenten geweest dat hij weer in de voortuin stond en dat ik achter aan het koken was en dat mijn zoon zei: "Oh mam, hij staat er weer."'

'Je bent op een gegeven moment continu alert: wie of wat er naast je staat of loopt. De achterdeur was vroeger altijd open; tegenwoordig is hij eigenlijk altijd op slot. Toen het heel erg speelde heb ik bijna dagelijks nachtmerries gehad.'

'De ergste was ook gelijk de allerlaatste – daarna is het vrij snel door de politie opgepakt. Hij kwam erachter dat ik een nieuwe relatie had. Toen is hij zo door het lint gegaan; hij stond achter in de tuin. Omdat ik de deur niet opendeed, heeft hij een steen door de achterruit gegooid. Die vloog door de hele woonkamer.'

'Toen is hij gelukkig opgepakt door de politie.'

'Ja, toen kon ineens de politie wat doen. En toen is alles echt gaan rollen. De aangifte lag er al, maar nu kwam er een aangifte van vernieling bij. De politie was er echt heel snel. Een paar minuten daarna kwam ook mijn vader. Het eerste wat hij tegen de politie zei was: "Waarom moet het zover komen voordat jullie echt pas wat kunnen doen?"'

'Ja, en terwijl hij vastzit, heb ik heel veel contact gehad met de agenten. Toen hebben we samen besloten dat voordat hij weer vrij zou komen, er een contactverbod moest komen. Zodat ik me ook veiliger zou voelen, ook al zou hij weer vrij zijn.'

'Voor nu wel, maar hij moet nog voor de rechter komen. Ik heb ergens de hoop dat het verbod een stok achter de deur blijft, maar ik ben bang dat als het verbod daarna afloopt, hij zo weer contact zal opnemen.'

'Het is bij een gedachte gebleven. We hebben het weleens uitgesproken, maar ik wist ook heel goed dat het niemand zou helpen als wij het heft in eigen hand zouden nemen.'