Matthijs van Nieuwkerk gaat door?!

Sven Figee begeleidt met een enorme bigband de nieuwe show van Matthijs van Nieuwkerk. Hoe kwam dit zo? Toelichting van de heren zelf.

Matthijs Gaat Door, donderdag 31 december om 20.35 op NPO 1

Sven Figee: Ik kreeg een verzoek of ik de muziek wilde verzorgen bij het nieuwe programma van Matthijs van Nieuwkerk. Ze wilden een band met twee drummers. Alleen op basis daarvan zei ik al ja.

Matthijs van Nieuwkerk: More is more.

SF: Ik vond het natuurlijk kicken, dat ik hiervoor werd gevraagd. Ik had al vaak bij De wereld draait door gespeeld, met de band Sven Hammond. Ik had altijd een leuke klik met Matthijs.

MvN: Sven is een geboren leider, virtuoze muzikant met dito baard. Bovendien is hij mijn enige publiek, want het zal verder leeg zijn. We kunnen maar beter beste vrienden worden.

SF: Het idee bij dit nieuwe programma was: een groot orkest met blazers en strijkers. En ik mocht het samenstellen. Er zitten twee gitaristen in, een extra toetsenist, drie blazers, een strijkkwartet. Die strijkers in het orkest, dat is het Red Limo String Quartet. Die toerden eerder dit jaar met Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Zij speelden op de grootste stages! Echt een waanzinnig goed kwartet. Het zijn verder ook allemaal muzikanten waar ik al jaren mee speel. En daardoor kunnen we snel schakelen, want dat is wat een begeleidingsband van een tv-show moet kunnen. Snel schakelen. Dat is ook mijn rol.

MvN: En de maat slaan.

SF: Wij moeten als muzikanten echt betrokken zijn bij wat er gebeurt. Kijk wat de Amerikaanse muzikant Paul Shaffer deed toen hij bij talkshowhost David Letterman speelde. Hij was echt onderdeel van de show. Hetzelfde gebeurt bij The Roots, de band van Late night with Jimmy Fallon . Ik beschouw The Roots als de beste begeleidingsband, ze zijn een inspiratie voor ons.

MvN: Het orkest van Tony Nolte was het decor van Mies Bouwmans Eén van de acht , als een glimmende Ferrari op de achtergrond. En we dromen allemaal toch weleens van een Ferrari in de garage? Ik heb er een in mijn studio.

SF: Tony Nolte, van The Skymasters! Dat was een fantastisch orkest, die keuze begrijp ik wel. Zij waren dé jazzcats, het was de crème de la crème van de Nederlandse jazz. Ik kies The Roots alleen al om de drummer, Questlove. Die man is zo’n geweldenaar. En de band is ook goed! Wij vormen wel een andere sfeer dan destijds bij Eén van de acht.

MvN: We noemen het een big band; strak als een storm, ritmesectie van dynamiet, schetterend koper, zijdezachte strijkers, backing-vocals met soul en dan ook nog het zoevende, fluisterende, kreunende, grommende Hammond-orgel van Sven.

SF: Een echte big band heeft eigenlijk alleen koper en een ritmesectie, wij hebben ook strijkers, twee zangers, een extra toetsenist. Het zijn allemaal zulke fijne mensen, ze zijn zo op elkaar ingespeeld, die hoef ik echt niet te managen, dan kun je echt next level gaan. Die strijkers: gooi er een kwartje in en ze gaan spelen! Iets dromerigs bijvoorbeeld. En daarna de James Brown-band – in oorsprong vormen we een funk- en soulband. En het Hammondorgel is de leidende klank.

MvN: Het Hammond-orgel moest de baas zijn. Dat stond vast. Ik hoor het te weinig. Als je zoals ik opgegroeid bent met de platen van Jimmy Smith kan je dat geluid soms zo missen. Waarom zou ik mezelf dit plezier niet gunnen, dacht ik. Bovendien werd de keus voor de Hammond natuurlijk bijzonder eenvoudig door Sven.

SF: Dat Hammondorgel, dat is eigenlijk wel een grappig verhaal. Ik ben met piano begonnen, dat instrument is mijn eerste liefde. Toen ik een jaar of zeventien was, werd ik gevraagd om te spelen in een funkband. Vooraf kreeg ik in plat Haags te horen: die strijkplak kun je thuishouden, wij hebben hier een Hammond-orgel. Nou, ik kwam de oefenruimte in, in een kraakpand, en ging achter dat orgel zitten. Ik kende het geluid natuurlijk wel, maar toen ik daar zat en het instrument speelde. Zo gaaf! Ik nam hem overal mee naartoe, een L-100 portable. Nou ja, portable… een jaar later lag ik bij de chirurg op tafel. Zo’n orgel is tachtig kilo ofzo. Ik heb daarna nog twee keer een hernia gehad. Na vijf jaar beet een dokter me toe: ik heb gasten bij me gehad die veertig jaar stratenmaker waren met een betere rug dan jij na vijf jaar Hammondorgel. Nou ja, ik ga bij deze tv-show mijn A-100 neerzetten, die is nog zwaarder. En wat ik daar wil spelen? Nou, ik hoorde bijvoorbeeld een paar weken geleden dat de Amerikaanse pianist Keith Jarrett een herseninfarct had gehad en zichzelf nu geen pianist meer noemt. Ik luister mijn hele leven al naar zijn album The Köln Concert . Het lijkt mij dus heel gaaf om een klein stukje daarvan te spelen. Ach er is oneindig veel muziek. Er is zóveel.

MvN:‘The kids are alright’ van The Who. Leve de jeugd.

SF: The Who, ik kijk nu naar het clipje! Ik kende dit nummer niet. Weet je, ik heb gewoon lol om muziek te maken. Ik wil lol trappen, zeker in deze tijd. Kom óp man, het is al pittig genoeg. Af en toe moet ik mezelf wel in de arm knijpen: zit ik niet in een relaxte, toffe droom?