Jasmijn (16) over vrouwen in Afghanistan: ‘Het is natuurlijk hartverscheurend’

Jasmijn van den Brink is met haar speech over vrouwen in Afghanistan genomineerd voor de BNNVARA Impact Award 2025.  

‘De Afghaanse taal bevat 343.466 woorden, nul hiervan mogen worden gesproken door Afghaanse vrouwen’, zo begint Jasmijn haar speech. Jasmijn gebruikt daarom háár stem - omdat Afghaanse vrouwen dat niet langer mogen doen.

Onderaan dit artikel lees je de speech van Jasmijn.

Tijdens de voorbereiding voor Het Lagerhuis komt Jasmijn er op sociale media achter dat er nieuwe wetten in Afghanistan worden ingevoerd: vrouwen in Afghanistan mogen niet meer praten of zingen in het openbaar. ’Ik schrok daar heel erg van. Het is natuurlijk hartverscheurend’, aldus Jasmijn. ‘Daarom besloot ik erover te schrijven.’

‘De grootste verbintenis is gewoon het vrouw zijn.’ De afgelopen jaren is er – niet alleen in Afghanistan, maar ook in Europa en in Noord- en Zuid-Amerika – een conservatieve wind gaan waaien, legt Jasmijn uit: ‘Dit zie je ook terug in opmerkingen die worden gemaakt en grappen die steeds verder gaan. Maar ik ben er vrijwel zeker van dat wij hier in Nederland nooit echt zo’n situatie zullen hebben als in Afghanistan.’

Jasmijn weet dat ze niet zo veel aan de situatie kan doen; daarom vindt ze het fijn om erover te spreken: ‘Je geeft vrouwen die in die omstandigheden leven een beetje een stem. Sinds de overname van de Taliban is het onderwerp een beetje overgewaaid, ook omdat Israël en Palestina nu zoveel in het nieuws zijn. Ik vond het eigenlijk zonde dat zulk lijden en zulke onderdrukking eigenlijk gewoon een mediahype was.’

‘Mijn boodschap is dat, hoewel we hier in Nederland best wel van het klagen zijn, dat wij het eigenlijk echt zo gek nog niet hebben’, aldus Jasmijn. ‘We moeten dankbaar zijn dat we geboren zijn in Nederland - in West-Europa - waar we het allemaal zo goed hebben. Omdat de positie van de vrouw niet alleen in Europa, maar ook in andere delen van de wereld echt enorm achteruitgaat. We moeten gewoon dankbaar zijn voor wat we hier hebben.’

De Afghaanse taal bevat 343.466 woorden. Dat zijn ontelbare letters, klanken en geluiden die Afghaanse vrouwen sinds kort niet meer mogen maken op straat. Aashna Sayyid is één van de miljoenen meisjes die elke dag in deze werkelijkheid moeten leven. Ze is nog maar zestien, net zoals ik. Maar terwijl ik dit jaar met jullie allemaal mag proosten op tachtig jaar leven in vrede, is zij bezig met overleven in een land zonder vrede. 

Aashna heeft grootse dromen om astronaut te worden. Over een aantal jaren wil ze biowetenschappen studeren in het buitenland. Aashna volgde de sterren om haar dromen waar te maken, totdat de Melkweg onder haar voeten verdween en zij de pijnlijke val terug naar aarde maakte op 6 september 2021. De dag dat de laatste provincie van Afghanistan, waaronder haar thuis in Bazarak, werd ingenomen door de Taliban. 

De Taliban, die geleidelijk de dromen van Aashna en miljoenen andere meisjes en vrouwen te gronde richtten. En terwijl zij hun vrijheid verliezen, leef ik de mijne: vrij om naar school te gaan, verliefd te worden en te zijn. Maar dat is geen gegeven, het is puur geluk. Ik heb geluk dat ik niet in Afghanistan geboren ben, een plek waar mijn droom voor gelijkheid elke dag een stukje meer sterft. 

Eerst verdween het recht om zichzelf te kleden, vrouwen moesten zich van top tot teen bedekken wanneer ze buitenshuis waren. Daarna verdween het recht om alleen buiten hun huis te treden, daarna verdween het recht om te werken, daarna om hoger dan basisschool onderwijs te volgen, daarna om in openbare parken en sportscholen te zijn. Ze hebben geen recht op bescherming tegen huiselijk geweld. Ze mogen niet protesteren, ze mogen niet langer praten. Hun stilte is zo luid dat ik niets anders hoor. 

De 350 woorden die ik gebruik om jullie toe te spreken vandaag kunnen niet op tegen de 343.466 die Afghaanse vrouwen ontnomen zijn. Maar met de mijne richt ik me vandaag op jullie. Wees je bewust van je kunnen, je kansen en je vrijheid om te dromen. Ze zijn echt niet vanzelfsprekend. De oorlog die woedt in Afghanistan is niet alleen die van Aashna, van de bevolking. Het is die van jullie moeders, jullie oma’s, jullie toekomstige dochters. En het is ook die van mij. De onderdrukking van vrouwen in Afghanistan is niet slechts een lokale wond, het is een dolksteek in het wereldwijde lichaam van gelijkheid. 

Dus ik gebruik mijn stem vandaag, omdat zij dat niet langer mogen. 

Ik gebruik mijn stem vandaag, omdat hun stilte gehoord moet worden. 

Ik gebruik mijn stem vandaag voor Aashna.  

Volgende week maandag 12 mei plaatsen we de vierde speech op BNNVARA.nl en de socials van BNNVARA.