Waarom durfde Miranda niet te zeggen dat ze misbruikt werd?

‘Ik heb het heel lang niet uit mijn keel kunnen krijgen. Ik denk dat daarom ook al die therapieën nodig zijn geweest. De woorden waren er niet. Daar moest ik 46 voor worden.’

Rond haar vierde verjaardag begon het. Miranda’s neef paste een avond op toen hij bij haar in bed kwam liggen. Hij leerde haar wat mensen doen als ze van elkaar houden. ‘De eerste paar jaar ben ik, denk ik, gewoon meegenomen in een situatie waarvan ik dacht: het zal wel, ik weet het niet, maar het zal wel kloppen. Toen ik een jaar of acht was dacht ik voor het eerst: zou het ook kunnen ophouden? Als dat zo is dan zou dat wel heel fijn zijn, maar dan moet ik het wel ergens gaan melden. Het werd toen moeilijker en enger voor mij, wat hij deed.’

Ze durfde het zelf niet te zeggen, maar ook het idee dat iemand het zou ontdekken maakte Miranda bang. ‘Het gevoel betrapt te kunnen worden was er altijd. Dus daar was ik heel erg mee bezig. Betrapt worden was voor mij erger dan wat er gebeurde. De angst daarvoor was groot. Want wat er praktisch gebeurde, het misbruik, dat was er wel. Maar ik weet niet of ik dat nou zo voelde, toen. Ik ging van de situaties weg. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik keek gewoon wat er gebeurde en ik deed niks.’

Miranda ging vaak met haar neef naar het bos, waar ze in een zelfgebouwde hut door hem werd misbruikt. Op een dag vroeg Miranda’s moeder wat ze toch steeds in dat bos deed. ‘Ik zakte door de grond. Ik zorgde dat ze niks aan me zag en zei niks. Toen heeft ze waarschijnlijk gedacht: dan zal er wel niks zijn.’

In groep zeven van de lagere school had Miranda een juf waar ze een hele goede band mee had. Vaak heeft ze eraan gedacht het haar te vertellen. Maar deed het niet. ‘Het enige wat zij had kunnen doen was naar mijn ouders gaan en het hen vertellen. En dat kón niet. Dus ik kon het niet zeggen. Maar vanaf dat moment heb ik het wel iedere dag gedacht.’

Toen Miranda zeven was, kreeg ze een enorme angst dat mensen op een gegeven moment zouden zien dat ze zwanger zou zijn. En dat ze op die manier betrapt zou worden. ‘Ik stond dan onder de douche en dacht: als die buik maar niet groter wordt. (…) Je zit zo gevangen in iets waar je niet in wil zitten, maar waar je ook niet uit kan. Het is een soort gevangenissysteem. Het gevoel van bang zijn dat het uitkomt, en dat oma dan doodgaat of dat er van alles in de familie gebeurt. En dat het dan mijn schuld is, omdat ik het heb gezegd, dat was denk ik het ergste.’

Op haar veertiende hield het op. In Miranda’s herinnering was de reden hiervoor dat ze in de puberteit kwam. ‘Hij zei: "Ik zie dat je haartjes krijgt en dat is niet zulk goed nieuws. Want misschien dat je dan zwanger wordt en dat moeten we niet hebben."’ Tijdens de confrontatie die Miranda met hem aanging bleek dat er nog iets ten grondslag heeft gelegen aan zowel het begin als het einde van het misbruik. Miranda’s neef werd zelf namelijk ook misbruikt. Door een leraar die hem bijlessen gaf. Toen hij eenentwintig was stopte de leraar met het misbruik. Op dat moment stopte het misbruik bij Miranda ook. Ze is altijd bang geweest dat het weer opnieuw zou beginnen. Maar hij heeft nooit meer iets gedaan.

Niks aan de hand, 28 oktober, NPO2, 20:55 uur