Wat gebeurt er met de kleding die wij in kledingcontainers gooien?

Laatst gewijzigd: 3 juni 2025

Heb je kleding die je niet meer draagt? Dan gooi je het waarschijnlijk in de kledingcontainer. Maar wat gebeurt er dan mee?

'Iedereen hoopt dat het terechtkomt bij iemand die het goed kan gebruiken, maar niemand weet van de doorverkoop-industrie.' De documentaire Goodwill Dumping toont hoe onze goedbedoelde kledingcontainercultuur elders ter wereld voor problemen zorgt. Regisseur Teddy Cherim en mode-ontwerper Lisa Konno geven uitleg.

'Vaak worden de gedoneerde kledingstukken die bijvoorbeeld in een Leger des Heils-bak worden gegooid opgehaald en geleegd in een sorteercentrum. Dat is dan ook meteen waar de liefdadigheid ophoudt. Het Leger des Heils verkoopt de verzamelde inhoud namelijk aan een sorteerbedrijf. De kleding gaat dus niet naar armlastige mensen die het Leger des Heils helpt, maar het geld dat de verzamelde kleding oplevert wel.'

'Er zijn veel mensen van tweedehandswinkeltjes die deals hebben met sorteerbedrijven. Zij gaan door de stapels kleding heen om de pareltjes eruit te halen.' Er wordt nogal geheimzinnig over gedaan, weet Lisa. 'Inkopers van tweedehands kleding praten over de sorteerbedrijven alsof het over hun drugsdealers gaat.'

De beste kleding wordt verkocht aan Oost-Europese landen als Oekraïne en Polen: 'daar wordt ook meer voor betaald'. Andere balen van 45 kilo worden gesorteerd voor Azië en Afrika: 'Ik kwam erachter toen ik in Kenia woonde. Ik zag daar dagelijks Kenianen rondlopen in de meest willekeurige Nederlandse T-shirts. In jassen van PTT-postbezorgers of Roda JC-voetbalshirts.'

Er wordt in Kenia op allerlei verschillende manieren geld verdiend aan deze kledingbalen, weet Lisa. 'Het gaat via groothandelaren naar marktkoopvrouwen die de kleding per baal opkopen. Op hun beurt komen daar mannen en vrouwen van kleinere stalletjes hun kleding kopen.' Het gaat om enorme hoeveelheden kleding. 'Er past zo’n 25 ton kleding in één zeecontainer en er komen per maand vier tot vijfhonderd van dat soort containers in Kenia aan', vertelt Teddy.

In landen als Ethiopië en Rwanda is verkoop van dit soort kleding nu verboden omdat het de lokale kledingindustrie zou schaden.

Lisa: Er zijn alsnog veel mensen die wél zitten te wachten op ‘mitumba’, zoals tweedehands kleding in Kenia wordt genoemd. Het wordt zelfs alsnog illegaal naar landen als Rwanda geëxporteerd. De markt is er en dus is het voor heel veel mensen een belangrijk gegeven. De allerarmsten, maar ook de middenklasse kleedt zich in mitumba. 

Teddy: Het is ook gewoon fashion . En vintage . Mensen willen dezelfde kleding dragen als wij hier.

'Je kunt je afvragen of het ooit zo ver had mogen komen', volgens Lisa. 'Men is nu afhankelijk. Toen we aan de film begonnen, dachten we: dit is slecht. Toch is dit een stuk beter dan al onze afdankertjes in Nederland te verbranden. Maar aan de andere kant gaat men makkelijker meer kopen, omdat je je afdankertjes aan een goed doel kan doneren. Dat draagt bij aan een paternalistisch beeld: we doen die arme Afrikanen een plezier met onze afdankertjes.'

Mensen in Kenia zeggen blij te zijn met de kleding uit Nederland. Maar de kwaliteit wordt wel steeds minder goed 'omdat we steeds goedkopere kleding, bijvoorbeeld van de Primark, kopen'.

Het belangrijkste: minder goedkope kleding van slechte kwaliteit kopen. 'We spraken in Nederland een vrouw die zei: ik bewaar al mijn kleding en geef die aan familieleden of vrienden, ik gooi nooit iets weg. Dat is het beste: zelf kleding verkopen of aan iemand geven. Maar goed, alles is beter dan afdankertjes bij het gewone vuilnis gooien, want dan word je kleding gewoon in de fik gestoken.'