"Ik vond Mat Herben van de LPF altijd heel leuk om te spelen. Omdat het zo’n per ongeluk omhoog gevallen kleurloze vliegtuigspotter was, die graag in de smaak wilde vallen. Dus hij nam altijd saucijzenbroodjes of puddingbroodjes of wat dan ook mee, om de mensen aan tafel te pleasen. Ik vind rekwisieten altijd lekker. Ook als ze niet eetbaar zijn."

"Het ligt natuurlijk voor de hand, maar Koningin Beatrix was wel echt mijn favoriet om te spelen, omdat ik ook altijd een beetje het idee had dat ik haar echt voelde. Dan werd ik haar - ik had haar stem en het leek ook goed - en dan dacht ik: Wat is ze alleen!

De teksten waren altijd fantastisch geschreven daar ik heb ik verder niks aan bijgedragen, maar het was heerlijk om haar te spelen. Zowel in een becommentariërende rol als op een grappige manier. Ik vond het fijn om haar een stem te geven op een of andere manier, want zij mocht zich nooit ergens over uitlaten. Dus dan hadden wij er voor gezorgd dat ze toch iets kon zeggen. Ik hoopte altijd maar dat ze het zelf ook een beetje leuk vond. Het was heel tof toen ze - in de tijd dat er vanuit de politiek veel kritiek kwam op onze satire van het koningshuis - zei daar geen last van te hebben. Toen dacht ik helemaal: Ze kijkt naar ons!"

"Wat ik in het algemeen heel fijn vond aan die tijd is dat er toen echt een andere sfeer was in Nederland. Links én rechts werd te kakken gezet. Zonder dat we mensen persoonlijk gingen kwetsen of affakkelen, waren het goeie satirische grappen over de politiek. En zowel de LPF, als de VVD als GroenLinks was het haasje, we hebben niemand ontzien. Daarvan heb ik altijd wel gedacht dat dat heel verfrissend en bevrijdend was. En het zorgt voor de lach die je wilt hebben aan het eind van de week, namelijk dat het oplucht. Dat gebeurt eigenlijk helemaal niet meer. Ik mis het zelf ook heel erg. Ik mis sowieso goeie satire, maar ook de opluchting is er niet meer. Alles wordt alleen maar extra gespannen de hele tijd. Satire kan in elke tijd, dus ik vind het te gek dat we dit nog een keer mogen maken, maar ik zou het het liefst elke week doen."

maar desondanks heel grappig was."

"Ik vond de jongensachtige types als Jan Peter Balkenende en Frank de Grave altijd heel leuk om te doen. Al begreep ik later dat zeker die laatste daar veel last van heeft gehad. Vooral zijn familie. Zijn kinderen werden op school op de imitaties aangesproken, zelfs door leraren. Dat had ik me eigenlijk nooit gerealiseerd. Zo is het idee voor 'Ik was jou' ontstaan. Een podcastserie voor Radio 1 en Omroep Max waarvoor ik elf mensen heb geïnterviewd die ik eerder speelde."