Eva Hoeke debuteerde als tafeldame

Hoe was het?

“Leuk! Een vrolijke ervaring. Ik heb het nog niet terug kunnen kijken, want ik ben na de uitzending direct naar huis gegaan en ben meteen het familieleven weer ingedoken. De zenuwen vielen heel erg mee; ik wist wat ik op de krukken ging vertellen en op het overige kun je jezelf niet voorbereiden, je gaat mee in het moment. Je moet voelen wat er op dat ogenblik aan inbreng aan tafel nodig is. Het is eigenlijk als de grote opdracht in het leven, proberen in het moment te leven, dat moet je daar aan tafel even in één uur perfectioneren (lacht).”

“Dat is volgens mij ook de kracht van het programma, dat niet alles is dichtgeregisseerd. Er wordt natuurlijk heel goed voorbereid, maar de aardigheid zit ‘m in de spontaniteit van de gesprekken en datgene wat aan tafel ontstaat. En dat laten ontstaan is een vak, dat wist ik al, maar dat zag ik gisteren bevestigd.”

“Zo heb ik me bij het gesprek met Frans Timmermans ingehouden. EU-politiek is al niet mijn sterkste kant, maar Matthijs en Frans hadden zo’n goed gesprek, en ik voelde een opbouw bij Matthijs, daar wilde ik niet tussendoor rammelen. Frans vertelde over de steun van zijn gezin, nadat hij het voorzitterschap van de Europese Commissie aan zijn neus voorbij had zien gaan. Ik had daar een vraag over willen stellen, maar die houdt hij van me tegoed.”

Heb je nog een andere vraag niet kunnen of durven stellen?

“Bij het gesprek over Kopspijkers had ik nog willen vragen naar de grens van de grap. Ook binnen hun team zal de een verder willen gaan dan de rest. Hoe wordt dat dan opgelost? Wie bepaalt die grens en hebben ze daar veel discussie over? Een moeilijk evenwicht, zeker in de huidige tijd. Maar zorgvuldigheid verhoudt zich niet altijd lekker tot een harde grap. Ook daar kom ik vast nog wel eens met ze over te spreken.”

((tekst gaat door onder afbeelding)

Normaal interview je zelf, nu heb je een meer ondersteunende rol. Hoe is dat?

“Ik ben heel blij dat Matthijs in no time het huis neerzet. De snelheid is enorm. Aankondiging en hop. Daar zou ik over struikelen. Maar Matthijs laat ook genoeg ruimte, wanneer en hoelang je die pakt is de leercurve. Het is ook niet zo dat hij tekens geeft of iets dergelijks, alle focus ligt op de tafelgast. Daarbij let ik op de zaal, de tijd en op mezelf. Je moet aan alle kanten aanstaan, het is bijna een soort gesamtkunstwerk.“

Ben je daar dan de hele tijd mee bezig aan tafel? ‘Zal ik het doen, of zal ik het niet doen?’

“Het is een precair evenwicht. Je wil niks verstoren, maar voor je het weet is een item voorbij. Het is een snelkookpan. Het is ook een kwestie van oefenen, het was natuurlijk mijn debuut.”

Toch kwam je heel ontspannen over. Heb je training gehad?

“Nee, absoluut niet. Maar ik ben werkelijk diep geïnteresseerd in de ander als ik interview. Ook aan tafel wint mijn nieuwsgierigheid het van de zenuwen. Ik vind het pas lastig als het over mezelf gaat. Maar op het moment dat ik met anderen spreek ben ik grenzeloos nieuwsgierig, dan ga ik bij mezelf weg, ben ik me minder bewust van mezelf. Op de krukken vertelde ik een door mij gekozen verhaal, daar was ik dan ook iets meer gespannen dan in de rest van het programma.”

Smaakt het naar meer?

“Ja! Ik ben heel lang te beschroomd geweest om op televisie te komen. Maar inmiddels ben ik 40, heb ik kinderen, en weet ik waar ik het over heb. Dus let’s go.”

En dan een talkshow? Documentaire?

Sinds kort zie ik tv als een reële optie en denk ik erover na. Ik heb duizend ideeën, maar er is nog niks concreets. Het lijkt mij alle twee leuk.

De NPO heeft nog niet gebeld voor de opvolging van Eva Jinek?

“Nee helaas (lacht).”

Een Pulitzer voor een geschreven artikel of een eigen tv-programma?

“Mag het ook allebei? Het lijkt me erg interessant om tv te gaan maken. Op mijn leeftijd kun je dingen beter inschatten, de onbezonnenheid is eraf. Je weet wat de gevolgen van beslissingen zijn, maar je bent nog niet zo oud dat je cynisch naar dingen kijkt. Dus ja, schrijven is fantastisch, maar tv maken lijkt mij dat ook!”