Sue the Night: Een Halfjaar Als Huisband

Een uur nadat Suus de Groot in augustus hoorde dat ze met Sue the Night onze nieuwe huisband zou worden, gaf ze op de redactie een live mini-concert. Met “trillende handen”, dat wel, vertelde ze in ons eerdere interview met haar . De taak van een huisband is lastig, want tijdens de maandelijkse media-uitzending moeten ze na elk tafelgesprek een bijpassende 30-seconden cover van een al bestaand liedje spelen, de sfeer moet kloppen, de sound, maar belangrijker nog; de tekst. Inmiddels is het seizoen alweer op de helft en is het dus een mooi moment om even met Suus te bellen om te vragen hoe het haar tot nu toe bevalt en wat we nog kunnen verwachten de komende paar maanden!  

 
“Goed! We hebben net de clip van onze tweede single uit en nu alweer druk aan het repeteren voor de media-uitzending, dus stress, maar de leukste soort stress die er is!”  
 
Je bent nu halverwege het seizoen als huisband, hoe bevalt het?  
 
“Het bevalt heel erg goed, echt een hectisch avontuur. Het is zo ontzettend leuk om te doen, precies de creatieve uitdaging die ik voor ogen had. Zoals ik al zei, het is de allerleukste stress ter wereld. Van de appgroep, tot het uitkiezen van de nummers, de doorloop, de repetitie en natuurlijk de show zelf; ik ben altijd zo hyped na afloop dat ik als ik thuiskom echt nog op een soort schietstoeltje van adrenaline zit.”  
 
De appgroep?  
 
“Ja we zitten met twee van jullie redacteuren en onze band in een appgroep en zodra een tafelonderwerp bekend wordt gaan we daar brainstormen met nummers die perfect bij die tafel zouden passen, een beetje van: wat is een hit, welke songtekst sluit mooi aan, welk liedje knalt er het beste in, dat soort dingen.”
 
Klinkt goed! Zijn er ook dingen tegengevallen?  
 
“Nouja, het is natuurlijk niet een piece of cake. Het is echt lastiger dan je denkt om dertig seconden én precies aan te laten sluiten op het voorgaande gesprek én het leuk te verpakken. Los daarvan vind ik de praatjes met Matthijs echt het engst aan de hele show.”  
 
Haha echt waar?  
 
“Ja, want die praatjes oefen ik niet! En ik ben zo’n flapuit dat ik dan weer bang ben het verkeerde te zeggen of juist datgene wat nog niet verteld mocht worden, dus ik schiet altijd meteen in de stress tijdens die praatjes.”  
 
 Nou het is ons nog nooit opgevallen. Eerder gaf je aan het heel spannend te vinden om andermans nummers eigen te maken in zo’n korte tijd. Nu nog steeds?

“Inmiddels niet meer zo, we hebben als band een heel goed systeem hiervoor ontwikkeld en dat eigen maken gebeurt eigenlijk heel natuurlijk en organisch. Ik was met name bang voor van die die-hard fans van U2 of The Beatles die ons online kapot zouden maken als we iets zouden coveren, maar dat valt onwijs mee. Sterker nog we krijgen van U2 fans zelfs complimentjes en de Beatles fans houden gewoon mooi hun mond.”

“By far was dat ons aller-aller eerste nummer ‘Our House’ van Madness. Dat ging gewoon niet goed, het was echt een dieselstart. Daarna hadden we allemaal zoiets van aaaaaaah, want we moesten nog de hele uitzending, maar dat ging gelukkig wel goed.”

“Dat moet ‘Where The Streets Have No Name’ van U2 zijn. Dat speelden we nadat Beau (red. Van Erven Dorens) heel bevlogen vertelde over het programma dat hij had gemaakt over daklozen en hoe hulpeloos je je dan kunt voelen. Wij waren zo opgeslokt en geraakt door dat gesprek dat we nog half in die emo-vibe zaten toen we moesten beginnen met spelen. Dat zorgde voor een hele extra laag in die uitvoering en dat was zo vet, omdat we precies de emotie van de tafel konden vertalen in ons liedje.”

“Haha, ja zeker wel. Ik geloof dat hij het heel leuk vind wat we doen en uit mijn ooghoeken zie ik hem dan tijdens het optreden wel vaak die grote grijns opzetten en dat voel je dan ook meteen aan de sfeer in de studio.”

“Ik wil heel heel graag iets van Fleetwood Mac doen. Ik zoek echt altijd naar een kans om dat erin te verwerken end an het liefst iets van het Rumours Album, ‘The Chain’ ofzo.”

“Haha dankjewel! Ik ben er zelf ook zo blij mee. Het is eigenlijk heel gek gegaan, want ik stuurde het nummer naar een vriendin van me met een beetje de uitleg van de betekenis ervan en toen kwam zij (red. regisseuse Thessa Meijer) met dit idee. We zijn toen die vrijdag meteen naar deze megagrote hondenshow gegaan, hebben wat gefilmd en zij heeft toen het heft in handen genomen met dit als resultaat. Toen ik de clip voor het eerst zag werd ik er zo gelukkig van, al die mensen met hondjes, hun emoties; de sfeer versterkt het gevoel van het nummer zo goed.”

“Oh, allemaal! Nee, oke... pff. Mijn allerfavoriet is toch wel die Chow Chow op het einde met die epische naam, iets van King of Egypt nog iets (red. King Of Egypt De Los Perros De Bigo). Ik bedoel, met zo’n naam, daar kun je niet omheen.”

“ Yes tot vrijdag!”