Floortje reist, soms alleen soms samen, naar alle uithoeken van de wereld om de mooiste mensen en verhalen te vinden. Mensen die van de gebaande paden gaan en of een inspiratie voor ons allen kunnen zijn.
AARD: Margarit geeft dieren een stem
Elk dier een gezicht geven om meer mensen bewust te maken van dierenleed; dat is de missie van Margarit Gerrits. Op haar boerderij de Nobele Hoeve vangt ze dieren op die gered zijn van de slacht of zwaar zijn verwaarloosd. Het idyllische boerderijtje lijkt de droom van elke dierenvriend maar volgens Margarit is het uit noodzaak: ‘Dit werk moet niet nodig zijn, ik doe het vanuit de ellende die er nog is.’
‘Voor de Nobele Hoeve, was ik 25 jaar lang yogalerares. Ik had een hele fijne praktijk boven ons huis. Mijn man en ik hadden altijd wel al dieren, maar niet zoveel als nu. Er stonden hier een aantal paarden met bijzondere verhalen, ze waren bijvoorbeeld mishandeld of verwaarloosd. Maar zij vielen eigenlijk meer onder mij als persoon niet bij de praktijk. Ik wilde zo graag meer over deze dieren en hun levens vertellen. De paarden hadden veel meer inhoud dan dat ze hier alleen gezellig op het gras stonden. Ik kon dat helaas niet doen want mijn gasten kwamen voor de yoga natuurlijk. Dit knaagde aan mij, ik vond dat erg belangrijk deze dieren de aandacht te geven die ze verdienden maar ik moest het parkeren.’
‘Ik heb altijd al zo’n sterke band gehad met dieren; van jongs af aan. Ik ben opgegroeid in een gewone woonwijk in Haarlem, maar in mijn beleving waren daar altijd dieren. Ik zocht ze altijd op: de konijnen bij de buren, de katten in de straat, de lieveheersbeestjes op blaadjes en de honden van mijn opa. Dieren zijn voor mij altijd heel aanwezig geweest.’
‘Op een gegeven moment kwamen een aantal dingen opeens bij elkaar. Het begon met een oproep of iemand een varkentje wilde redden en eventueel een nieuw huis kon bieden. Het vijf maanden oude beestje kwam van de kinderboerderij en was bedoeld voor de slacht van een schaapsscheerdersfeest. We deden heel hard ons best maar het is niet gelukt. Het dier werd toch geslacht.’
‘Daarnaast had iemand anders de verhalen van mijn paarden gehoord en die zei: ‘Margarit wat vind ik dat aangrijpend, ik wil jou maandelijks geld geven.’ Ik voelde me toen erkend en ik wil hier meer mee doen, maar mijn stichting bestond nog niet. Als derde overleden in één dag plots mijn paard Vanity en een hond DjoDjo. Mijn zoon zei altijd: ‘Mam, als Vanity overlijdt dan ga jij ook.’ Dat is natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel een beetje. Ik kon toen bij de pakken neer gaan zitten of kiezen waar ik echt gelukkig van werd; dieren. Ik wilde ze een verhaal geven. In mei 2017 zette ik de stichting op en in juni stopte ik -abrupt- met mijn yogapraktijk.’
‘Ik heb altijd al zo’n sterke band gehad met dieren; van jongs af aan. Ik ben opgegroeid in een gewone woonwijk in Haarlem, maar in mijn beleving waren daar altijd dieren. Ik zocht ze altijd op: de konijnen bij de buren, de katten in de straat, de lieveheersbeestjes op blaadjes en de honden van mijn opa. Dieren zijn voor mij altijd heel aanwezig geweest.’
‘Op een gegeven moment kwamen een aantal dingen opeens bij elkaar. Het begon met een oproep of iemand een varkentje wilde redden en eventueel een nieuw huis kon bieden. Het vijf maanden oude beestje kwam van de kinderboerderij en was bedoeld voor de slacht van een schaapsscheerdersfeest. We deden heel hard ons best maar het is niet gelukt. Het dier werd toch geslacht.’
‘Daarnaast had iemand anders de verhalen van mijn paarden gehoord en die zei: ‘Margarit wat vind ik dat aangrijpend, ik wil jou maandelijks geld geven.’ Ik voelde me toen erkend en ik wil hier meer mee doen, maar mijn stichting bestond nog niet. Als derde overleden in één dag plots mijn paard Vanity en een hond DjoDjo. Mijn zoon zei altijd: ‘Mam, als Vanity overlijdt dan ga jij ook.’ Dat is natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel een beetje. Ik kon toen bij de pakken neer gaan zitten of kiezen waar ik echt gelukkig van werd; dieren. Ik wilde ze een verhaal geven. In mei 2017 zette ik de stichting op en in juni stopte ik -abrupt- met mijn yogapraktijk.’
De dieren
‘We hebben hier heel veel soorten dieren; kippen, geitjes, een hangbuikzwijntje, wat schapen, een rund, een stier en nog veel meer. De eerste bewoners waren twee varkens; Mila en Eefje. Die twee gaan me echt aan het hart, zo lief en slim zijn ze! Ik kreeg ze via een andere stichting. Vervolgens kwam Bram op mijn pad, een rund. Er kwam een noodoproep om hem te redden via social media langs en ik dacht: ‘Dat ga ik doen.’ Mijn man wist van niks. S ‘avonds ben ik naar de boer gegaan, hij zou Bram de volgende dag naar de slacht brengen. Stond ik daar ‘in the middle of nowhere’, in een donkere stal met een oude boer en met contant geld in mijn handtasje. De stugge man was niet echt onder de indruk van mij maar met het geld heb ik hem over kunnen halen. Toen iemand tegen Bram zei dat hij gered werd, heeft hij echte tranen gehuild. Runderen hebben zo’n hoog bewustzijn, ze begrijpen je zo goed. Nu hebben we rond de vijftig dieren met een soortgelijk verhaal of ze komen hier terecht door complete verwaarlozing.’
‘Veel dieren die hier komen hebben zo lang in de overleving geleefd, dat als ze opeens de ruimte krijgen om te ontspannen, het fout gaat. Dan worden ze ziek. Eigenlijk hetzelfde als bij mensen, als je te hard hebt gewerkt hoor je vaak dat mensen de eerste dagen tijdens hun vakantie ziek zijn of zelfs een hartaanval krijgen. Je moet dan echt voor ze knokken, in zo’n overgangsfase. Mijn hart maakt dan een sprongetje als ik ze zie opknappen.’
‘Ik probeer de Hoeve klein te houden. Elk dier wat we eten wil ik een gezicht geven, van de varkens, de konijnen, de runderen enzovoort. Bijvoorbeeld een stier wordt maar een paar maanden oud, hij wordt vetgemest en geslacht. Stieren hebben geen gezicht en geen persoonlijk verhaal. De dieren op de Nobele Hoeve vertegenwoordigen hiermee alle dieren van hun soort. Nu heb ik van elk dier er minimaal eentje en kan ik mij dus focussen op de verhalen. Ik ben eigenlijk alleen het doorgeefluik naar de mensen. Ik kan dus niet ieder dier opvangen of redden. Soms krijg ik wel vijf aanvragen per dag. Daarnaast ben ik geen honden- en kattenopvang en leven hier alleen de dieren die we in Nederland eten. Ook ben ik ben geen kinderboerderij. Heel veel mensen willen langskomen of willen iets van mij. Ik heb dit wel in het verleden gedaan maar dat heeft me een beetje opgebroken. Ik ben er alleen om mensen te inspireren tot plantaardig eten, door de verhalen van de dieren te delen.’
‘We hebben hier heel veel soorten dieren; kippen, geitjes, een hangbuikzwijntje, wat schapen, een rund, een stier en nog veel meer. De eerste bewoners waren twee varkens; Mila en Eefje. Die twee gaan me echt aan het hart, zo lief en slim zijn ze! Ik kreeg ze via een andere stichting. Vervolgens kwam Bram op mijn pad, een rund. Er kwam een noodoproep om hem te redden via social media langs en ik dacht: ‘Dat ga ik doen.’ Mijn man wist van niks. S ‘avonds ben ik naar de boer gegaan, hij zou Bram de volgende dag naar de slacht brengen. Stond ik daar ‘in the middle of nowhere’, in een donkere stal met een oude boer en met contant geld in mijn handtasje. De stugge man was niet echt onder de indruk van mij maar met het geld heb ik hem over kunnen halen. Toen iemand tegen Bram zei dat hij gered werd, heeft hij echte tranen gehuild. Runderen hebben zo’n hoog bewustzijn, ze begrijpen je zo goed. Nu hebben we rond de vijftig dieren met een soortgelijk verhaal of ze komen hier terecht door complete verwaarlozing.’
‘Veel dieren die hier komen hebben zo lang in de overleving geleefd, dat als ze opeens de ruimte krijgen om te ontspannen, het fout gaat. Dan worden ze ziek. Eigenlijk hetzelfde als bij mensen, als je te hard hebt gewerkt hoor je vaak dat mensen de eerste dagen tijdens hun vakantie ziek zijn of zelfs een hartaanval krijgen. Je moet dan echt voor ze knokken, in zo’n overgangsfase. Mijn hart maakt dan een sprongetje als ik ze zie opknappen.’
‘Ik probeer de Hoeve klein te houden. Elk dier wat we eten wil ik een gezicht geven, van de varkens, de konijnen, de runderen enzovoort. Bijvoorbeeld een stier wordt maar een paar maanden oud, hij wordt vetgemest en geslacht. Stieren hebben geen gezicht en geen persoonlijk verhaal. De dieren op de Nobele Hoeve vertegenwoordigen hiermee alle dieren van hun soort. Nu heb ik van elk dier er minimaal eentje en kan ik mij dus focussen op de verhalen. Ik ben eigenlijk alleen het doorgeefluik naar de mensen. Ik kan dus niet ieder dier opvangen of redden. Soms krijg ik wel vijf aanvragen per dag. Daarnaast ben ik geen honden- en kattenopvang en leven hier alleen de dieren die we in Nederland eten. Ook ben ik ben geen kinderboerderij. Heel veel mensen willen langskomen of willen iets van mij. Ik heb dit wel in het verleden gedaan maar dat heeft me een beetje opgebroken. Ik ben er alleen om mensen te inspireren tot plantaardig eten, door de verhalen van de dieren te delen.’
Een dag op de Nobele Hoeve
‘Ik sta elke dag om 7 uur op, dan eet ik eerst en kijk ik of alle dieren nog in hun stal zijn. Om half 8 stipt staan de dieren klaar omdat ze precies weten wanneer het voerdertijd is. Zo grappig is dat. Ik loop een rondje langs de dieren, daar ben ik een klein uurtje mee bezig. Vervolgens drink ik koffie en kleed ik mij aan. Ik laat hond Pluckje uit en om tien uur komen de vrijwilligers. Tussen tien en twaalf werken we allemaal heel hard om alle andere stallen te doen of andere klusjes; zoals hekwerk verstevigen. Om twaalf uur gaat iedereen weer naar huis en dan wil ik rust. Ik wil mezelf daarmee in balans houden, ik ben dan even geen Nobele Hoeve meer maar gewoon Margarit. Ik heb ook gewoon kinderen, een huishouden wat ik moet onderhouden en boodschappen te doen.’
‘Ik sta elke dag om 7 uur op, dan eet ik eerst en kijk ik of alle dieren nog in hun stal zijn. Om half 8 stipt staan de dieren klaar omdat ze precies weten wanneer het voerdertijd is. Zo grappig is dat. Ik loop een rondje langs de dieren, daar ben ik een klein uurtje mee bezig. Vervolgens drink ik koffie en kleed ik mij aan. Ik laat hond Pluckje uit en om tien uur komen de vrijwilligers. Tussen tien en twaalf werken we allemaal heel hard om alle andere stallen te doen of andere klusjes; zoals hekwerk verstevigen. Om twaalf uur gaat iedereen weer naar huis en dan wil ik rust. Ik wil mezelf daarmee in balans houden, ik ben dan even geen Nobele Hoeve meer maar gewoon Margarit. Ik heb ook gewoon kinderen, een huishouden wat ik moet onderhouden en boodschappen te doen.’
Positief blijven
‘Het is soms wel lastig hoor, dan zien mensen wat ik hier heb opgezet en zeggen ze: ‘Ik zou ook wel zo willen leven’ of ‘Dit wil ik ook doen.’ Er wordt niet beseft dat het werk erg zwaar is. Elke dag ga ik een beetje dood, niet echt natuurlijk, als varkens uit de buurt door vrachtwagen langs ons huis worden vervoerd naar de slacht. Dit werk moet niet nodig zijn, ik doe het vanuit de ellende die er nog is. Ik ga ook niet schreeuwen naar veeboeren, daar begin ik niet aan. We moeten juist compassie tonen naar elkaar, ook naar de jager en de slachter. Dan pas komt er ruimte voor communicatie, niet als je elkaar oordeelt. Anders blijven we op twee verschillende kampen en zal er nooit iets veranderen.’
‘Ik probeer positief te blijven. Dat wil ik ook uitdragen naar de mensen die betrokken bij mijn werk zijn, bijvoorbeeld op social media. Ik wil het omdraaien, als ik alleen maar post op wat er mis is dan geeft het een naar gevoel. Dan scrollen mensen het eerder weg en willen ze er niets van weten. Ik vertel online wie de dieren zijn en waar ze blij van worden. Ik geef ze een gezicht. Ik kreeg laatst een berichtje met: ‘Ik zie hier boterhammenworst, met een blij varkentje erop getekend en ik kan het niet meer. Ik zie alleen maar jouw varkens Mila en Eefje voor me.’ Dan denk ik: ‘Tjakka! Mijn missie is gelukt.’ We zijn allemaal olievlekken en zo verspreid ik de verhalen van de dieren. Ik kan niet alle dieren redden, maar ik kan ze wel een stem geven.’
‘Het is soms wel lastig hoor, dan zien mensen wat ik hier heb opgezet en zeggen ze: ‘Ik zou ook wel zo willen leven’ of ‘Dit wil ik ook doen.’ Er wordt niet beseft dat het werk erg zwaar is. Elke dag ga ik een beetje dood, niet echt natuurlijk, als varkens uit de buurt door vrachtwagen langs ons huis worden vervoerd naar de slacht. Dit werk moet niet nodig zijn, ik doe het vanuit de ellende die er nog is. Ik ga ook niet schreeuwen naar veeboeren, daar begin ik niet aan. We moeten juist compassie tonen naar elkaar, ook naar de jager en de slachter. Dan pas komt er ruimte voor communicatie, niet als je elkaar oordeelt. Anders blijven we op twee verschillende kampen en zal er nooit iets veranderen.’
‘Ik probeer positief te blijven. Dat wil ik ook uitdragen naar de mensen die betrokken bij mijn werk zijn, bijvoorbeeld op social media. Ik wil het omdraaien, als ik alleen maar post op wat er mis is dan geeft het een naar gevoel. Dan scrollen mensen het eerder weg en willen ze er niets van weten. Ik vertel online wie de dieren zijn en waar ze blij van worden. Ik geef ze een gezicht. Ik kreeg laatst een berichtje met: ‘Ik zie hier boterhammenworst, met een blij varkentje erop getekend en ik kan het niet meer. Ik zie alleen maar jouw varkens Mila en Eefje voor me.’ Dan denk ik: ‘Tjakka! Mijn missie is gelukt.’ We zijn allemaal olievlekken en zo verspreid ik de verhalen van de dieren. Ik kan niet alle dieren redden, maar ik kan ze wel een stem geven.’
