#MijnEindeWereld met Luuc

In #MijnEindeWereld vertellen we elke week het verhaal van mensen die het einde van hun wereld hebben opgezocht. Deze week spreken we Luuc Duijn (29). Toen hij in 2020 uit enige noodzaak langer in India moest blijven besloot Luuc zich nuttig te maken. In een opwelling bedacht hij om van het meest Noordelijke punt van het land naar het uiterste zuiden te liften. Luuc koppelde een crowdfunding aan zijn reis met als doel; geld ophalen voor kansarme kinderen in het gebied.  

Wat deed je voor je vertrek naar India?
“Ik woonde in Enschede, was jong, afgestudeerd en had een vast contract als werkvoorbereider in de techniek. Ik had eigenlijk alles op een rijtje. Dat was heel fijn, maar ik werd er niet gelukkig van. Ik wilde namelijk nog helemaal niet die zekerheid en ‘commitment’ in mijn leven. Ik wilde meer van de wereld zien, plekken ontdekken. Sommige mensen lezen boeken over verre plekken en bijzondere culturen, zo’n iemand wilde ik niet worden; ik wilde het echt ervaren. Ik heb alles opgezegd, een rugzak volgepakt en ben vertrokken naar Australië.

Ik heb voornamelijk in West -en Noord-Australië gezeten. Met een auto en kampeerspullen er bovenop, deed ik meerdere roadtrips. Daarbij werkte ik als engineer voor verschillende projecten op een militaire basis. Na een jaar was ik het daar een beetje zat; ik wilde eens een niet-westers land ervaren. Meer chaos, meer avontuur. Ik bedacht toen om op vakantie te gaan naar India om een keertje een andere hoek op te zoeken. Zes weken had ik gepland, daarna zou ik weer verder gaan met een nieuw werkproject.

Inmiddels is het bijna 1,5 jaar geworden door corona. Op 21 maart 2020 kwam ik vast te zitten in Dehli. Daar heb ik drie maanden in lockdown gezeten. Dat was niet te vergelijken met de lockdown in Nederland; wij mochten ons hostel niet uit, als je dat wel deed werd de politie gebeld. Na een periode van veel binnen zitten, mochten we eindelijk het hostel uit. Ik kon ik nog niet terug naar Nederland, dus ben ik richting de bergen vertrokken. Daar heb ik van alles gedaan en mooie roadtrips gemaakt.”

Wat was je motivatie voor deze reis?
“Na een prachtige tijd in het land knaagde er iets aan mij. Ik was het hele jaar met mezelf bezig geweest; elke dag, elke seconde. Ik had totaal geen verplichtingen. Terwijl ik de tijd van mijn leven had, zag het straatbeeld er anders uit. Kinderen in India hebben hulp nodig en dat deed iets met me. Opeens dacht ik: nu is het wel genoeg geweest. Ik zat toentertijd in het noorden van de Himalaya, de winter kwam eraan en ik had besloten naar het zuiden te reizen. Dit wilde ik al liftende doen, 5000 kilometer lang. Ik besloot er een crowdfundingsactie aan te koppelen om later dit geld gebruiken voor de kinderen. Vervolgens heb ik ook ook andere hulporganisaties te benaderd om kennis op te doen over hun werk hier in India.”

Hoe heb je je op je reis voorbereid?
“Het idee en de motivatie waren er al. Op zaterdag kreeg ik het idee en op maandag stond de website online en had ik de eerste duizend euro binnen. Vijf dagen daarna vertrok ik. Dat ging dus echt supersnel. Ik had van tevoren wel een beetje een route uitgestippeld, maar ik was afhankelijk van de mensen die mij een lift gaven. Dat gaf juist een heel bevrijdend gevoel omdat je niet alles onder controle kan hebben maak je je ook minder snel druk. Al mijn spullen zaten in mijn rugzak, meer had ik niet. Aan fysieke voorbereiding heb ik vrijwel niets gedaan. Ik leefde toen al in de bergen, dus qua conditie zat het wel goed. Voor boodschappen moest ik toch al berg op en berg af. Laatst moest ik pinnen, maar dat kon pas 40 kilometer verderop. Dat hele stuk heb ik toen gewandeld.”

Ben je obstakels tegengekomen onderweg?
“De reis ging eigenlijk verassend goed. De meeste Indiërs zijn ontzettend aardig. Ik werd overal uitgenodigd voor kopjes thee of gingen wildvreemden, soms op het midden van de weg, een gesprek met mij aan. Het begrip liften kennen ze hier alleen niet. Ik heb soms uren door een woestijn gewandeld voordat ik weer ergens kon meerijden.

Eén keer ben ik geweigerd in een gebied. Ze wilde daar geen toeristen in hotels hebben, dus toen ben ik op straat gaan slapen. Een deel van de bevolking verdenkt namelijk westerlingen en toeristen als ‘coronaverspreiders’. Het virus komt uit het buitenland dus dat koppelen ze aan elkaar. Dan begon soms opeens iemand te wijzen en ‘corona!’ naar je te roepen. Ik kon ze dat niet kwalijk nemen. In het land wordt veel foutieve informatie verspreid en er zijn een stuk minder mogelijkheden om juiste informatie op te zoeken. Voor veel Indiërs is de wereld daarom een stuk kleiner. Ik snap nu ook waarom de lokale bevolking vaak met mij in gesprek wilde; niet omdat ik nou zo ontzettend interessant ben, maar omdat deze mensen niet de financiële mogelijkheden hebben om te reizen. Als ze dan een witte, westerse man zoals ik zien maken ze graag van de mogelijkheid gebruik hem aan te spreken. Dat is hun manier van in contact komen met de wereld buiten hun leefomgeving.”

Welke gebeurtenis is je het meest bijgebleven?
“Tijdens mijn trip ging ik regelmatig eten met mensen die in een sloppenwijk of op straat leefden. Ik probeerde dan inzicht in hun leefsituatie te krijgen. Wanneer ik ze dan vertelde dat ik dit alleen doe en dat mijn familie thuis in Nederland is, begonnen mensen vaak voor mij en mijn familie te bidden. Ik moest vervolgens beloven dat ik mijn ouders diezelfde dag zou bellen. Het was altijd wel confronterend op een manier. Hier zet ik mij in voor mensen die weinig hebben en van dag tot dag overleven. Maar zij hebben vervolgens medelijden met mij omdat ik 'alles' heb maar alleen, door een vreemd land aan de andere kant van de wereld loop. Als ik eraan denk, raakt het me telkens weer.”

Is de reis verlopen zoals je vooraf had bedacht?
“Ik had meer weerstand verwacht vanwege de pandemie, maar dat viel reuze mee. Ook wist ik niet hoe mensen zouden reageren op een nieuwsgierige Nederlander in een sloppenwijk.

Zo bezocht ik een wijk die bekend staat als de “weduwe wijk” vanwege het hoog aantal weduwen door de grote beschikbaarheid van verschillende soorten drugs in die regio. Ik was mij er natuurlijk van bewust dat ik een risico nam en mensen zien van een afstand dat ik een buitenlander ben. Ik had van tevoren besloten zonder vooroordeel zulke plekken te bezoeken en als het verkeerd gaat, dan zien we dan wel weer. Gewapend met enkel een lach en goede bedoelingen ging dat altijd goed en mensen willen juist graag hun omgeving laten zien of hun verhaal vertellen.”

Wat zijn de grootste cultuurverschillen?
“In Nederland is het “klant is koning”, maar in India is het “guest is god”. Het verbaast mij soms hoe wildvreemden hun werk neer leggen om mij hulp of wat te eten en drinken aan te bieden. In het begin verwachte ik altijd een rekening of een verkoperspraatje maar die kwam dan niet. Mensen willen gewoon even contact met je en zorgen dat je het goed hebt. Hierdoor zijn dingen soms heel ongeorganiseerd, maar tegelijkertijd zullen ze je niet alleen laten omdat ze geen tijd hebben ofzo.

Nederlanders zijn heel georganiseerd en hebben altijd goed in zicht hoe hun week en zelfs hun jaar er uit ziet. Dat is prettig maar we hebben hierdoor geen ruimte voor echte spontaniteit en flexibiliteit.”

Hoe was het om te leven in primitieve omstandigheden?
“India heeft vooral in de steden prima voorzieningen, maar die voorzieningen zijn niet toegankelijk voor een grote groep arme mensen.

Voor mij zijn sommige dingen inderdaad minder luxe maar ik heb het privilege om als het te bont wordt om te zeggen dat ik vertrek. Momenteel heb ik geen douche of kraan maar wel een rivier met als waterbron een gletsjer iets verderop. Daar was ik mij en vul ik mijn fles water elke dag. Ook de stroom valt vaak uit en er is geen verwarming maar met een boek bij een kampvuur zitten is wellicht niet modern, maar ik voel me gezegend. En ik heb al een jaar heb ik geen w.c. papier gebruikt en ik red mij prima.

De armen in India wonen vaak in veel minder hygiënische omstandigheden en die kunnen er niet net zoals ik uitstappen als ze het zat zijn. Dat is ook 1 van de redenen voor dit project.”

Wat voor reacties kreeg je op de reis?
“Met mijn account @little_smiles_inda wilde ik mensen op Instagram meenemen in mijn avontuur. Ik wilde het interactief maken. Ik liet de mensen dan weten waar ik was en wat voor werk de lokale organisaties er deden. Of ik vertelde wat over de cultuur in het land; sommige gewoontes die er zijn.

Mensen uit mijn omgeving zijn trots op me. Ik krijg zelfs reacties zoals “ I wanne be just like you” of “ you’re living the life". Ik hoop dat mensen beseffen dat het juist niet om mij gaat. Het project gaat om onbaatzuchtig zijn en realiseren dat we het samen moeten doen, maar de reacties zijn mooi.”

Heb je ooit het gevoel gehad dat je jezelf echt aan het einde van de wereld begaf?
“Ik voel me juist meer en meer verbonden met de wereld. Tenminste met de dingen die er echt toe doen. Ik heb dan niet de laatste Netflix series gezien maar ik heb wel gisteren de uiterst zeldzame en kleurrijke Himalayan Monal zien vliegen (de Nationale vogel van Nepal).”

Wat heb je met jouw reis bereikt?
“Ik heb ongeveer tweeënhalve maand over de reis gedaan en 5000 euro opgehaald. Dit is India meer dan een gemiddeld jaarloon. In vergelijking met Nederlandse standaarden is het een klein bedrag, maar hier genoeg geld om mooi werk mee te verrichten. Ik ben er dus super tevreden mee. Via mijn Instagramaccount kunnen mensen zien waar het geld heen gaat en werkelijk alleen wordt uitgegeven aan de goede dingen. Hierdoor creëer je veel meer betrokkenheid.”

Hoe zie je de toekomst? 
“Ik heb, na mijn reis, in Goa met een organisatie samengewerkt waar we met een deel van de donaties eten en schoolspullen hebben gedoneerd. Ook is er schoolgeld betaald voor een aantal kinderen voor de komende jaren. De laatste maanden was er een 2e lockdown in India. Hierdoor kan ik niet voor het project werken, gelukkig zijn de eerste versoepelingen alweer van kracht en verwacht ik binnenkort het werk weer op te pakken in Delhi.

Het jaar 2020 is voor mij misschien wel het mooiste jaar van mijn leven geweest. Ik weet dat heel weinig mensen dit niet zo hebben ervaren door de coronapandemie. Maar ik ben zo ontzettend gegroeid door de dingen die ik heb mee mogen maken tijdens deze bijzondere reis.”

Wat zou je mensen willen meegeven die ook zo’n reis willen maken?
“Natuurlijk zijn er redenen om het niet te doen en zullen er mensen zijn die het je afraden, maar je bedriegt jezelf als je niet nastreeft wat je gelukkig maakt. Of om voetbal termen uit te drukken: wil je de toeschouwer of de spits zijn? Het is aan jou.”