#MijnEindeWereld in Tibet

Hoe zag je reis naar Tibet eruit?
"Mijn reis naar Tibet, was een onderdeel van een grotere reis die ik aan het maken was. Tijdens deze reis ben ik door Mongolië, Tibet, Nepal en Myanmar gekomen. Ik ben in Moskou begonnen en vanaf daar ben ik met de trein helemaal naar Tibet gegaan. De trein die je dan pakt is de Trans Mongolië Express, die vanaf Moskou dwars door Rusland en door Mongolië naar Beijing gaat. Vanaf Beijing heb ik weer de trein genomen via Xining naar Lhasa in Tibet. Tibet is een regio in China die ik al heel lang wilde bezoeken. Ik ben dan ook ontzettend blij dat ik deze reis heb kunnen maken. Vanaf Tibet ben ik met het vliegtuig naar Nepal gegaan en heb ik ook nog een stop in het prachtige Myanmar gemaakt. Uiteindelijk ben ik vreselijk toeristisch geëindigd in Vietnam. Die stond niet echt op de planning, maar ik dacht ik ben er wel nieuwsgierig naar. In een land zoals Vietnam merk je direct dat het land draait op toerisme. Het is ook helemaal aangepast op toeristen. In landen zoals Tibet zie je dat helemaal niet. Vanaf Vietnam ben ik weer teruggegaan naar huis."

Waarom wou je zo graag Tibet bezoeken?
"Dat komt met name door het geloof daar. Boeddhisme is een geloof waar ik heel erg in ben geïnteresseerd en ook een geloof waar ik me heel erg in kan vinden. Tibet ademt boeddhisme. Vanuit huis ben ik katholiek opgevoed, dit zit er nog wel een beetje in, maar verder probeer ik gewoon een positieve levenshouding te hebben: goed zijn voor de mensen en de dieren om je heen. Dat is ook waar het boeddhisme om draait. Het land waar ik voor het eerst in aanraking kwam met Boeddhisme is Mongolië, waardoor het land ook wel echt een plek in mijn hart heeft gevonden. Eigenlijk hebben alle Aziatische landen die ik heb mogen bezoeken diezelfde soort levensinstelling, wat mij heel erg aanspreekt. Daarnaast zoek ik het liefst onbekende plekken op en Tibet was voor mij persoonlijk, heel onbekend."

Wat heb je gedaan in Tibet?
"In Tibet mag je alleen maar reizen als er continu een gids bij je is. Ik wilde zo lang mogelijk van het land genieten, dus ik ben op zoek gegaan naar een reis die dat mogelijk zou maken. De meeste reizen in Tibet zijn tien dagen lang. Ze vertrekken dan meestal vanaf Lhasa naar Mount Everest en weer terug. Ik wilde meer, uiteindelijk ben ik er achttien dagen geweest waarbij ik de Mount Kailash kora heb gedaan. Ik had me niet heel erg ingelezen maar achteraf gezien ben ik wel ontzettend blij dat ik het heb gedaan.

Die wandeling om Mount Kailash heen is een Kora en 52 kilometer lang. Elke tocht rondom een heiligdom in het boeddhisme wordt een Kora genoemd. In dit geval is die berg, de Mount Kailash, heilig. Vandaar dat het dus een Kora is. Het is echt een hele bijzondere wandeling. Sommige pelgrims lopen hem prosternerend. Dat zijn dan mensen die denken dat ze zo gezondigd hebben in het leven, dat ze de route niet lopend afleggen, maar een soort van kruipend. Daar kun je het het beste mee vergelijken. Wat ze doen is, ze klappen met hun handen boven hun hoofd, dan voor hun hart, ze gaan uitgestrekt liggen op de grond en dan gaan ze weer staan waar hun handen de grond hebben geraakt. Dit doen ze dus steeds opnieuw tot dat de wandeling voorbij is. Het is zo bizar om dat te zien."

Hoe heb jij de wandeling ervaren?
"Ik heb vooral rust gevonden tijdens de wandeling, wat ik niet had verwacht. Het zijn voornamelijk pelgrims en lokale mensen die daar rondlopen. Zij komen daar allemaal met een bepaalde reden. Iedereen is daar ook vooral met zichzelf bezig. Hoe ik het dan mag ervaren als buitenstaander is heel speciaal. Je voelt dat iedereen om je heen daar echt met een doel is. Ik denk dat ik ergens ook wel op zoek was naar die rust en bezinning. Ik heb deze reis gemaakt toen ik qua werk niet helemaal happy was en vlak voordat ik begon als freelancer. Tijdens de wandeling heb ik heel veel kunnen nadenken over ‘hoe ik verder wilde’, en de wandeling heeft hier heel erg bij geholpen. Normaal gesproken ben ik vrij nuchter in dit soort dingen. Van tevoren had ik ook niet het idee dat ik zo’n rust zou gaan voelen. Het was echt fantastisch. Onbeschrijfelijk gewoon.

Verder, de tocht zelf, het was natuurlijk hartstikke zwaar. Het is zo bizar wat die hoogte doet met je lichaam. Dat is niet uit te leggen, dat moet je zelf ervaren. Je begint op 4.670m. en het hoogste punt is op 5.659m. Ik weet nog dat ik boven op dat allerhoogste punt stond. Dat is zo’n immens gevoel. Echt alsof je aan het einde van de wereld staat. Ik ben daar echt even stil gaan staan in volle bewondering. Maar ook met de gedachte van, dat heb ik toch wel even gedaan. Ik merkte al wel snel dat de hoogte te veel werd voor mij en dat ik weer naar beneden moest gaan. Maar als het kon had ik er nog veel langer gestaan. Over deze Kora wordt gezegd dat je uit je oude leven stapt en een soort van herboren wordt. Ergens voelde dat ook echt zo. Toen ik daarboven stond, om mij heen keek en weer naar beneden begon te lopen, voelde het wel alsof ik het einde van de wereld had bereikt."
 

Waarom houd je zoveel van reizen naar onbekende plekken?
"Ik ben opgegroeid in een heel klein dorpje in het oosten van Brabant. Vanaf dat ik mij kan herinneren speelde mijn leven zich buiten af en was ik altijd al op pad. Toen ik heel klein was voornamelijk in eigen tuin, maar naarmate ik ouder werd ook meer in de bossen of ergens anders op straat. Er kon overal wel gespeeld en wat ontdekt worden. Ik riep ook altijd: “Mag ik mee?” wanneer ik iemand maar iets hoorde zeggen over dat ze ergens naartoe zouden gaan. Die drang naar avontuur is altijd gebleven. Ik wilde weg uit het kleine dorp met de ‘ons kent ons’-cultuur en meer van de wereld zien. Het is denk ik een soort fascinatie voor de verschillende culturen en het willen zien en vooral ook leren over hoe anderen leven.

Waarom het altijd de onbekendere plekken zijn weet ik niet zo goed. Ik ben sowieso redelijk op mijzelf en wanneer ik op reis ga, reis ik ook altijd alleen en trek ik op met mensen die ik ter plekke tegenkom. Ik vind het daarnaast veel leuker om het echte van een land te zien. De lokale mensen leren kennen en de cultuur bewonderen. Een land dat al helemaal overhoop is gehaald of alleen maar leeft van de toeristen trekt mij niet aan."

Wat doe je nu in het dagelijks leven?
"In het dagelijks leven ben ik gewoon aan het werk. Ik ben begonnen als online project manager bij een online bureau, en ik werk nu alweer bijna vier jaar als freelancer in diverse rollen. In mei van dit jaar besloot ik dat ik naast mijn freelance-werkzaamheden nog meer wilde gaan doen met mijn passie voor fotografie. Daarom werk ik nu nog maar drie dagen per week als freelancer en gebruik ik de overige twee dagen voor o.a. fotoshoots en het geven van workshops en cursussen. Verder heb ik ook een reisblog. Ik ben hiermee begonnen om het thuisfront op de hoogte te houden van mijn reizen en dat is eigenlijk gaan groeien. De combinatie van schrijven en verhalen vertellen door middel van foto’s is voor mij persoonlijk de perfecte combinatie."
 

Wat zijn je plannen voor de toekomst?
"Corona gooit nu natuurlijk behoorlijk wat roet in het eten qua reizen, maar daar is niks aan te doen. Landen waar ik nog heel graag een keer naar toe zou willen gaan, zijn eigenlijk de landen waar ik al een keer ben geweest. Dus bijvoorbeeld Tibet, Mongolië en Australië. De reden dat ik zo graag terug wil is om foto’s te maken. Over de jaren heen ben ik natuurlijk ontzettend gegroeid als fotograaf. Dus om opnieuw die beelden vast te kunnen leggen maar dan nóg beter, dat lijkt mij heel gaaf.

Wat ik mensen nog wil meegeven: als je een passie of droom hebt, ga er dan voor! Begin anders klein zoals ik nu ook aan het doen ben. Ik durfde de stap nooit te nemen om fotograaf te worden. Het is een heel moeilijk beroep om echt je brood mee te verdienen. Maar ik heb toch besloten dat ik nu de tijd en ruimte heb om te ontdekken of het echt iets kan worden. Als je er van tevoren al van uit gaat dat het toch niets wordt, om wat voor reden dan ook, dan zal je altijd met een ‘wat als’-gevoel achterblijven. Geluk heb je het zelf in de hand, dus ga er gewoon voor!"