#MijnEindeWereld met Bianca

In #MijnEindeWereld delen wij elke week een bijzonder verhaal met jullie over mensen die het einde van de wereld hebben opgezocht. Deze week spreken we Bianca. Toen zij en haar man Max erachter kwam dat ze vooral met werk bezig waren en weinig tijd was voor het gezin, gooide ze hun leven drastisch om. Samen met hun oudste zoon Beau en tweeling Kai en Zoë zeilen ze de wereld rond. Als gezin ontdekken ze de mooiste plekken en beleven ze vele avonturen.

Wat deden jullie voor deze wereldreis?
“We gingen in 2007 weg uit Nederland als twintigers. We begonnen allebei een beetje met een serieuze carrière. Ik werkte bij een uitgeverij en toen kreeg Max, die toen nog mijn vriend was, een telefoontje of hij in Doha (Qatar, red.) wilde werken. Mijn eerste reactie was een beetje paniekerig, want wat is het voor land en het is nogal ver weg. Maar we besloten het te doen.

We hebben bijna negen jaar in Doha gewoond, onze drie kinderen zijn er geboren. Na een tijdje begonnen we te twijfelen. Max en ik werkte beide fulltime, we hadden drie jonge kinderen die ook dicht op elkaar zaten qua leeftijd. Het was een druk gezin. In Doha was het redelijk normaal dat je hulp in huis had, dus we hadden nanny die bij ons inwoonde. We zagen elkaar nauwelijks, waren fulltime aan het werk en de kinderen waren alleen maar op de crèche of bij de nanny. We hadden het heel goed en verdienden samen aardig met onze banen. Maar er was nauwelijks tijd voor ons gezin en dat maakte ons niet écht gelukkig.”

Wat was het keerpunt om dit te veranderen?
“We zijn toen in gesprek gegaan met elkaar, want we wisten even niet meer waar we het voor deden. We werkten zo hard maar we zagen elkaar bijna niet. Toen hebben we besloten geld opzij te zetten voor een mooie droomreis. Max was al heel lang gek op zeilen, hij droomde ervan om de wereld over te zeilen. Ik denk dat hij het toen vooral over zichzelf had, om dat in zijn eentje te doen. Maar ja, hij had nu wel een vrouw en drie kinderen. We zijn toen gaan kijken of we dat als familie konden doen.

Op een gegeven moment liep zijn contract af in Doha en het zou niet verlengd worden. Dat was het moment dat we dachten: nu moeten we het doen. We hadden ons er een paar jaar op voorbereid en ik had zeilcursussen gevolgd. Inmiddels hadden we ook vrienden die op een zeilboot de Middelandse Zee over vaarden en volgden we andere mensen die ons waren voorgegaan. Het idee om als familie dit te doen was helemaal niet zo gek meer.”

Wanneer zijn jullie vertrokken?
“Het werk van Max hield op, we hadden geld gespaard en ze zijn vanuit Doha gaan zoeken naar een boot in het Middellandse Zeegebied. Ik wilde graag bij de Middellandse Zee beginnen, omdat daar de afstanden niet zo groot waren. Het idee van lange afstanden zeilen vond ik nog best wel eng. We vonden vrij snel een boot in Spanje, de Spacegrazer, en we zijn in 2016 aan boord gegaan.

We hadden geen plannen gemaakt. Het enige wat ik wilde was in kleine stapjes beginnen. Omdat de boot in Spanje lag, begonnen we daar. We hebben vanuit daar veel gezien en hebben ongeveer twee en een half jaar in het Middellandse Zeegebied rondgevaren. Eigenlijk daarna pas begonnen we een plan te maken.”

Waarom toen wel?
“Allereerst wisten we nu hoe het leven op de boot eraan toe ging. We hadden meer ervaring dus dan durf je ook verder te kijken. We wilden weg uit het Middellandse Zeegebied omdat je daar ook lange winters hebt. Die zijn lang niet zo koud als hier in Nederland, maar het kán wel erg koud zijn en veel stormen. Je wil dan eigenlijk niet zeilen met kleine kinderen aan boord dus kwam het erop neer dat je bijna vijf maanden van het jaar niet op het water was.

In de winters lag onze boot dan maanden aan de zuidkust van Sicilië. Dat was hartstikke leuk, maar we woonden daar in een stil dorpje. We zeiden tegen elkaar; “Dit is eigenlijk niet de bedoeling, hier hebben we de boot niet voor gekocht”. We willen rondreizen en dingen zien. Toen hebben we besloten de Atlantische Oceaan over te steken zodat we naar de Caraïben konden. Daar zouden we dan heel het jaar mooi weer hebben en dus het hele jaar kunnen zeilen.”

Was je toen zekerder van je oversteek?
“Absoluut, als ik op dag één van onze reis meteen de oceaan had moeten oversteken dan had ik je voor gek verklaard. Ik had beter leren zeilen, je leert de boot kennen, je leert op elkaar te vertrouwen; dat is heel belangrijk. Maar ook als familie waren we er klaar voor. In die jaren kom je erachter of de kinderen last hebben van zeeziekte of dat ze bang zouden zijn, dat was gelukkig niet het geval. We zijn er gewoon langzaam ingerold.

Toch maak je je altijd wel een beetje druk. Mijn grootste angst was dat ik nog niet zoveel zeilervaring had en dat we in een storm terecht zouden komen. Want wat als Max over boord gaat, dan moet ik hem redden en tegelijkertijd het roer overnemen? Daar heb ik echt wel over zitten malen. Vooral angst voor het zeilen en het weer maar ik denk eigenlijk dat die angsten altijd wel blijven. Ik vind ook dat je respect moet hebben voor de oceaan. Het is goed om een klein beetje angst te hebben, dan denk je ook iets beter na en bereid je je beter voor.”

Is er een community voor zeilende gezinnen als jullie?
“We zijn zeker niet het enige gezin en dat is echt heel leuk. Soms kom je elkaar spontaan tegen, dan gooi je je anker uit en zie je op een boot ook kinderen rond scharrelen. Meestal gaan we er dan meteen op af en dat zit je vaak ‘s avonds al met elkaar te barbecueën op het strand. Je maakt ook snel vrienden omdat je allemaal (letterlijk) in hetzelfde schuitje zit. 

Facebookgroepen helpen daar ook heel erg bij tegenwoordig. Toen wij in 2016 vertrokken was dat helemaal niet zo’n ding en nu is het zo makkelijk om te kijken of er ergens een Facebookgroepje is voor zeilende families. Soms spreken we via internet van tevoren al met iemand af. Wat ook leuk is; vaak gaan families dezelfde kant op, je volgt dezelfde wind en stromingen. Het kan zijn dat een maand met dezelfde mensen optrekt, dan een half jaar niet ziet en dan elkaar spontaan tegenkomt aan de andere kant van de wereld.”

Wat voor invloed heeft corona op jullie reis gehad?
“Covid-19 is echt een enorm obstakel geweest. Wij waren in Panama toen de situatie serieus werd. We zouden door het Panamakanaal gaan, van de Atlantische zijde naar de Pacific, met het doel om naar Nieuw-Zeeland te zeilen. Toen ging Panama in lockdown en de grenzen gingen dicht. Toen er humanitaire vluchten gingen naar Nederland, wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Als we de vlucht zouden nemen dan moesten we de boot achter laten, niet wetende wanneer we terug zouden komen. Daarbij hebben we momenteel geen huis in Nederland. Je gaat allerlei afwegingen maken, maar besloten op de boot te blijven.

We zaten in een haventje in de jungle, waar het eigenlijk heel veilig was en een klein winkeltje was. De plek lag vrij afgelegen dus de kans dat wij besmet zouden raken met het virus was niet groot. Toch was het wel een beangstigende situatie, we wisten niet of we verder zouden kunnen met onze reis. Toen ook het kanaal dicht ging voor kleine schepen zaten we echt vast, de humanitaire vluchten waren ook al vertrokken. Gelukkig waren er ook andere families in de haven en vormden we een clubje van gestrande mensen. We hadden het relatief goed, maar het was wel onzeker.”

Wat waren nog meer obstakels tijdens de reis?
“Nog een moment wat vrij spannend was; toen we eenmaal door het Panamakanaal naar Frans-Polynesië zeilden kwamen we langs de Galapagoseilanden. Omdat Ecuador haar grenzen nog had gesloten, mochten we daar niet aan land. We wilde een kijkje nemen bij het onbewoonde eiland Darwin. Daar hebben we het engste moment ooit meegemaakt en hadden we een prijs kunnen winnen om op de stomste manier dood te gaan. 

Het was een prachtige dag, het weer was perfect en we hadden eigenlijk al heel de dag op de autopiloot kunnen zeilen. We zeilden vlak langs het prachtige eiland; er liepen pinguïns, zwommen dolfijnen en vlogen geweldige vogels. Darwin Island is eigenlijk een soort rots die recht uit het water omhoogsteekt. Op een gegeven moment kwamen we in een windschaduw, draaide de wind en opeens vulden de zeilen zich met wind.  De punt van onze boot ging met volle vaart op de rotsen af. We hadden de motorschakel uitgezet en die zat helemaal onder de vloer, er zat een lijn vast waardoor de genua (extra zeil, red.) niet naar beneden kon; alles ging mis. We zaten in een levensgevaarlijke situatie. 

Uiteindelijk hebben we alle lijnen losgegooid, zodat de wind uit de zeilen ging, toch de motor kunnen starten en op volle vaart in z’n achteruit onszelf kunnen redden van een botsing met die bizarre rotsen. Nou dan zit je wel te shaken. Daarbij is Darwin Island ongeveer driehonderd mijl van het volgende bewoonde eiland. Als je daar een fout maakt dan ben je er geweest en kan er niemand bij je komen. Nu kan ik er om lachen maar we zijn echt aan de dood ontglipt.”

Wat waren de mooiste plekken die je hebt gezien?
“Er waren heel veel highlights; maar om met je eigen boot Manhattan in te varen en achter het vrijheidsbeeld je anker uit te gooien was voor mij het ultieme hoogtepunt. Diezelfde dag was het ook nog is Fourth of July (Amerikaanse nationale feestdag, red.) en hadden we uitzicht op het vuurwerk. Echt te gek. Een ander hoogtepunt was Venetië. Je kan Venetië natuurlijk niet helemaal in maar voor zover je kan komen met de zeilboot was het magisch. Dit is nog maar een kleine greep; we hebben zoveel mooie onbewoonde plekken gezien en prachtige landen bezocht. 

Wat ik ook niet heb willen missen is de tijd die we als familie met elkaar hebben. In de afgelopen vijf jaar hebben we onze kinderen intensief zien opgroeien. Het feit dat je deze reis samen hebt meemaakt en je met je huis op al die bijzondere plekken op de wereld bent geweest. Dat is echt onvergetelijk.”

Wat waren de mooiste plekken die je hebt gezien?
“Voordat corona echt serieus werd hadden we al besloten om naar Nieuw-Zeeland te varen. Eigenlijk omdat we heel graag de ervaring van het Panamakanaal en de Stille Oceaan wilde zien en meemaken. Daarnaast heeft Max er familie wonen en wilden we kijken of het een land zou zijn waar we eventueel zouden kunnen settelen. Toen kwam Covid-19 en liep het allemaal wat anders. Nieuw-Zeeland bleek één van de veiligste landen in de wereld en zijn we na de lockdown in Panama daar naartoe gevaren. Max en de kinderen hebben allemaal een Nieuw-Zeelands paspoort dus wij waren één van de weinige die nog het land in mochten. Voor mij was het nog een enorm gedoe om een speciaal visum aan te vragen. Maar nu is alles geregeld en ben ik enorm dankbaar dat we dit land nu eventjes als thuis hebben.”

Hoe ervaren jullie nu leven op het vaste land?
“De kinderen vinden het voornamelijk heel erg leuk op school. Ze vonden het namelijk voorheen best moeilijk dat ze vriendjes maakten en dan vrij vlot weer afscheid moesten nemen. Soms kenden je mensen drie dagen en soms drie weken, maar ze wisten nooit voor hoelang ze met elkaar konden optrekken. Vooral de oudste is nu heel blij dat hij vriendjes heeft die er morgen ook weer zijn, volgende week ook en een maand daarna nog steeds. 

Nu we een tijd aan het vaste land liggen hebben we allebei weer een baan. We hebben heel erg geluk gehad dat we een tijd in het Midden-Oosten hebben kunnen werken en sparen.  Daardoor hebben heel lang op gespaard geld kunnen leven, je geeft ook niet zo heel veel uit. Ik werk nu in een museum met een restaurant, waarbij ik de ene keer tour-guide ben en de andere keer broodjes afbak en serveer. Max werkt vanaf de boot als freelancer.”

Hoe zien jullie de toekomst voor je?
“Lastige vraag! We zijn allebei heel reislustig, we houden van verandering en we houden van avontuur. Maar we zien ook dat de kinderen heel gelukkig worden van het settelen op school. We hebben daarbij ook familie hier in Nieuw-Zeeland. Ik weet nog dat we voor de beslissing stonden om onze boot te kopen en toen zei Max tegen mij: ‘Maar als we nu onze droom gaan leven, wat moeten we daarna dan gaan doen?’. ‘Weet ik veel’ antwoorde ik toen daarop, ik wilde er nog niet over nadenken. Maar dat dilemma is nu wel een beetje aan de hand. De deur staat voor alles open, wie weet zeilen we volgend jaar naar Australië. Voor nu zitten we hier goed, maar ik sluit niks uit. Er komt vast wel weer nieuw avontuur op ons af.”