#MijnEindeWereld in Zuid-Amerika

Welke reis hebben jullie net afgerond?
‘’Wij hebben negen maanden lang in een geel hippiebusje door Zuid-Amerika gereisd. Dit was een fantastisch avontuur, met heel wat einde-van-de-wereldmomenten! We begonnen in Colombia en hebben de Andes zuidwaarts gevolgd tot het zuiden van Chili en Argentinië. Een reis van ruim 25.000 km dwars door de meest waanzinnige landschappen, over immense hoogtes en soms kleine gravelweggetjes. Onderweg sliepen we in de bus, waardoor we heel dichtbij de natuur kwamen, iedere dag werden we wakker met een ander uitzicht. Gewoon je schuifdeur opendoen en omringd worden door eindeloze wildernis, zonder mensen om je heen. Daarbij komt dat reizen met een bijna veertig jaar oud busje ook erg spannend is. Je weet nooit waar de dag strand.’’

Wat waren de meest kenmerkende momenten van de reis?
‘’Als we op ons gemakje over afgelegen wegen reden en de verandering in landschappen gadesloegen, overviel ons steeds opnieuw het heerlijke gevoel van vrijheid en blijheid! Zonder zorgen onderweg naar onbekende plekken en avonturen, soms lange tijd in gedachten verzonken en soms uren kletsend. Als we dan als kers op de taart ’s avonds ook nog een fijn plekje in de natuur vonden, ging er van binnen wel echt een bommetje van geluk af! We hebben op zoveel gave plekken gekampeerd waar je anders nooit zou komen, dat waren wel de meest gelukkige momenten. Maar zo ging het lang niet alle dagen hoor…’’

‘’Het lastigste moment was toen we op één van de meest afgelegen stukken in Chili, genaamd Carretera Austral, met autopech stil wamen te staan. Tot overmaat van ramp werd tegen de avond in een klein dorpje ook nog onze gereedschapskist gejat. Toen voelden we ons wel even heel wanhopig, eenzaam, ver van huis en rot. Dit gevoel trok echter snel weg door het warme, gastvrije karakter van andere mensen in het dorpje die aanboden ons te helpen. Een jonge vrouw stelde zelfs haar huis voor ons open toen ze erachter kwam dat we in de problemen zaten. Ook verschenen na anderhalve week ploeteren ineens Duitse kennissen die we eerder in Ecuador tegen waren gekomen. Ze hebben ons uit de brand geholpen door ons 150 km(!) naar de ferry richting de bewoonde wereld te slepen. De reis zelf was prachtig, maar de mensen die we onderweg tegenkwamen hebben hem misschien wel gemaakt.”

Wat is het voordeel van reizen met een busje in plaats van met het vliegtuig?

“Het reizen met een knalgeel, opvallend, schattig busje was écht een leuke meerwaarde. Misschien was hij niet zo geavanceerd en betrouwbaar als een super-de-luxe 4x4 campertruck, maar overal waar we kwamen toverde onze ‘Epic Eddie’ glimlachen op de gezichten! Dat we een busje hadden omgetoverd tot een huisje op wielen vonden ze zowel fascinerend als leuk. Als er af en toe problemen op ons pad kwamen, zorgde dat natuurlijk wel voor kopzorgen… Sommige onderdelen bleken lastig te verkrijgen, goede monteurs waren schaars en dan was er ook nog de enorme taalbarrière. Maar het mooie is dat er toch altijd een oplossing uit een onverwachtse hoek kwam.’’

Was het moeilijk om alles voor te bereiden? Of hebben jullie niks voorbereid?
‘’We hadden van tevoren geen gedetailleerde route uitgestippeld, maar wel een globaal idee en natuurlijk hadden we de praktische zaken geregeld. Het voorbereiden van de reis heeft heel wat tijd gekost. Nadat we de knoop hadden doorgehakt heeft het nog bijna anderhalf jaar geduurd voordat we daadwerkelijk vertrokken. We hebben veel gehad aan verhalen van andere reizigers en gelukkig hadden we zelf al best veel reiservaring. Alleen het meenemen van het busje was nieuw en ook meteen ook het spannendste! Je stopt je bus in een grote container en moet maar hopen dat je die weer heelhuids in Colombia terug zal zien. Het is toch je huis voor de komende tijd, dus op dat moment voelde we ons wel even heel kwetsbaar.’’

Ervaarden jullie een grote cultuurshock?
“Bij aankomst ervaarden we geen enorme cultuurshock, misschien omdat we al veel vaker naar niet westerse landen waren geweest. Pas later, toen we meer in aanraking kwam met het dagelijkse ritme in Zuid-Amerika, kwamen we erachter hoe anders de cultuur en omgangsvormen echt zijn. “Mañana, mañana” bleek al gauw de reactie als ze iets niets wisten of een opdracht eigenlijk niet konden of wilden uitvoeren. We hebben ook een hele vriendelijke en gastvrije kant ervaren die we in Nederland (nog) niet kennen. We werden bijvoorbeeld door een wildvreemde in huis genomen toen we pech hadden met de bus. Op die manier leerden we wat ‘mi casa es su casa’ echt betekent!”

Is jullie beeld van thuis ook veranderd?
“Ja toch wel. Het valt ons nu nóg meer op hoe materialistisch we hier door het leven gaan. Alles moet altijd groter, meer, beter. Wij hebben vooral de bevestiging gekregen dat geluk voor onszelf in ieder geval niet samenhangt met mooie spullen of geld. Veel mensen beseffen niet hoe goed we het hier in Nederland hebben. Wij hadden maandenlang enkel een minihuisje op wielen met bijna geen spullen. Juist toen hadden we het gevoel dat we écht ten volle leefden. Ondanks de hobbels en moeilijke momenten waren we echt volop aan het genieten.’’

Wat is jouw tip of boodschap die je aan anderen zou willen meegeven?
Ga gewoon het avontuur tegemoet als je dat je dat graag wilt! Stel het niet onnodig uit. Er zal altijd wel een reden zijn om het niet te doen. Reizen geeft ons het gevoel dat we leven in het hier en nu, we willen niet wachten tot ooit het ‘goede’ moment aanbreekt. Niemand weet hoe de toekomst eruit zal zien, dus ga je dromen achterna. Het leven is te kort om het gewoon op één plek te slijten, toch?’’

Patagonië, Salar de Uyuni, de Tatacoa woestijn en meer.
Tijdens hun reis kwamen Freek en Inge langs verschillende Zuid-Amerikaanse highlights. In zo’n groot land is het moeilijk om alles te zien, maar in negen maanden kwamen ze behoorlijk ver! Ze reisden van de Tatacoa woestijn tot de zoutvlakte Salar de Uyuni, de voet van vulkaan Chimborazo tot de duinen van Chiloé. Maar wat zijn dit precies voor plekken? Wat moet je hierover weten? En waarom zijn ze het bezoeken waard? Hieronder hebben we een paar van de stops waar Freek en Inge langs zijn geweest op een rijtje gezet. Zo kun jij het einde van de wereld ook ontdekken, maar dan vanuit huis.

Tatacoa: De Tatacoa woestijn in Colombia is één van de meest stille plekken op aarde. Ook kun je vanaf hier enorm goed ons heelal aanschouwen, omdat de atmosferische condities erg goed zijn. De woestijn is opgedeeld in twee kleuren. In het Cuzco-gebied is de omgeving okergeel en in het gebied van Los Hoyos is de omgeving grijs. De Tatacoa is dan ook niet zomaar een woestijn, maar een tropisch droogsbos. Miljoenen jaren geleden groeiden hier nog duizenden bomen en bloemen maar het gebied is langzamerhand steeds meer aan het opdrogen.

Chimborazo: Chimborazo is de hoogste berg op aarde. Soort van. De Mt. Everest wint het dan misschien op het gebied van oppervlakte, maar de Chimborazo is vanaf de top tot aan de kern van de aarde zéker de grootste. De Chimborazo vulkaan maakt deel uit van het Andesgebergte en is al ruim 1500 jaar inactief. Volgens onderzoekers zit er ongeveer duizend jaar tussen de actieve perioden, dus een nieuwe uitbarsting zit er misschien wel aan te komen…

Patagonië: Patagonië is een regio in het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika. Het wordt gedeeld door Argentinië en Chili, met de Andes als scheiding tussen de twee landen. Het heeft ontzettend veel verschillende soorten landschappen waardoor je telkens weer een ‘einde-van-de-wereld-gevoel ervaart. Je kunt er goed wandelen en prachtige gletsjers, marmeren grotten en wilde dieren vinden.

Chiloé: In het zuiden van Chili ligt de Chiloé archipel, waarvan het grootste eiland dezelfde naam kent. Het eiland is vrij kwetsbaar en wordt omschreven als ‘meer verbonden met de zee dan met het land’. Kenmerkend zijn de kleine, houten kerkjes die honderden jaren geleden gebouwd zijn door missionarissen. Aan de kust in het noordwesten van het eiland heb je ook een goede kans om blauwe walvissen te spotten.

Salar de Uyuni: De Salar de Uyuni ligt in Bolivia en is de grootste zoutvlakte ter wereld. Vroeger maakte het gebied deel uit van een enorm prehistorisch meer. De vlakte is ontstaan doordat het meer is opgedroogd en een grote woestijn heeft achtergelaten. Er leeft hier bijna niks, maar het dorre gebied trekt veel roze flamingo’s aan! Op de zoutvlakte vind je ook enkele ‘eilandjes’ bezaaid met cactussen. Dit zijn niet echt eilandjes, maar de toppen van oude vulkanen die door het meer onder water kwamen te liggen.

Meer van #MijnEindeWereld? Klik hier! Heb je zelf ook een einde-wereldverhaal? Deel 'm hier!