Holocaust-ontkenning is strafbaar, Nakba-ontkenning niet: waarom eigenlijk?

Recent was dit land zo in de ban van de discussie over ‘onze nationale dodenherdenking’ dat we haast zouden vergeten dat ‘herdenken’ geen louter Nederlandse aangelegenheid is, maar dat over de hele wereld voortdurend van allerlei ‘herdacht’ wordt. 

Mijn interesse als joodse anti-Zionist gaat daarbij in het bijzonder uit naar de Palestijnse herdenkingskalender, speciaal naar de komende herdenking, 15 mei, van de Nakba, Arabisch voor ramp, catastrofe. Hierbij wordt de gewelddadige verdrijving van huis en haard herdacht, tussen eind 1947 en juni 1949 van naar beste schatting in totaal zo’n 750.000 Palestijnen, aanvankelijk uit wat nog Palestina heette, daarna uit Israël. ‘Verdrijving' is snel opgeschreven, maar de werkelijkheid van verdreven worden impliceert een scala van geweld tegen burgers, roof van eigendom, teloorgang van politieke rechten, vernietiging van woonstee en ontkenning van zelfbeschikkingsrecht. Een ramp, maar een man-made ramp, aangericht onder Palestijnen vanaf 1 december 1947 door joodse milities, na 15 mei 1948, toen immers de staat Israël werd uitgeroepen, door het Israëlische leger. Dè Nakba bestaat evenwel niet: het is veeleer een proces van inmiddels bijna 8 decennia, van onderdrukken, ontheemden, verdrijven en vermoorden van Palestijnen. Dat Nakba-proces is nooit echt gestopt, hooguit af en toe wat getemperd om daarna weer op te laaien, zoals de afgelopen anderhalf jaar, niet alleen in Gaza maar ook substantieel op de Westelijke Jordaanoever

Ook in de joods-Israëlische herdenkingscultuur viert men 15 mei, niet met het schaamrood op de kaken, maar als Yom Ha’ atsmaoet , onafhankelijkheidsdag. In lijn daarmee spreekt men over de oorlogshandelingen van eigen zijde voor en na die dag in 1948, als over de ‘onafhankelijkheidsoorlog’. De ware aard van die gevechten was natuurlijk die van een regelrechte veroveringsoorlog. Dat karakter bleef behouden ook na 15 mei 1948 toen een slecht toegeruste en incoherente Arabische expeditiemacht van ongeveer 25.000 soldaten uit liefst zeven verschillende landen, onder een verdeeld oppercommando de Palestijnen in Israël te hulp wilde schieten. Voor zover er al een krijgsplan was, bestond dat er uit de in het verdelingsplan aan de Palestijnen toebedachte gebieden voor hun veilig te stellen, nadat die door joods/Israëlische strijdkrachten aangevallen waren. 

In de Zionistische mythologie die joden altijd weer weet te portretteren als slachtoffers, heet het tot vandaag "dat de legers van 7 Arabische landen op de dag van zijn geboorte de nieuwe staat Israël aanvielen en van de kaart wilden vegen en de joden de zee in wilden drijven.” Wil mythologie vaak nog wel een kern bevatten van een hogere waarheid, Zionistische mythologie is altijd een leugen, meestal er uit bestaande dat de werkelijkheid precies op zijn kop wordt gezet. Zo ook hier. De Palestijnen van Yaffo en omgeving werden voor zover zij na zware artilleriebeschietingen niet te voet vluchtten, door de joodse vijand op boten de zee opgedreven en eindigden hun reis in Gaza. De huidige bewoners daar zijn voor het overgrote deel hun nazaten.

De Zionistische Fabeltjeskrant kent trouwens ook in Nederland nog trouwe lezers en aanhangers. Ik wijs op de Zionistische lobbyorganisatie CIDI en de zich op zeer misleidende wijze Centraal Joods Overleg noemende koepel van primair Zionistische organisaties, waarvan het CIDI dan weer de belangrijkste is - het Centraal Zionistisch Overleg derhalve. Ik wijs ook op de Christenen voor Israël die binnenkort Israëls ‘onafhankelijkheidsdag’ vieren met als spreker onder meer een man die door de niet-joodse buitenwereld aldoor voor een opperrabbijn wordt gehouden, maar die eerst en vooral een opper-Zionist is, en zo uit 1948 weggelopen lijkt. "Israël is voor de joden”, heb ik uit zijn mond gehoord, “Israël is natuurlijk voor de joden”, en daarbij keek hij uitdagend de kleine kring rond waarin ik mij bevond. Voor dit soort mensen bestaan Palestijnen niet, noch bestaat er een Palestijns volk, om te zwijgen over Palestijns zelfbeschikkingsrecht. Voor hen bestaan er slechts joden en zij houden bewust de leugen in stand als zouden ‘jood' en ‘Zionist’ naadloos uitwisselbaar zijn. Maar joodse identiteit en Zionistische overtuiging zijn onafhankelijke en geheel verschillende grootheden. Identiteit mag nooit dienen om een overtuiging te verhullen of te rechtvaardigen, 

De christen-Zionisten van CU en SGP in ons parlement zijn weinig beter. Het christelijk gehalte in hun Zionisme is nihil; hun zwijgen is strijdig met de meest elementaire en fundamentele christelijk beginselen. Van hetzelfde laken een pak zijn de seculiere Zionisten van JA21 en de PVV. Zij zijn alle al lang verworden tot nuttige idioten van een land dat nu op plausibele gronden door de hoogste, in Nederland gevestigde, rechterlijke instanties ter wereld volkerenmoord wordt aangewreven. 

Nog iets: bij dit negeren van Palestijnen en de ontkenning van hun zelfbeschikkingsrecht behoort logischerwijs de ontkenning van hun lijden. Holocaust-ontkenning is strafbaar in Nederland, Nakba-ontkenning niet. Waarom het een wel, het ander niet? Zijn joden voor de Nederlandse wetgever belangrijker dan Palestijnen? Wèl Holocausteducatie, maar niemand te vinden voor Nakba-educatie? Zo ja, mag ik dringend vragen mij deze privileges nu en in de toekomst te besparen? Ik stel er geen prijs op, in geen enkel opzicht. Ik heb mijn lessen geleerd, zowel uit hetgeen mijn familie in de Tweede Wereldoorlog is overkomen, als uit de gangbare geschiedenis van wat geacht wordt mijn volk te zijn. Die les is dat mensenrechten universeel zijn, ondeelbaar en onvervreemdbaar. Er zijn geen uitzonderingen op, voor individuen noch voor volkeren. Daarmee is ook het omgekeerde gedefinieerd: suprematisme is uit den boze. Ik wens als mens niet minder te zijn dan anderen, maar juist en vooral als jood niet meer ook. En ik schrijf dat niet namens mijzelf alleen, ik schrijf dat mede namens tientallen andere joden die ik ken. Uit superioriteitswaan en onderdrukking is nog nooit iets goeds voortgekomen. Israël is het levende bewijs.