Na 50 jaar bezetting vindt CDA dat Palestijnen best nog langer kunnen wachten

Bent u bijgekomen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen? Bij mij dreunt de uitslag nog na.

President Obama heeft in zijn dubbele ambtstermijn geen vuist durven maken tegen de Israëlische premier Netanyahu en diens ideologische handlangers in het Congres. Voor degenen die ijveren voor een rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict, dreigt onder president Trump nu nog groter onheil.

Een jaar geleden zei Trump dat hij zich in het conflict “very neutral” wil opstellen. Maar hij weigerde toen al om zich aan de twee-statenoplossing te committeren. Met zijn militante toespraak in maart voor AIPAC, de Israël-lobby in de VS, heeft Trump zijn masker afgedaan. Daarin fulmineerde hij tegen het historische nucleaire akkoord met Iran en kondigde hij aan de Amerikaanse ambassade in Israël naar Jeruzalem te verplaatsen. Dat zou het internationale verzet tegen Israëls annexatie van Oost-Jeruzalem uithollen.

Trump’s Israël-beleid In mei ging Trump nog een stap verder, door steun te betuigen aan het nederzettingenbeleid. De uitbreiding van nederzettingen “must keep going”, zei hij. Dat vormde de opmaat naar een manifest dat Trump’s topadviseurs voor Israël aan de vooravond van de verkiezingen publiceerden. Dat manifest was met Trump afgestemd en diende als referentiepunt voor zijn Israël-beleid, mocht hij de verkiezingen winnen. Enkele speerpunten:

Het mag dan ook niemand verbazen dat de ultranationalisten in de Israëlische regering feest vierden. In hun euforie tuimelden ze over elkaar heen en verklaarden de twee-statenoplossing dood. Minister van Onderwijs Bennet, die er graag mee pronkt dat hij als militair Arabieren heeft gedood, zei : “The era of a Palestinian state is over”.

‘Let’s wait and see’ does not exist Als Europa zichzelf niet bij elkaar raapt, dan krijgt Bennet gelijk. In 2010, als toenmalig hoofd van de koepelorganisatie van nederzettingen, zei Bennet: “It’s totally viable to envisage a million Jews living in Judea and Samaria.” Een miljoen kolonisten – ook dat vooruitzicht zal uitkomen, als Europa niet snel in actie komt.

De Israëlische organisatie Terrestrial Jerusalem heeft geschetst hoe het zal lopen. Na Trump’s aantreden zal Washington’s remmende werking op het nederzettingenbeleid volledig wegvallen. De druk van Bennet en andere extremisten in Netanyahu’s regering om de “sluizen van het nederzettingenbeleid” volledig open te gooien, zal ongekende vormen aannemen.

Terrestrial Jerusalem waarschuwt Europa: “The luxury of saying, ‘let’s wait and see’ does not exist”.

En wat doet de Tweede Kamer? Sterker nog, wat doet mijn partij, het CDA? Dat verklaart dat het strategische moment om de staat Palestina te erkennen nog niet is aangebroken.

Kamer door CDA tegen erkenning Palestina De erkenning van Palestina kwam aan de orde tijdens de begrotingsbehandeling van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die op 23 en 24 november plaatsvond. Met D66 en DENK diende de SP toen een motie in die de regering opriep de Palestijnse staat te erkennen.

Op 29 november werd daarover gestemd. Het CDA wist dat het bij de hoofdelijke stemming getalsmatig het verschil zou maken – en stemde tegen. Daardoor haalde de motie geen meerderheid.

In 2017 duurt de bezetting 50 jaar. De Israëlische regering voert haar inspanningen op om de twee-statenoplossing definitief onmogelijk te maken. Trump kondigt aan dat hij Israëls ernstige vergrijpen aan het internationaal recht zal gedogen en legitimeren. Maar de Palestijnen kunnen best nog even op erkenning wachten.

Het moet me van het hart: deze houding en politiek getuigt van een lafheid die me ziedend maakt. Te meer, omdat de stemming plaatsvond op 29 november – de datum die door de VN is uitgeroepen tot Internationale Dag van Solidariteit met de Palestijnen.

De Kamerleden die tegen de erkenning van Palestina hebben gestemd, moeten zich diep schamen. The Rights Forum heeft in beeld gebracht wie zij zijn. Het gaat om 76 Kamerleden van negen fracties: VVD, PVV, CDA, ChristenUnie, SGP, VNL, Monasch, Houwers en Van Vliet.

Strijd tegen BDS is strijd voor bezetting Het CDA heeft tijdens de begrotingsbehandeling nog een andere fout gemaakt. In juni hielp het CDA een ronduit stuitende motie tegen “BDS” aan een meerderheid, die de SGP met ChristenUnie en VVD had ingediend. En jandorie, nu heeft mijn partij wéér gestemd voor een motie van de SGP, die mensenrechtenverdedigers op de korrel neemt die met vreedzame middelen en op basis van het internationaal recht stelling nemen tegen Israëls gewelddadige en illegale bezetting. Het is paradoxaal genoeg aan een tegenstem van de PVV te danken, dat die laatste motie geen meerderheid heeft gehaald.

In de Tweede Kamer voert de SGP de campagne tegen BDS aan. In de VS behoort Andrew Cuomo, de gouverneur van New York, tot de gewillige handlangers van de Israëlische regering. Cuomo heeft van de strijd tegen BDS een speerpunt gemaakt en aangekondigd bedrijven en organisaties te boycotten die Israël boycotten.

In dat kader heeft hij onlangs een lijst van dertien bedrijven gepubliceerd, die betrokken zouden zijn bij BDS-activiteiten. Vier daarvan zijn Nederlands: ASN Bank, Triodos, Vitens en Royal Haskoning.

Echter, anders dan Cuomo wil doen geloven, boycotten deze bedrijven Israël helemaal niet. Ze hebben niets met de BDS-beweging te maken. Zij hanteren wel een beleid voor maatschappelijk verantwoord ondernemen en hebben op grond van dat beleid hun betrokkenheid gestaakt bij activiteiten die de bezetting en het illegale nederzettingenbeleid steunen.

Degenen die ASN Bank, Triodos, Vitens en Royal Haskoning nu onder het mom van “BDS” onder vuur nemen, verhullen dit cruciale feit bewust. Zo schrijft het CIDI dat Royal Haskoning zich in 2013 “uit een project in Jeruzalem heeft teruggetrokken”. Maar het ging daarbij om een project in bezet Oost-Jeruzalem, dat illegale nederzettingen zou hebben gediend en Israëls onrechtmatige annexatie van Oost-Jeruzalem zou hebben bestendigd.

Degenen in Israël, Amerika en Nederland die tegen BDS ageren, hebben een andere agenda: hun strijd tegen BDS is een strijd vóór de bezetting.

De Israëlische anti-BDS trein dendert intussen door. Op 5 december heeft Israël een hooggeplaatste vertegenwoordiger en belangrijke theoloog van de Wereldraad van Kerken de toegang geweigerd , op grond van het misplaatste verwijt dat zij BDS zou steunen. De Wereldraad reageerde ontzet en veroordeelde de weigering als onrechtvaardig en discriminatoir.

Ik besluit met een curiositeit. Donald Trump heeft generaal b.d. James Mattis tot minister van defensie benoemd. Mattis is een havik, die leiding gaf aan alle Amerikaanse troepen in het Midden-Oosten en bekend stond als “Mad Dog”.

Over Israël heeft Mattis klare taal gesproken. Zo heeft hij jaren geleden gewaarschuwd dat het nederzettingenbeleid de twee-statenoplossing onmogelijk maakt en Israëls democratie ondermijnt. Hij heeft zelfs gewaarschuwd dat het nederzettingenbeleid tot apartheid leidt. Die kant gaat het inderdaad op.

Maar het CDA vindt dat de Palestijnen best nog langer op erkenning kunnen wachten. Tot sint-juttemis dus.