Klimaatcrisis: Aarde mogelijk al te warm om poolijs nog te redden

De aarde is mogelijk al te warm geworden om de grote ijskappen op Groenland en Antarctica intact te houden, blijkt uit onderzoek dat dinsdag werd gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Communications Earth and Environment. Zelfs bij het halen van de klimaatdoelstelling van maximaal 1,5 graad opwarming zullen de poolijskappen waarschijnlijk blijven smelten.

Het internationale onderzoeksteam, onder leiding van professor Chris Stokes van Durham University, analyseerde meer dan 150 wetenschappelijke studies om tot deze conclusie te komen. "Er bestond een misverstand dat 1,5 graad al onze problemen zou oplossen," zegt Stokes tegen the Washington Post. De werkelijke veilige grens ligt volgens de onderzoekers dichter bij 1 graad Celsius boven het pre-industriële niveau.

De ijskappen van Groenland en Antarctica verliezen momenteel ongeveer 370 miljard ton ijs per jaar, een tempo dat sinds de jaren negentig is verviervoudigd. Samen bevatten deze ijsmassa's genoeg water om de wereldwijde zeespiegel met meer dan 64 meter te doen stijgen als ze volledig zouden smelten.

Door onderzoek naar het klimaat van 125.000 jaar geleden, toen de aarde eveneens warmer was, ontdekten wetenschappers dat ijskappen veel sneller kunnen verdwijnen dan eerder gedacht. Koraalriffen die nu 7,5 meter boven de huidige zeespiegel liggen, bewijzen hoe hoog het water toen stond. "Elke fractie van een graad telt," benadrukt onderzoeker Andrea Dutton van de Universiteit van Wisconsin.

De gevolgen zijn dramatisch voor kustgebieden wereldwijd. Ongeveer 230 miljoen mensen wonen binnen een meter van de zeespiegel. Door zwaartekrachteffecten zullen eilandstaten in de Stille Oceaan en het Caribisch gebied het zwaarst getroffen worden door de stijgende zee.

"Voor sommige landen is dit een existentiële bedreiging," waarschuwt Stokes. "Hele eilandstaten kunnen binnen enkele eeuwen onder water verdwijnen." De onderzoekers benadrukken dat aanpassing aan zulke extreme zeespiegelstijging praktisch onmogelijk is en dat drastische emissiereducties de enige oplossing vormen.