Achttien

Vandaag is Jobs verjaardag. Ik had nu op de fiets moeten zitten om de fototaart van de Hema op te halen, met daarop plaatjes van al zijn favoriete animatiefiguren. Zoals elk jaar zou het hem niet lukken zelf de kaarsjes uit te blazen. We hielpen.

De symboliek ligt er zo dik bovenop: ons kind dat altijd klein bleef, ging net voor zijn achttiende verjaardag dood. Hij was niet volwassen en hij werd het ook nooit. Misschien, op een dag, vind ik dat een mooie gedachte. Nu kom ik niet verder dan de constatering.

Job werd geboren op 4 februari 2004. Het was die dag warmer dan gebruikelijk. Zonder jas konden we naar buiten. Ik in een rolstoel geloof ik, het kind was er pas net uit. Daarbinnen, in dat grote ziekenhuis, lag onze zoon die helemaal niet goed was. Rob en ik hadden lucht nodig, alsof we daardoor beter begrepen wat ons was overkomen. Of misschien probeerden we te ontsnappen.

Job was 6500 dagen in ons leven. Vanaf de dag dat hij kon lachen, hield hij er niet meer mee op. Het werd onze redding.

Inmiddels zijn we 75 ochtenden zonder hem opgestaan. Net als die eerste weken na zijn geboorte zoeken we houvast. “Wij hebben met Job net zo veel tijd doorgebracht als ouders van een gezond kind in een heel leven bij hun kind zijn”, doet Rob een poging. Job ging maar beperkt naar school, fietste niet naar vriendjes, was vaak ziek en kon nooit alleen gelaten worden. “Als je de tijd die wij bij hem waren optelt, is hij wel drie keer achttien geworden.” Eigenlijk ging hij dus dood op zijn 54ste, rekenen we uit. Niet slecht voor een gehandicapt kind.

Zo proberen we goed te praten wat niet goed te praten valt. Job had vandaag gewoon taart moeten eten, met ons.