Advocate drijft de spot met slachtoffer gruwelijke verkrachtingszaak

In Frankrijk vindt een proces plaats tegen tientallen verkrachters die zich vergrepen hebben aan een vrouw die jarenlang door haar echtgenoot werd gedrogeerd. De 71-jarige Dominique Pelicot wierf de daders online via een beruchte site en filmde hun daden. De zaak kwam bij toeval aan het rollen omdat hij werd gepakt wegens het onder de rok film van een vrouwen in een supermarkt. Na arrestatie trof de politie bij de verdachte duizenden beelden van de door hem georganiseerde verkrachtingen. Het slachtoffer wist al die tijd niets van wat haar overkwam. Ze kampte wel met ernstige medische problemen als gevolg van de drogeringen en het seksueel misbruik. Geen van de behandelend artsen sloeg alarm.

NRC schrijft:

Het misbruik duurde bijna tien jaar: tussen juli 2011 en oktober 2020 zou Gisèle 92 keer zijn verkracht door 83 verschillende mannen. Naast Dominique Pelicot werden 51 mannen geïdentificeerd die nu terechtstaan. Er zitten twintigers en pensionado’s tussen, met beroepen van brandweerman tot verpleegkundige en journalist. Volgens Dominique Pelicot wisten de uitgenodigde mannen van zijn modus operandi, sommige verdachten ontkennen dat en stellen dat ze dachten dat zij had ingestemd. Eén verdachte vond dat Dominique Pelicots instemming voldoende was. „Het is zijn vrouw, hij doet met haar wat hij wil.”

Het slachtoffer heeft afstand gedaan van haar anonimiteit om ervoor te zorgen dat de rechtszaak openbaar behandeld kon worden en de misdaden bekend worden. Ter ondersteuning van de vrouw zijn grote manifestaties gehouden, gericht tegen seksueel geweld. De activisten pleiten voor een wet die seksueel geweld veel harder aanpakt. Linda schrijft:

De wet moet onder meer systematisch onderzoek naar verdachten verplichten en het onderzoeken van het seksuele verleden van slachtoffers verbieden. Ook pleit de stichting voor het verzamelen van bewijsmateriaal voor het drogeren van slachtoffers, extra bescherming voor hen en het aannemen van 5.000 extra onderzoekers. Verontrustend is dat 94% van de verkrachtingszaken in Frankrijk in 2021 zonder gevolg bleef. Uit de cijfers blijkt ook dat 91% van de slachtoffers hun aanrander kende. Dit onderstreept het belang van een wet tegen seksueel geweld, benadrukt feministe Anna Toumazoff, een van de mede-organisatoren van de demonstraties.

Het feit dat de daders veelal 'gewone mannen' blijken, toont aan dat er sprake is van een verkrachtingscultuur die seksuele agressie door mannen tegen vrouwen aanmoedigt, dan wel vergoelijkt. Een deel van de verdachten blijft glashard ontkennen. Zo beweerde er een dat hij het slachtoffer alleen maar gestreeld had. De rechter zag zich daarop genoodzaakt de schokkende opnames van het seksueel geweld te tonen die onomstotelijk duidelijk maakten dat de verdachte loog. Tientallen andere verdachten zijn overigens nog voortvluchtig.

Een interview door de BBC met de burgemeester van Mazan waar de gruweldaden plaatsvonden maakt duidelijk dat het probleem diep geworteld is. Hij bagatelliseerde de zaak door te zeggen dat het erger was geweest als het slachtoffer vermoord was. Ook vind hij het wel meevallen omdat de vrouw tijdens de verkrachtingen niet bij kennis was.

Een advocaat van een van de verdachten, gebruikt de zaak ondertussen als influencer. Donderdag deelde ze een filmpje waarop ze in de auto danst op de Wham-hit 'wake me up before you go', een niet mis te verstane verwijzing naar het gedrogeerde slachtoffer. Ze wil een beetje humor brengen, zegt ze zelf.

Een andere - vrouwelijke - advocaat drijft ondertussen de spot met de feministische acties voor het slachtoffer.

Het slachtoffer moet in de rechtszaal opnieuw vernederingen ondergaan. Zo vertonen de advocaten van de verdachten foto's van haar die de indruk zouden moeten wekken dat ze wist van de daden.

“Ik blijf vernederd worden in deze rechtszaal”, stelde Gisèle. “Er werd hier al gezegd dat ik dronken was of mee in het complot zat. Nu komen ze met zulke foto’s af om me schuldig te doen lijken. Wie is hier eigenlijk de dader? Ik snap dat slachtoffers van verkrachting geen klacht indienen, want ze worden toch alleen maar door het slijk gehaald. En intussen zitten de echte schuldigen heel stilletjes achteraan in de zaal.”