Albert Verlinde snapt theater, maar geen oorlog: hou je bij musicals, man

Albert, je was in Israël. Familiebezoek. Snap ik. Maar als je dan terugkomt en je gaat op tv praten over hoe “ze zich daar in de steek gelaten voelen,” dan moeten we ook praten over wie er systematisch wordt uitgewist. Dag na dag. Nacht na nacht.

Je kwam terug met een verhaal over tunnels, raketten, angstige Israëliërs, en over dat “het woord genocide wel erg makkelijk wordt gebruikt.” Maar je vergat iets.

Er zijn inmiddels meer dan 55.000 Palestijnen vermoord. Meer dan 127.000 gewond. Kinderen. Moeders. Tieners. Jongens van elf zonder benen. Meisjes die met een keizersnede worden gehaald terwijl hun moeder al overleden is. Artsen die opereren met een hoofdlamp. Ziekenhuizen zonder stroom, zonder water, zonder hoop.

Dat is niet mijn mening. Dat zijn feiten. Je kunt ze opzoeken. Elke dag opnieuw.

Je zegt dat je “de Gaza-discussie niet wilt openen,” maar dat is precies wat je doet zodra je Palestina gebruikt als voetnoot in een verhaal dat draait om Israëlisch verdriet. En daar wringt het. Want laten we het even zeggen zoals het is: Israël is bezig met een etnische zuivering van Gaza. En terwijl de wereld kijkt naar wat er gebeurt tussen Israël en Iran, gebruikt Netanyahu het als perfecte afleiding. Het is de ideale decoy.

Iedere keer als het Israëlische geweld op zijn hoogtepunt is, verschijnt er plots een nieuwe vijand. Dan is het niet meer Gaza, maar Hezbollah. Niet meer Rafah, maar Teheran. En wat gebeurt er intussen?

De bombardementen op Gaza gaan gewoon door. De kinderen sterven door verstikking onder puin. De vrouwen sterven bij het zoeken naar brood. De mannen worden begraven zonder naam. Maar niemand kijkt. Want Iran is nu het gesprek.

En dat is geen complot. Dat is geopolitiek. Een tactiek die al jaren wordt ingezet: altijd wijzen naar buiten, om te verdoezelen wat er binnen gebeurt.

En jij, Albert, met al je mediakennis, met al je podiumervaring… Jij zou dat moeten doorzien. Maar in plaats daarvan herhaal je het verhaal van de overheid. Je schuift aan bij WNL en zegt wat mensen op rechts graag willen horen. Niet omdat jij dat per se vindt, maar omdat het je veilig voelt. Herkenbaar. Verteerbaar.

Maar wat je daarmee doet, is allesbehalve veilig voor hen die worden doodgezwegen.

Je was bij het festivalterrein van 7 oktober. Ik twijfel geen seconde aan jouw verdriet daar. Maar heb je ook Deir al-Balah bezocht? Beit Lahia? Heb je ook gekeken naar het gezicht van een Palestijns meisje dat net haar ouders is verloren? Heb je gevoeld hoe dat is? Of werd dat je net iets te ongemakkelijk?

Albert, ik verwijt je niet dat je geraakt bent door Israëlisch verdriet. Ik verwijt je dat je selectief bent in welk verdriet je aan het licht brengt. Jij kwam terug met een kleurtje. Zij komen nooit meer terug. En dat is het verschil.

Als jij zegt dat de mensen in Israël zich “in de steek gelaten voelen,” dan vraag ik je: Wie laat de mensen in Gaza al 75 jaar in de steek? Wie zwijgt er als baby's onder puin sterven? Wie zet z’n tv uit als het gaat over collectieve straf?

Albert, als jij écht iets wilt bijdragen aan dit gesprek, hou je je voortaan gewoon bezig met wat je kent: theaterproducties gebaseerd op fantasieverhalen. Dáár zit je kracht. Daar kun je alles zelf regisseren, een decor bouwen, en bepalen wie wanneer een applaus krijgt. Maar zodra je de realiteit binnenstapt, laat je keer op keer zien dat je er geen kaas van gegeten hebt.

Dan praat je over oorlog en genocide alsof het een script is. Dan klinkt je empathie ingestudeerd, je feiten half, en je nuance als goedkope dramaturgie. Dit gaat allang niet meer over politiek. Dit gaat over het systematisch afslachten van mensen. En zolang jij ervoor kiest om dat te verzachten met woorden als ‘complex’, ‘tunnels’, en ‘in de steek gelaten’, ben je niet alleen stil...  dan ben je medeplichtig in het wegkijken.