Als de honderd rijksten tien procent inleveren, zou niemand meer honger hoeven lijden

Wat als we de kloof durven dichten?

Stel je eens voor: de honderd rijkste mensen op aarde — mensen zoals Elon Musk, Jeff Bezos en Bernard Arnault — zouden elk slechts 10% van hun vermogen afstaan. Geen belasting, geen dwang, gewoon vrijwillig bijdragen aan iets waar geen enkel mens op aarde nee tegen kan zeggen: het beëindigen van wereldwijde honger.

Wat zou dat voorkomen? Volgens Forbes documentatie bezitten de 100 rijkste mensen ter wereld samen meer dan 5.500 miljard dollar. Tien procent daarvan is 550 miljard dollar. Dat is genoeg om de mondiale honger niet alleen op korte termijn te stillen, maar ook om structurele oplossingen in gang te zetten: landbouw ontwikkelen, voedselketens verbeteren, lokale economieën versterken en mensen weerbaar maken tegen klimaatverandering.

Vergelijk dat met de schatting van het Wereldvoedselprogramma (WFP), dat ongeveer 40 miljard dollar per jaar nodig acht om acute honger te bestrijden. Met 550 miljard dollar kun je dus meer dan tien jaar lang investeren in een wereld zonder honger. Niet in overleven, maar in leven.

Het cynische is: het is niet dat we het geld niet hebben. Het zit alleen vast in aandelen, bedrijven, vastgoed — vermogen dat groeit en groeit, terwijl honderden miljoenen mensen dagelijks zonder eten naar bed gaan.

Natuurlijk is het geen simpele rekensom. Rijkdom is vaak "op papier", en honger is niet alleen een geldprobleem. Corruptie, oorlog, klimaatverandering en falend beleid maken het ingewikkeld. Maar geld geeft wel macht. En met macht komt verantwoordelijkheid.

Veel van deze miljardairs profileren zich graag als visionairs, als redders van de mensheid. Ze willen naar Mars, digitale werelden bouwen of het eeuwige leven najagen. Maar wat is de waarde van verschillende dromen als we de meest basale realiteit op aarde niet aankunnen: een soort dat huilt van de honger?

Niemand vraagt hen om alles weg te geven. Slechts een fractie. Tien procent. Minder dan de meeste mensen aan belasting betalen. Het is een moreel appel, geen politieke eis.

Zolang extreme rijkdom bestaat naast extreme armoede, blijven woorden als "vooruitgang" en "beschaving" holle begrippen.

Wat als we de kloof durven dichten? Wat als de 100 rijksten werkelijke de geschiedenisboeken in willen gaan — niet als miljardairs, maar als mensen die ervoor kiezen om echt iets te veranderen?

Een betere wereld begint niet bij een reis naar Mars. Die begint bij een kind dat vanavond een maaltijd krijgt.