Als Gaza valt, valt alles

De doos van Pandora is open. En dit keer kijken we er recht in.

We zien hoe honger wordt ingezet als wapen. Hoe humanitaire hulp doelbewust wordt tegengehouden. Hoe kinderen sterven van de honger. Hoe ouderen in elkaar storten en sterven in de wachtrij voor eten, niet per ongeluk, maar structureel, gepland, toegestaan. En wij laten het gebeuren. Dag na dag, maand na maand. We kijken. We wegen. We zwijgen.

En denk maar niet dat het daar blijft.

Want wie eenmaal toelaat dat recht afhankelijk is van macht, van afkomst, van geopolitieke belangen, die breekt meer dan alleen de kinderen, vrouwen en ouderen van Gaza. Die breekt het fundament waarop we allemaal bouwen: het geloof dat wetten ons beschermen. Dat mensenrechten ons allen toekomen. Dat we als samenleving sterker zijn dan willekeur.

Maar Gaza is geen geïsoleerde hel. Het is een test: wat laten we toe? Hoe ver zijn we bereid te gaan in het buigen van regels, het normaliseren van geweld, het relativeren van menselijk leed?

Als Gaza mag verhongeren, mag straks iedereen verhongeren. Als we accepteren dat hulp verboden wordt, waarom zouden anderen straks nog op hulp kunnen rekenen? Als wij vandaag zeggen: dit gaat ons niet aan, zullen we morgen ontdekken dat het ons alles kost.

Denk maar niet dat het ver weg blijft. Want de wetten die we vandaag negeren, zullen morgen niet meer bestaan. En de instituties die we nu verlammen door stilzwijgen, zullen straks niet opstaan als wij roepen om bescherming.

De rechtsstaat is geen vanzelfsprekendheid. Ze leeft bij de gratie van onze waakzaamheid. En als wij nu toestaan dat kinderen sterven, terwijl de wereld toekijkt, dan geven we het signaal af: wie sterk genoeg is, hoeft geen recht meer te vrezen. Dat zaad groeit overal. Ook hier.

In onze steden. In onze politiek. In onze taal. Steeds vaker klinkt het al: eigen volk eerst, niet ons probleem, zij zijn anders, zij verdienen het. De doos van Pandora staat open. En de geest die eruit is ontsnapt, zal zich niet vrijwillig terugtrekken.

Als Gaza valt, valt alles. Vroeg of laat. De vraag is niet óf de gevolgen ons zullen raken, maar wanneer. En dan is het te laat om te zeggen dat we het niet wisten.