Als ik Dilan Yesilgöz was dan zou ik mezelf verbieden, in plaats van het antifascistische gedachtegoed

Ik ben geen Dilan, en als ik die keuze had, dan zou ik haar nooit willen zijn. Niet vanwege haar persoonlijke kenmerken zoals uiterlijk en achtergrond. Haar status en de daarmee gepaard gaande privileges maken sowieso geen indruk op mij. Ik wil nooit Dilan zijn omdat ik me dan dagelijks kapot zou schamen voor mijn doen en laten en de opvattingen die ik verspreid. 

Het is Dilan Yesilgöz die verboden moet worden en niet het antifascistische gedachtengoed, dat zij wil verbieden. Alleen al door zoiets te zeggen, te benoemen, met de reikwijdte die zij heeft als VVD-bestuurder en -politica, legitimeert ze het fascistische gedachtengoed. Dilan wil het kwaad zelf niet verbieden, maar de poging om dat kwaad te bestrijden wel.

Als ik Dilan was, dan zou ik echt denken dat er met mij behoorlijk iets mis is. Maar ik ben geen Dilan, gelukkig. Ik ben een kind dat ooit geboren is dankzij de strijd van haar antifascistische (groot-)familie. Zonder hen had ik de vreugde van het leven nooit gekend. Zonder hun moed was de wereld alleen maar as en verderf geweest. Wie toen niet tegen fascisme was, was er voor. En wie nu gedachtengoed van antifascisme wil verbieden, is dus ook voor. Ik ben Dilan niet, gelukkig niet, maar ik schaam me alsnog kapot dat iemand, na alles wat wij met z'n allen hebben meegemaakt, droogjes zegt: "Ik wil het gedachtengoed van antifascisme verbieden."

Na deze uitspraak zou ik als ik Dilan Yesilgöz was geen enkele herdenking van de Tweede Wereldoorlog meer bijwonen. Hoe zou ik durven? Hen willen verbieden, zij die ervoor strijden dat de gruwelijke geschiedenis nooit weer herhaald wordt en tegelijk een krans leggen bij een graf dat de slachtoffers van fascisme eeuwig onderdak biedt, dit is niet alleen hypocrisie maar een walgelijke vertoning van een geest die zijn (goede) weg kwijt is. 

Wat mij betreft mag Dilan zijn wie zij wil zijn. Doe het vooral. Het probleem van Dilan is dat zij ons probleem is (en wordt). Mannen en vrouwen zoals Dilan hebben behoorlijke invloed op onze levens. Voor nu maken we hun invloed vooral mee qua "rust in onze portemonnees". Vooralsnog zijn het geld en andere materialistische belangen die ons bezig houden. Toewerken naar een verbod van antifascistisch gedachtegoed zal ons brengen tot een andere scheidslijn. Waar wij, of onze (klein) kinderen dan mee te maken zullen krijgen zal het al gauw gaan over het Leven of de Dood. Voor wie het niet weet: fascisme staat voor de dood en antifascisme voor een hap naar het leven.

Mijn eigen leven werd ooit duur betaald met de dood van mijn antifascistische familie. Beginnende bij de familie van mijn oma. Borka was haar naam. Voordat zij met mijn opa mijn moeder kreeg, had zij een jong gezin. In de bergen van Bosnië werd haar dochtertje van haar borst weggerukt door een paar fascisten die haar huis binnenvielen. Haar man was een verzetsstrijder. Hij sloot zich aan bij de partizanen. Borka bleef thuis om voor het dochtertje en het vee te zorgen.

Toen fascisten de voordeur intrapten, was Borka alleen, borstvoeding aan het geven. Fascisten grepen de kleine voetjes en gooiden haar op de harde grond. In een klap was het kindje dood. Wat ze met Borka vervolgens deden, heeft mijn oma nooit verteld. Zij overleefde dit en sloot zich aan bij de antifascistische vrouwenbeweging van Joegoslavië (AFZ). Het kind was ze verloren, haar huis en haard verliet ze om tegen het fascisme te strijden.

Fascisme doodde ook de vader van haar kind. Gaandeweg de strijd bleef zij alleen. Haar zes broers en haar eigen vader bereikten het fascistische kwaad ook, in diezelfde strijd. Toen de oorlog voorbij was, raapte haar moeder het gezin bij elkaar: slechts drie dochters en een verdwaalde zoon van 9 leken nog te leven. De rest was allemaal dood. Hun huizen en bezittingen hadden geen waarde meer. Voordat de oorlog begon en voordat het fascisme invloed kreeg, hadden zij een landgoed, molens, schone rivieren, vee en zonnige velden vol bloemen, fruit en scharrelende kippen. Het fascisme kwam en beroofde hen allen van al het leven. Mensen, de dieren en de natuur. Niemand werd gespaard. 

Mijn opa was een knappe man. Hij had geen zussen, wel drie broers die ook hun fortuinlijke erf en het vrolijke boerenleven hebben ingeruild voor de antifascistische strijd. In de grotten van de Bosnische bergen deelden zij het amper beschikbare voedsel, water en kou met partizanen-vrouwen. Ze verzorgden elkaars wonden. Mijn opa had een kogel opgelopen, mijn oma hielp hem. En toen werd de liefde geboren. Daarna kwam mijn moeder en daarna ook ik. Nooit hebben zij veel verteld over hun partizanentijd. Tot aan hun dood zijn ze wel antifascisten gebleven. De strijd heeft hen hun families gekost, hun dierbare bezittingen, hun alles.

Hoe zij na die strijd het leven herpakten en hoe zij er eigenlijk nauwelijks tot niks over vertelden, leek het mij dat zij ervan overtuigd waren dat zij met hun strijd en met al hun offers de wereld voorgoed van het fascisme hadden bevrijd. Moet ik nu naar hun graf gaan en hen vertellen dat het fascisme terug is? En dat al hun offers eigenlijk voor niks waren? En dat er nu een vrouw is, onder anderen, die het antifascistische gedachtengoed wil verbieden? 

Ik ben geen Dilan, gelukkig niet. Maar alsnog schaam ik me dood dat iemand van mijn mensensoort het fascisme toelaat door het antifascisme te willen verbieden. Bij deze vraag en verzoek ik alle herdenkingscomités van de Tweede Wereldoorlog om mevrouw Dilan Yezilgöz in de toekomst bij alle herdenkingsceremonies weg te houden. Ongeacht of zij premier wordt, of koningin, olifant of god. Daar waar slachtoffers van fascisme worden herdacht, daar hoort deze mevrouw er niet bij. 

Ik ben Dilan niet, maar alsnog schaam ik me dood dat ik er zo'n Dilan kan zijn.