Asielkwestie op de politieke beurs

In het algemeen staan Hollanders in de wereld bekend als harde en ondoorgrondelijke handelaren. Om hun doeleinden te realiseren zijn ze bereid om donkere zigzagwegen te volgen.

Na de val van het kwartetkabinet is het asielvraagstuk voor de oude partners van de PVV op de politieke beurs enorm in  waarde gestegen. Drie oude pilaren van Wilders zijn in de race om de asielpost in het demissionaire kabinet te veroveren.

Ik feliciteer de heer Wilders met zijn stap, want aan de ene kant komt hij eerlijk op voor waarin hij gelooft: streng asielbeleid, aan de andere kant worden de zijn drie ex-amigo’s ontmaskerd inzake hun echte doeleinden en politieke ambities. Deze coalitiepartners zijn nu in de race om de asielpost van Wilders’ vertrouweling, mevrouw Faber, over te nemen. Zij vechten om zijn erfenis.

Onder het mom van liberalisme is de VVD de meest opportunistische partij van Nederland; de huidige fractievoorzitter is de meest onstabiele politicus in de VVD-geschiedenis. Zij danst op elke melodie die haar bevalt. Bij haar zijn vele liberale grondslagen verwaterd, daarom keurt de oude garde van haar partij haar hebzucht openlijk af. Maar deze dame is machtslustig en wil graag via haar zigzag-manoeuvres de eerste Madam President van Nederland worden. Het is haar goed recht, maar ze dient dit op een transparante en eerlijke manier te realiseren.

De kameraden van Omtzigt, oorspronkelijk de hoopgevende gezichten van kabinet-Schoof maar al een tijdje wat verdoofd, claimen nu ook de divan van mevrouw Faber. Ik zou in  godsnaam niet weten waarom!

De derde machtige vrouw in het demissionaire kabinet Schoof, mevrouw Caroline van der Plas, heeft aangetoond de meest realistische en minst ambitieuze te zijn van haar gendergenoten.

Wat me enorm ergert, als niet-Hollandse toeschouwer, zijn de  talloze analyses van een leger van experts, journalisten en politici over het volgende kabinet, aantallen zetels van de partijen na de verkiezingen, coalitiemogelijkheden etc.

Even geduld is aan te raden, want de huidige politieke sfeer in Nederland verandert met de dag. Ieder denkt gelijk te hebben, maar dat is niet meer dan een mening. Na vijftig jaar van mijn bestaan in Nederland heb ik geleerd al die touwtrekkerij met een zoutkorreltje te nemen.

In mijn politieke leven heb ik een essentiële conclusie getrokken: politiek is een oceaan waarin je niet oppervlakkig mag drijven maar ook niet te diep mag zinken want er kan van alles in- en uitstromen. Wacht tot wat onder water is boven water zichtbaar wordt.

De huidige Nederlandse politici missen dat disciplinaire geduld.