Beesten, maar dan met WiFi

Daar lagen ze dan. Bloemen. Niet op een graf, maar verspreid over het plein als gescheurde zakdoekjes na een ruzie die niemand wilde voeren. Kapotgetrapt. Niet door tijd, maar door sneakers die vonden dat herinnering optioneel is. En geschiedenis iets dat je kunt wegvegen als een ongewenst algoritme.

Officiële verklaring? “Jeugdige dommigheden.”

Natuurlijk. Want het is makkelijker om vernieling af te doen als “jeugdig” dan te erkennen dat iets fundamenteels scheef zit. Dat je, in een stad als Den Haag, een monument niet meer kunt neerzetten zonder het risico dat een paar idioten het als bedreiging ervaren, niet om wat het is, maar om voor wie het staat.

In Amsterdam werd een trans persoon in elkaar geslagen. Groepsgewijs, doelgericht, laf. Geen woorden, alleen klappen. Alsof het bestaan van een ander hen persoonlijk in de weg stond. Alsof verschil iets is dat uitgeroeid moet worden.

En toch blijven we verbaasd doen. Alsof dit incidenten zijn. Losse flodders. Geen patroon. Geen structureel probleem met opvoeding, onderwijs of een samenleving die liever kijkt dan ingrijpt.

Mensen zijn beesten, ja…, maar niet van het nobele soort. Geen leeuwen, geen wolven. Meer het type rioolrat met een Instagram-account en een scooter zonder uitlaat. Beesten met een profiel. Beesten met een mening. Dus ja, mensen zijn beesten. Maar beesten jagen om te overleven. Wij jagen om te kwetsen. Voor sport. Voor aandacht. Voor niks.

Je zou haast heimwee krijgen naar échte beesten. De leeuw doodt om te eten. De vos rooft om zijn jongen te voeden. De beer scheurt een korf open omdat er honing in zit. Maar de mens? De mens slaat, schopt en brandt omdat een ander hem simpelweg niet aanstaat. Geen honger, geen overlevingsdrang, alleen afkeer, overmoed en haat. En dan roepen we op sociale media: "Wat een beesten!" Nee. Wat een mensen.

En wij? Zijn wij beter? We raken in paniek als de vaatwasser stuk is, maar zuchten hooguit als een minderheid in elkaar wordt getrapt. We zijn afgestompt. Oprechte woede bewaren we voor files, niet voor fascisme.

De Russen, de Chinezen, het klimaat, allemaal dreigingen. Maar de grootste dreiging zijn wij zelf. Onze onverschilligheid. Onze gelatenheid. Onze keuze om niets te doen. De volgende ramp komt niet van buitenaf. Die zit al in ons. In hoe we reageren. Of juist niet.

Dus ja. Mensen zijn beesten. Niet jagers, geen overlevers, maar zelfdestructieve kuddedieren. En respect? Dat is tegenwoordig niets meer dan een downloadbare optie. Eén druk op de knop en het is weg. Verwijderd. Geleegd. Klaar voor hergebruik.