Bella Ciao

Begraaf me onder een mooie bloem

Bella Ciao staat er op een van Tyler Robinsons patroonhulzen. Je zult zien dat voortaan de gemiddelde rechtse ballenscheerder “terrorist” begint te roepen zodra het wordt aangeheven. De linksradicalen vergoeilijkten de moord op Charlie Kirk. Ze zongen uit volle borst het lijflied van zijn moordenaar. En de leiding van de UvA doet niets. Je ziet de verontwaardiging al van de buis spatten als je per ongeluk Nieuws van de Dag hebt opgezet.

En dat terwijl een oude versie van het lied juist gaat over een Italiaanse jongen die naar Amerika emigreert. Hij neemt afscheid van zijn liefje en vraagt begraven te worden onder een mooie bloem als hij het niet overleeft. Hij doet dus waar VVD’ers zo giftig van worden als vluchtelingen hetzelfde doen: een jonge man in zijn eentje erop uit sturen om kwartier te maken voor zijn verloofde en de familie.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verving het communistische verzet het woord “Amerikaan” door “partizaan” en dan had je een mooi strijdlied. Over sneuvelen voor de vrijheid in de bergen. En dan die bloem.

Althans dat is het verhaal want deze versie van Bella Ciao begon pas de ronde te doen na de bevrijding in Italië, wél in communistische kring. Het werd populair onder demonstranten. De Franse filmster en chansonnier Yves Montand maakte er voor het eerst een hit van.

Vanaf de jaren zestig ging Bella Ciao de wereld over als lied van actievoerders. Zo kwam het bijvoorbeeld terecht in het Cuba van Castro.

De werkelijke wortels van het lied gaan veel dieper. Het duikt in het laatste kwart van de negentiende eeuw voor het eerst op onder dagloners die ingezet worden bij de rijstoogst in het gebied van de Po. De tekst gaat niet over begraven worden onder een mooie bloem maar over gekromde ruggen en de baas met zijn knuppel. En hoe we nu onze jeugd verliezen maar later in vrijheid zullen werken. In 1948 maakte de regisseur Giuseppe de Santis nog een indrukwekkende speelfilm over de toestanden in de rijstbouw, Riso Amargo, bittere rijst met in de hoofdrol de fameuze Silvana Mangano.

Hoe het ook zij, het blijft een prachtig lied.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten openblijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: zeventien te herenigen Nederlanden?