Beste Sanne de Bakker

Beste Sanne de Bakker,

Eerlijk, ik dacht eerst dat je boek ‘Suriname here we come’ een grap was. Dat iemand jouw omslag heeft gebruikt en er ridicule teksten bij heeft geplaatst met de meest ondenkbare clichés over Suriname. Het kwam erop neer dat alle Surinamers vreemdgaan en het Surinaamse straatbeeld enkel bestaat uit creperende zwerfhonden.

Ik heb je daarom gegoogeld, kwam op je website uit en zag tot mijn verbazing dat je dat boek echt geschreven hebt. Het was nota bene een kinderboek.

Ik wilde meer weten over je weten en ging naar het veld; ‘Over Sanne’, en raakte zowaar afgeleid van je portretfoto. Die kuiltjes in je wangen, die zwoele blik in je ogen…

Bij de beschrijving staat dat je niet wist of je model wilde worden of theater wilde maken, maar dat je uiteindelijk je passie hebt gevolgd, en kinderboekenschrijfster bent geworden. Een mond vol. Trouwens, mooi als vrouwen hun hart achterna gaan. Deed mijn vriendin dat maar. Bij de vragenrubriek: ‘Wie zou je een keer willen zijn?’ koos je voor Floortje de Mol, de hoofdpersoon uit het bewuste boek over Suriname. Prachtig.

Terwijl ik bezig was mezelf in jou te verdiepen, kwamen op mijn tijdlijn de meest recent excuses voorbij. Je gaf daarin weer reactie. Je zei dat het al zes jaar geleden is en dat het nu eens moet ophouden. Ook zei je weer dat vreemdgaan in Suriname normaal is, én dat het fictief is. Geschreven vanuit het perspectief van de hoofdpersonage, de tienermeid, Floortje. Sanne, lees ik daar een diep verlangen om Suriname te ontdekken op de meest vulgaire, grensoverschrijdende manier die bestaat?

Toen ik las dat je je geplande reis naar Suriname moet gaan cancelen, vanwege alle negatieve kritiek die je hebt ontvangen, was ik teleurgesteld. Hoe zou je dan ooit ‘Floortje’ gestalte moeten gaan geven? Hoe zou je dan achteraf kunnen zeggen: “Ik was het niet met Delano, Winston en Rakesh. Het was Floortje! Floortje laat zich altijd gaan, wanneer je er een paar wijntjes in giet. Floortje is snel beïnvloedbaar en onbezonnen. Floortje heeft heimelijk een grote zwak voor zwarte mannen, niet ik.”

Zo ver zou het niet hoeven te komen, Sanne. Ik gun je die reis naar sweetie Sranang en al haar geneugte. Maar ik ben het met je eens. Surinamers vergeten niet snel Sanne, ze zijn erg nationalistisch en het zijn gevoelsmensen. Ik had al er laatst ook last van toen ik zei, dat vaak het gros van de Brazilianen niet eens weet dat Suriname een land is. Daarmee impliceerde ik dat het dom is om tijdens het WK blind achter dat Braziliaanse elftal te staan. Dat hebben ze me ook niet in dank afgenomen. Ik werd, net als jij Sanne, digitaal afgemaakt.

Maar Sanne, een reis afblazen? No mang! Ik heb een goed voorstel: We gaan samen. Jij biedt daar, tijdens een door mij verzorgde lezing: ‘Vreemdgangers en Dagoe’s’ en public je excuses aan. En ‘s avonds keren we terug naar onze suite in hotel Torarica. Dan mag jij me de volgende ochtend vertellen wie van ons de vreemdganger is en wie de dagoe.

Suriname, here we come!