Bevrijding van Trump komt zonder tanks

Wanneer een president kinderen inzet als chantagemiddel, is de politiek officieel doorgedraaid.

In het theater van de Amerikaanse politiek is Donald Trump steeds minder een leider dan een antagonist, verslaafd aan spotlights die hem niet langer verlichten. Eén van zijn laatste scènes? Dreigen de gratis schoolmaaltijden voor 172.000 kinderen in Maine te schrappen. De aanleiding? Gouverneur Janet Mills weigerde mee te gaan in zijn kruistocht tegen transgenderjongeren in sport.

Trump deed wat hij altijd doet: bedreigen in plaats van overtuigen. Mills deed het tegenovergestelde. Ze boog niet, ze dreigde terug. “Dan houden wij onze belastingcentjes en dragen die niet af aan de nationale overheid,” zei ze, niet in caps lock, maar in beleid. En dat hakt harder dan een boze tweet ooit zou kunnen.

Procureur-generaal Aaron Frey bracht het voor de rechter. Geen campagnecamera’s, geen geschreeuw, gewoon een juridisch dossier. De uitspraak was vernietigend: Trumps poging tot chantage was wetteloos. De maaltijden bleven, het dreigement verdampte.

En Trump? Die keek toe, vleugellam, als een man die nog met zijn vuisten zwaait lang nadat het publiek is vertrokken. Zijn ooit gevreesde bluf is gereduceerd tot de echo van een stem die niemand meer serieus neemt. Zelfs zijn eigen entourage lijkt vaker op damage control dan op volgers van beleid.

De nederlagen stapelen zich op. Ontwikkelingshulp, immigratiebeleid, begrotingsdruk, stuk voor stuk stranden zijn plannen op wetten die hij nooit gelezen heeft, en op rechters die zich niet laten intimideren. Zijn macht is nu een oud goocheltrucje dat te vaak is opgevoerd. Waar hij ooit de wereld opschudde met een enkele zin, klinkt hij nu als een pushmelding die niemand meer opent.

Ooit beweerde hij dat de oorlog in Oekraïne binnen 24 uur opgelost zou zijn. Zelfs Poetin zei onlangs: “Ho, ho, Trumpje… zo simpel is het niet.” Het verzet komt uit alle hoeken en Mills bewijst dat het niet luid hoeft te zijn. Haar kracht zit in kalmte, consistentie en het lef om niet te buigen voor bruutheid. Ze vecht met wetten, niet met leuzen. En ze wint. Niet voor de camera, maar voor de kinderen.

Want laten we het daar even over hebben. Dit ging over honger. Over kinderen die hun enige fatsoenlijke maaltijd van de dag riskeren, omdat een president zichzelf moreel bankroet heeft verklaard. Dit was geen culture-war. Dit was een president die bereid was kinderen te gebruiken als gijzelaars in zijn kruistocht tegen inclusie.

De fundamenten onder zijn politieke façade brokkelen af. Niet met explosies, maar met dossiers. Niet door vijanden, maar door functionarissen die gewoon hun werk doen en meer en meer weigeren bang te zijn. En misschien eindigt het niet met vuurwerk of een arrestatie, maar met iets veel pijnlijkers voor een man als Trump: irrelevantie.

Een samenleving die gewoon doorgaat. Geen applaus, geen spotlight. Alleen een spiegel waarin zelfs Trump niet meer weet wie hij speelt.

Klaar. Uit. Stil.