Big Brother: Gaza edition

Dit moet wel een ‘joke’ zijn, toch? De Israëlische minister Itamar Ben-Gvir, die man die altijd op zoek is naar meer controverse, heeft nu serieus het idee geopperd om een synagoge te bouwen op het terrein van de Al-Aqsa moskee. Really??? Hoe bedenk je het? De plek die al zo lang een symbool is van de Palestijnse strijd en geschiedenis, moet nu ineens wijken voor een nieuw 'bouwproject'. Ik bedoel, kom op, this shit is getting crazy by the hour?

Let’s be honest, De Al-Aqsa moskee is niet zomaar een willekeurige plek. Het is de derde heiligste plaats in de islam, een plek die een diepe betekenis heeft voor miljoenen mensen wereldwijd, maar vooral voor de Palestijnen. Dit is geen plek waar je zomaar met een bouwplan komt aanzetten alsof je een nieuwe supermarkt wil neerzetten. Dit is een plek met een geschiedenis die doordrenkt is van onze cultuur, ons geloof en, vooral, onze onvervulde rechten en dromen. Maar blijkbaar is dat niet genoeg voor hersenloze apathische figuren als Ben-Gvir.

Hij lijkt echt te denken dat hij zomaar kan bepalen wat er met Al-Aqsa gebeurt, zonder rekening te houden met de gevolgen. Alsof het bouwen van een synagoge op deze plek geen olie op het vuur gooit in een al veel te lang durend conflict. Hoe kan je dit nou niet zien? Dit soort plannen drijven de spanningen alleen maar verder op, en we weten allemaal hoe snel dat kan escaleren.

En laten we wel wezen, Ben-Gvir’s woorden zijn niet zomaar losse flodders. Dit is een rechtstreekse aanval op de identiteit en het recht van Palestijnen om in vrede te leven. Dit is geen kwestie van 'religieuze vrijheid' zoals sommigen misschien zullen beweren. Dit is een provocatie, een poging om hen nog verder in het nauw te drijven.

En het gaat niet alleen om Al-Aqsa. Palestina wordt al decennialang stukje bij beetje opgeslokt door illegale nederzettingen. De afgelopen twintig jaar alleen al is het land nog verder gekrompen, en niemand lijkt het te kunnen schelen. En waarom? Omdat de wereld dit ziet als een religieuze oorlog, terwijl het in feite gaat om land dat gestolen wordt, letterlijk onder de voeten van Palestijnen vandaan.

En dan wordt van hen verwacht dat ze kalm blijven? Serieus? Dat ze niet reageren, dat ze alles maar gewoon slikken? Hoeveel kan een volk verdragen voordat het barst? We hebben het hier niet over robots die je maar kan blijven programmeren om rustig te blijven terwijl er met hun erfgoed wordt geknoeid.

Misschien moeten we ons afvragen hoe lang de wereld nog toekijkt terwijl dit soort provocaties plaatsvinden. Want laten we wel wezen, wereldleiders zitten erbij alsof ze naar een Netflix-realityshow kijken, met een bak popcorn op schoot. “BIG BROTHER: GAZA EDITION,” zeg maar. Onschuldige kinderen worden vermoord, ziekenhuizen en scholen platgebombardeerd. En het enige wat we horen en zien, is die enge stilte of een verontschuldigend, hypocriet schouderophalen.

En als je er in Europa iets van durft te zeggen, krijg je meteen de wind van voren. O wee als je kritiek hebt op Israël. Voor je het weet, word je gecanceld, je brood niet meer veilig. Kijk maar naar het recente verhaal van Anwar El Ghazi. Deze Marokkaanse Nederlandse voetballer, die openlijk zijn steun voor Palestina uitsprak, werd praktisch op straat gezet. Hij verloor zijn contract bij Bundesliga-club Mainz 05, simpelweg omdat hij het lef had om zich uit te spreken tegen de onrechtvaardigheden die daar dagelijks plaatsvinden. Maar wat deed Anwar? Hij liet zich niet breken. Integendeel, hij doneerde de volledige €500.000 van zijn contractontbinding aan kinderen in Gaza. Dat, mijn vrienden, is de ware definitie van empowerment.

Het is tijd dat we onze ogen openen en zien wat er echt gebeurt. Dit is geen ver-van-mijn-bed-show, dit is de realiteit voor miljoenen mensen die dagelijks vechten voor hun bestaan, hun waardigheid, hun recht op een normaal leven. Anwars actie laat zien dat je, zelfs als de wereld tegen je is, nog steeds kunt kiezen om het goede te doen. Het is tijd dat we allemaal die keuze maken, dat we allemaal opstaan en zeggen: ‘Enough is Enough!!!’

Zijn ze nou helemaal gek geworden? Misschien. Maar misschien zijn wij nog gekker dat we dit blijven toestaan.