Bij de VN in New York bestaan single moms zelfs niet op papier

Als oprichter en directeur van Single SuperMom vond ik het een eer om mee te mogen naar New York, met onder anderen de demissionair minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, voor de 68ste Commission on the Status of Women (CSW) van de Verenigde Naties. Als vertegenwoordiger van het grootste platform voor alleenstaande moeders in Nederland had ik de afgelopen twee weken geen spreektijd, maar kon ik wel contact leggen met vertegenwoordigers uit andere landen en praten met alleenstaande moeders van over de hele wereld. Een ronduit schokkende ervaring: de achterstand van alleenstaande moeders is universeel, maar bestaat niet op VN-papier.

De CSW is een bijeenkomst over gendergelijkheid en empowerment van vrouwen. Dit jaar ligt de nadruk op het overwinnen van armoede en het bevorderen van de vrouwenemancipatie wereldwijd door het versterken van financiële structuren. Ik maak me geen illusies: ik weet dat dit soort internationale commissies machtig zijn, maar langzaam bewegen. Toch ben ik ervan geschrokken hoe klein het begin is dat we gemaakt hebben met zijn allen. Ik heb hier ervaren dat er voor alleenstaande moeders een papieren werkelijkheid is en een ware, wrange werkelijkheid. En dat die een wereld van elkaar verschillen.

Laat ik beginnen met de papieren werkelijkheid. In twee kloeke rapporten die als basis dienen voor de conferentie, zijn de keren dat alleenstaande moeders worden genoemd op één hand te tellen. Het nare om te merken is dat mijn eerste gedachte is: wat fijn dat we überhaupt genoemd worden. Maar die manier van denken heeft vrouwen nooit iets opgeleverd. Die tijd is voorbij. Als in de officiële stukken van dé VN-commissie over empowerment van vrouwen maar één keer melding gemaakt wordt van alleenstaande moeders, dan zijn we weliswaar aan de reis begonnen, maar hebben we nog een lange, lange weg te gaan.

Dan de wrange werkelijkheid, de ware. Tijdens de conferentie spreek ik met vrouwen uit Liberia en Bangladesh over verkrachtingen, met vrouwen uit Oekraïne over de ellende in oorlogslanden, en over hoe je verder moet leven zonder partner. Voor de een is het groter dan voor de ander, maar ellende is ellende, en we herkennen die van elkaar. Overal ter wereld behoren alleenstaande moeders tot de meest gemarginaliseerde in de samenleving, met alle armoede en eenzaamheid die daarbij hoort.

Maar ik kom ook tot andere inzichten. Ik spreek vrouwen uit landen als de Filipijnen en Indonesië, waar veel vrouwen als ‘domestic workers’ naar rijkere landen gaan, vaak met achterlating van hun kinderen, om hier op de kinderen te passen van vrouwen die een volle baan hebben.

Dit is een belangrijk punt waarin wij als alleenstaande moeders van mening verschillen met de opzet van de VN-conferentie. Het gaat niet alleen over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Het gaat ook over enorme verschillen in inkomen tussen vrouwen onderling. Veel vrouwen die ‘hogerop’ komen zouden dat niet kunnen zonder het werk van andere vrouwen in hun huishouden en als oppas voor de kinderen. En die laatste vrouwen verdienen nooit voldoende om zelf hulp in te huren.

Zoals deze kwesties zijn er nog vele andere onderwerpen om over te spreken. In Nederland leven meer dan 500 duizend alleenstaande ouders, wereldwijd zijn dat er 200 miljoen. Maar we hebben slechts één vermelding gekregen in een vuistdik rapport. En alles dat de alleenstaande moeders te vertellen hebben, komt niet verder dan de wandelgangen van het VN-gebouw.

Ik kom vol energie terug uit New York. Mijn lotgenoten uit alle windstreken – ook voor hen doe ik wat ik doe. Maar dat we zelfs de papieren werkelijkheid nog niet naar onze hand weten te zetten, frustreert me enorm. De bedoelingen zijn goed, maar ze moeten eerst nog op papier voor ze van het papier af kunnen komen. Ik begin vandaag de lobby voor het 69e Commission on the Status of Women.

cc-foto: UN Women