Bij Volt Maastricht schaamt men zich niet voor eigenbelang, opportunisme en baantjesjagerij

Het was een leuk gesprek. Tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen sprak ik met de Maastrichtse Volt-kandidaat Laura Smit. Ze stond op nummer twee van de kandidatenlijst. Het is heel knap hoe Volt een aanzienlijke groep jonge mensen enthousiast heeft weten te maken voor de politiek. Smit en ik dronken koffie in het winterzonnetje, spraken over de woningmarkt en de waarde van een Europese partij in de grensregio. Echt overtuigen deed Smit me niet, maar misschien ben ik de doelgroep niet. 

Volt haalde in Maastricht twee zetels. Gefeliciteerd Laura, zou je denken, maar het liep anders. Smit zei vrijwel meteen dat ze haar zetel niet inneemt. Er waren persoonlijke omstandigheden en aanvullend was de affaire Gündogan haar niet de koude kleren gaan zitten. Die affaire heeft het aantal gewonnen Volt-zetels flink omlaag weten te brengen. Opeens kreeg de nummer drie – samen met de lijsttrekker de drijvende kracht achter de Maastrichtse afdeling – geen zetel. Door Smits vertrek kwam het goed. 

Volt betrekt allerlei mensen bij de politiek en dat leidt vooral tot een duiventil. Volt heeft er in Maastricht inmiddels alweer een vrouw bij. Het is de partijloze wethouder Anita Bastiaans, die tot dusver partijloos in het college zat. Een Volt-carrière kan snel gaan: haar partijlidmaatschap is nog geen twee dagen oud of ze praat al mee over collegedeelname. Als Volt in de nieuwe coalitie komt kan ze aanblijven als wethouder. Dat is tenminste de suggestie.

Goede screening 

De tweeVolt-raadsleden hebben meerdere keren met Bastiaans gesproken en zo kwamen ze erachter dat ze dezelfde waarden en ideeën delen, twitteren ze. Volt wil ‘rust op het sociale domein’ en daarom slaan ze de handen ineen. Dat is gebeurd in overleg met de oorspronkelijke kandidaat én de partij. Heel raar: Volt had dus al een kandidaat-wethouder in gedachten, maar stapte van die kandidaat af toen een wildvreemde vrouw haar politieke ervaring in de strijd gooide.  

Partijen komen altijd met hetzelfde riedeltje: ze zijn heel streng bij het screenen van hun eigen politici. Toch gaat het vaak mis en Volt is geen uitzondering: we weten door Nilüfer Gündogan hoe goed de selectie van Kamerleden – in de ogen van Volt zelf – was. Als de weggelopen Laura Smit de affaire rond Gündogan niet aankan, is dat een reden om wat vragen te stellen waar precies naar is gekeken toen men de lokale kandidatenlijst opstelde. Er is weinig reden voor blind vertrouwen. 

Inmiddels prijst Volt Maastricht het beleid van Bastiaans van de afgelopen jaren en doet alsof dit beleid eigenlijk prima in de Volt-lijn past. Dat toont de lokale overbodigheid van Volt goed aan: dit beleid bestond immers al. Op slechts één punt blijkt Volt nu opeens van toegevoegde waarde: als lokale baantjesmachine voor uitgerangeerde wethouders die tijdens de verkiezingscampagne nog nooit op enig enthousiasme voor de partij zijn betrapt.

Overal mee instemmen

Volt denkt aanspraak te kunnen maken op de oude portefeuille van Bastiaans, terwijl de onderhandelingen nog moeten beginnen. Of er ‘rust in het sociale domein’ komt is dus sowieso maar de vraag, want er ligt geen programma. Andere partijen weten nu wel dat Volt zo graag wil besturen dat men overal mee in zal stemmen. Mocht er bij Volt toch twijfel ontstaan, zal Bastiaans de onervaren raadsleden wel even uitleggen waarom ze de nieuwe coalitie toch moeten steunen. Anders gaan de Volt-fractie immers af als een gieter.  

Partijlidmaatschap was ooit een diepgevoelde band, nu is het jas die je aan en uit kunt trekken naar gelang het je bevalt. Het levert vooral veel opportunisme op, want je ziet Bastiaans – plotseling diep overtuigd van de waarden van Volt – heel gemakkelijk naar een andere partij schuiven als Volt bij de onderhandelingen alsnog buiten de boot valt. Dat moet ze natuurlijk allemaal zelf weten, maar liever niet onder het motto dat het gaat om vernieuwende, eerlijke en transparante politiek in het publieke belang. 

Volt kan honderden keren roepen dat de politiek moet veranderen en dat publieke waarden altijd voorop moeten staan, maar dit verhaal is een exacte kopie voor hoe heel veel dubieuze partijtjes op lokaal niveau politici ronselen. Daar is het ook een duiventil. Het gaat alleen maar over plat eigenbelang, opportunisme en baantjesjagerij. Je komt met wat politieke ervaring op een achternamiddag bij Volt binnenwandelen en je kunt meteen wethouder blijven.

Misschien een ideetje voor uitgerangeerde wethouders in Arnhem die hun carrière willen verlengen? Ook daar doet Volt mee aan de coalitiebesprekingen.