Blikjesjager

Voor een van de koopwoningen aan de overkant staat sinds een week een bijna volle bouwafval container, zo te zien met resten van een oude badkamer inclusief toilet. Vanmiddag zag ik vanachter mijn raam een wat oudere, Afrikaanse man aan komen fietsen. Beetje moeizaam, ook omdat zijn schamele vehikel van boven tot beneden (en van links naar rechts) was volgeladen met onder meer een aftandse koffer en een paar enorme afvalzakken, tot de rand toe gevuld met talloze statiegeldblikjes en -flesjes. Hij stapte van zijn fiets en parkeerde hem voorzichtig naast de container. Ik herkende hem meteen, aangezien ik hem regelmatig tref bij de statiegeldautomaat van de Albert Heijn XL, doorgaans met één of twee winkelwagentjes vol geladen, vaak tot groot ongenoegen van de rij wachtenden achter hem. Vriendelijk als hij is echter, doet de man geregeld, veelal op verzoek van deze of gene, een stapje opzij om anderen, die beduidend minder komen inleveren, even voor te laten gaan. Met alle liefde en geduld van de wereld, lijkt wel. Best bijzonder en bewonderenswaardig, zeker anno nu.

Afijn, ik zie hem vervolgens de container zeer grondig doorzoeken. Eerst vindt hij tot mijn verbazing aanzienlijk wat blikjes; vermoedelijk weggegooid door de werklui ter plaatse of gewoon door achteloze voorbijgangers. Daarna wordt zijn aandacht al vrij snel getrokken door een witte, plastic douchestang waaraan met ringen een dito douchegordijn - zwart met witte polkadots - is bevestigd. Hij houdt de enigszins groezelige prul omhoog, draait en zwaait er een paar keer mee, besluit dan dat de gammele stang te ver is verbogen en gooit hem terug in de container. Met veel precisie peutert hij gevoeglijk het gordijn los uit de ringen om het vervolgens, alsof het een origami project betrof, uiterst zorgvuldig en meermaals op te vouwen en behoedzaam weg te bergen in een van zijn sleetse fietstassen.

Ik stel mij voor hoe hij zijn gevonden schat straks gaat (her)gebruiken. Wellicht om het tentje waarin hij woont, aan de rand van de stad waarschijnlijk, waterdicht te maken? Misschien ook als kamerscherm, voor de broodnodige privacy in het AZC waar hij met twee of drie totale vreemden, van wie hij de taal niet spreekt, een kamer moet delen? Of zou hij het opsturen naar zijn vrouw en kinderen, ergens in het binnenland van Somalië of Eritrea, die nog nooit een douchegordijn hebben gezien?

Het hele tafereel raakt me. Meer dan me lief is. Deze blikjesjager. Gelukszoeker, zo je wilt. Slechts enkele namen, die hem ongevraagd worden toebedeeld en zelden vriendelijk zijn bedoeld. Terwijl dit feitelijk geuzennamen zijn. Want ga er maar eens aan staan. Op die leeftijd in je eentje in een vreemd land, waar men je liever ziet gaan dan komen, dagelijks andermans afval te moeten doorploeteren om enigszins te kunnen overleven, hetgeen in je thuisland door oorlogsgeweld, armoede en/of hongersnood al jaren niet meer is gelukt.

Kijk, dán ben je pas een baas! Liefst was ik dan ook naar buiten gesneld en had ik deze heldhaftige, machtig mooie medemens op z’n minst een hand willen geven, zijn naam willen vragen en hem, onder het genot van een warm bakkie troost, van harte welkom willen heten. Maar ja. En dan...? Ik draai mij om, slaak een zeer diepe zucht, slof ietwat besmuikt en mismoedig richting koelkast voor nog een blikje bier en wens de goede man in gedachten, met een proostend gebaar, alle geluk van de wereld.