Botsen om Turkije

Ze sloeg bijna haar kopje thee omver. “Op wie heb jij nou gestemd, ik wil het nu weten,” riep ze vanaf de andere kant van de kamer. Haar vader probeerde vooral de thee te redden in onze discussie. Mijn nicht, een gepassioneerde tandheelkundestudent aan de universiteit van Ankara, probeerde een bekentenis uit mij te krijgen. De woonkamer was al een tijd stil geweest, maar ik had aan haar blik gezien dat ze niet klaar was met mij. “Je weet er niks over, ik woon er middenin,” zei ze.

Al een tijd hebben zij en ik botsingen op het gebied van binnenlandse politiek in Turkije. Het is overduidelijk op Facebook. De afgelopen maanden lijken zij en ik een ander pad te bewandelen op sociale media. Zij verspreidt de foto’s van de omgevallen soldaten en ik verspreid foto’s van de demonstraties. Zij deelt toespraken van Erdogan. Ik deel toespraken van de oppositie. Ik weet dat ze dezelfde gedachten heeft als ze door haar Facebook-tijdlijn gaat. Een verlangen om iets recht te zetten, een poging tot het verdedigen van haar mening. Een confrontatie komt zelden achter de veiligheid van onze telefoons en computers. Totdat we in dezelfde kamer zitten. 

“Jullie hebben een vertekend beeld, jullie immigranten”. Ik ben het met haar eens. De Turken in Nederland hebben zeker een vertekend beeld van de gebeurtenissen in Turkije. We zijn selectief in de bronnen die wij gebruiken. We bekijken het land met een gekleurde bril. Een bril die gekleurd is door de verhalen van onze ouders, onze omgeving, politieke stromingen en religieuze overtuigingen. Maar wie heeft geen vertekend beeld? We halen onze informatie op dezelfde manier en onze hersenen hebben allemaal een ander manier om het te verwerken.

Ik kon haar niet antwoorden, omdat ik niet heb gestemd tijdens de Turkse verkiezingen. Ik had wel willen stemmen. Mijn ouders zijn, met de speciale bussen van de AKP, naar Rotterdam gegaan en hebben vol trots gestemd op de partij waar zij het meest vertrouwen in hebben. Op Facebook zag ik een foto van mijn moeder. “Ik heb gestemd op de AKP!” stond er. Zoals altijd had ze haar ogen dicht op de foto. Ik glimlachte en drukte op like. Ik was tot op de dag van de verkiezingen aan het twijfelen. Met mijn ouders meegaan was geen optie. “Als je in de bus van Erdogan stapt, dan stem je ook op hem. Anders pleeg je een zonde,” had mijn moeder tegen mij gezegd. Ik had eerlijk gezegd het gevoel dat ik niet moest stemmen. Ik vond dat ik geen recht had om te bepalen wat er in Turkije gebeurt. Een land waar ik eens in de paar jaar naartoe ga. Een land waar ik niet woon en geen belasting betaal. 

“Wat maakt het uit op wie ik heb gestemd?” zei ik tegen mijn nicht. Het was een manier om de confrontatie te vermijden. Ik kon haar niet vertellen wat ik keer op keer concludeerde uit mijn twijfels. Op wie ik zou stemmen als ik toch in dat stemhokje werd geduwd. Ik had waarschijnlijk op HDP gestemd. De partij die zij gelijk trekt met de PKK. Een terroristenorganisatie die ons alleen maar ellende zal brengen. Als deze drie letters uit mijn mond waren ontsnapt, dan weet ik dat ik per direct was gediskwalificeerd in haar discussie. Een tijd geleden deed een vriend op Facebook een oproep aan alle HDP sympathisanten in zijn vriendenlijst. “Verwijder mij alstublieft, ik heb niks te zoeken met HDP’ers,” was zijn boodschap. Een boodschap die door veel van zijn volgers en vrienden werd gedeeld. Door je ogen en oren te sluiten voor andere geluiden ben je niet bezig met een oplossing voor het conflict. Iemand die bereid is zijn mening omtrent het conflict te delen, moet naar mijn mening ook bereid zijn het uit te leggen aan andersdenkenden. 

De afgelopen dagen zijn mijn nicht en ik weer volop aan het delen en liken op Facebook. We delen de statements van politieke leiders, we veranderen onze profielfoto’s. Discussie wordt nog steeds ontweken. Het enige wat veranderd is, is mijn passiviteit. Komende verkiezingen zal ik ook stemmen. Ik weet nog niet op welke partij. En hierbij doe ik een oproep aan alle AKP, MHP, CHP en HDP sympathisanten in mijn vriendenlijst. Aan al mijn andersdenkende vrienden die ik waardeer. Verwijder mij niet, maar praat met mij. Ik doe een oproep aan mijn vrienden die op een rationele wijze hun visie kunnen uitleggen. Het wordt tijd dat wij de verschillen naast ons leggen. Het wordt tijd dat wij de dominante radicale stem in de media omver werpen met een positief en informatief geluid. Dit geldt voor allebei de kanten. Alleen dan kunnen we een dialoog behouden en dat is nodig in dit conflict. 

Dit artikel verscheen ook op OneWorld

cc-beeld: Dietmar