Burn-out is geen uitzondering meer, het is bijna een lifestyle

Ik verzet me. Onder een dekentje. Met thee.

Ik ben niet moe, ik bén burn-out.

En dat is helemaal hip. Iedereen lijkt tegenwoordig in een staat van halfbakken instorting te leven. Burn-out is geen uitzondering meer, het is bijna een lifestyle. En als je het goed aanpakt, krijg je er ook nog waardering voor. #selfcare #rustisheilig

Rust krijg je alleen niet vanzelf. Je moet hem pakken. Tussen kinderen, diagnoses, bureaucratische formulieren en een wasmand die je passief-agressief aankijkt vanaf de trap.

Ik heb dertig jaar in de zorg gewerkt. Daar was je pas een goede collega als je met koorts van 39 gewoon je dienst draaide, je eigen blaasinhoud negeerde tot je rugpijn kreeg, en daarna nog even een collega hielp die óók ziek was, maar dat nog niet durfde toe te geven.

Rust nemen? Alleen als je niet meer ademde. En zelfs dan graag zonder onkosten. Nu, met MS en neuropathie, zegt mijn lijf al “nee” als ik alleen al denk aan iets actiever dan zitten. Douchen is een bergtocht. Koken? Een logistiek project. Naar de supermarkt? Alleen met mentale voorbereiding, comfortabele schoenen en een escapeplan. En dan mag je blij zijn als je überhaupt hulp krijgt.

Eerst moet je door twintig telefoontjes, vier wachtlijsten, een online portaal dat elke klik negeert, en een "triagist" die je eerst wil testen op motivatie. Alsof ziek zijn of overleven een keuze is.

Je moet bewijzen dat je ziek bent, maar niet te ziek, wel wilskrachtig, maar niet té assertief, kwetsbaar, maar niet vermoeiend. Ondertussen word je van kastje naar muur gestuurd, en als je instort, krijg je een app over ademhalingsoefeningen. Gratis, dat wel.

Je hoort het vaak: “Goed voor jezelf zorgen, hè?”

Ja hoor. Met een eetlust als een baksteen, een hoofd dat altijd aan staat, en een lijf dat liever horizontaal leeft dan verticaal.

Ik zie eruit alsof ik op vakantie moet, maar voel me alsof ik al jaren niet ben thuisgekomen.

We zijn collectief aan het afbrokkelen, maar zolang je er een leuk filter overheen gooit op Instagram en af en toe een story plaatst met “tijd voor mezelf”, is het allemaal prima. Tot je écht instort. Dan mag je een weekje kalm aan doen, daarna weer "opbouwen". Met een traject. En een plan. En evaluaties.

Burn-out is geen persoonlijke zwakte. Het is het logische gevolg van een samenleving waarin stilstaan verdacht is en pauze nemen bijna asociaal.

De zorg is daarin koploper: een sector waarin mensen kapotgaan aan het zorgen voor anderen, en als ze omvallen, worden vervangen door een stagiair met een app. En zelfs op sociale media die heilige graal van zelfexpressie en #zelfzorg brokkelt de vrijheid af.

Musk maakt van X een speeltuin voor alfa-ego’s en Trump mag weer roepen wat hij wil. Dus zelfs je digitale uitlaatklep wordt overgenomen door de mensen waar je eigenlijk van probeert te herstellen.

En ik wil gewoon schrijven.

Gezien worden.

Bekend worden, zelfs. Maar hoe moet dat als de platforms die je bereik zouden moeten geven, steeds meer tegen je werken?

Als algoritmes de scherpe stemmen wegfilteren en de wereld steeds meer ruimte geeft aan de schreeuwers en de rijken?

Ik verzet me. Onder een dekentje. Met thee.

In stilte.

Want vandaag hoef ik niks.

Morgen ook niet.

En dat is geen zwakte.

Dat is overleven.

En tegenwoordig al een prestatie op zich.