Corona

Corona was Jobs lievelingswoord. Corona betekende thuisblijven, niks moeten, gezelligheid. Als Mark Rutte weer eens een persconferentie gaf, begon Job voor de tv al enthousiast te roepen: ‘Niet naar school! Alle mensen ziek!’

Rob en ik stonden ondertussen doodsangsten uit. Corona was levensgevaarlijk voor mensen met onderliggend lijden zoals Job. Zijn longen waren zijn kwetsbare punt.

De eerste maanden dat de pandemie rondwaarde, durfden we niet eens de krant aan te raken. Postpakketjes lieten we eerst een dag ‘uitdampen’ in het schuurtje. Alles wat ons huis binnenkwam, was een potentiële besmettingshaard.

Job had zijn ouders de hele dag om zich heen om hem te beschermen tegen de grote boze buitenwereld die zonder dat hij het snapte nu serieus ‘boos’ was. Hij genóót.

Met de kennis van nu dank ik onze gijzelnemer die corona heette. Noodgedwongen bracht ik meer tijd door met mijn zoon dan ik zonder virus zou hebben gedaan. Ik kon immers niet naar de bioscoop of de sportschool. Elke avond legde ik Job zelf in bed en elke ochtend haalde ik hem er zelf weer uit. Had ik geweten dat mijn gehandicapte kind aan de laatste maanden van zijn leven was begonnen, dan had ik het precies zo gedaan. Al die uren dat we samen op de bank zaten, hebben opeens zo veel meer waarde gekregen.

Onwennig zoek ik mijn weg in een wereld waar vanaf vandaag geen covidmaatregelen meer gelden. Job is dood, hij overleed eind november aan een longontsteking na een ordinaire griep. Aan corona zal ik later met weemoed terugdenken.