De actie van Bosma tegen Ouwehands blouse was geen incident maar een verontrustende trend

Een meerderheid van de Tweede Kamer blijkt te naïef, te dom of te kwaadaardig om in te zien dat hier een grens werd verlegd.

Wij doen allemaal hoofdschuddend en zelfvoldaan naar de Verenigde Staten van Amerika waar Trump stap voor stap een einde maakt aan het vrije debat. Toch komen bij ons – nu nog in het klein - vergelijkbare processen op gang.. De in de Kamer zo gewaardeerde, gedichten minnende en humoristische voorzitter Martin Bosma stelt aan zijn geestverwanten niet dezelfde grenzen als aan andersdenkenden. Wat zich donderdag rond Esther Ouwehand afspeelde was geen incident maar onderdeel van een trend. Om voor even de Thierry Baudet uit te hangen Quod licet Iovi non licet bovi, wat Jupiter mag, mag een rund nog niet.

De hele godganse Prinsjesdag had Caroline van der Plas rondgehangen in de kleuren van de Israëlische vlag, compleet met hoed. Ze gaf aan iedereen die het wilde weten en ook alle anderen continu uitleg over deze kledingkeuze. Let wel: zij woonde, aldus uitgedost, de gezamenlijke vergadering bij van de Eerste en de Tweede Kamer, waarin de koning de Troonrede uitspreekt. Zij hield een demonstratie tijdens de centrale ceremonie van het parlementaire jaar.

Op een gewone vergadering waagde Esther Ouwehand het te verschijnen in een blouse met de kleuren van de Palestijnse vlag. Dat ging te ver. Zij werd wél tot de orde geroepen. Toen Lidewij de Vos, bleke ster aan het firmament van het FvD, bezwaar maakte tegen een dergelijke blouse, gaf voorzitter Bosma haar onmiddellijk gelijk. Het bleek dat een meerderheid van de Kamerleden evenmin gediend was van de blouse, die zo pijnlijk aan het bestaan van een Palestijns volk herinnerde.

Bosma hield een preekje waarin hij zei dat hij bepaalde buttons wel eens door de vingers zag  maar op deze manier was het eind zoek. Als volbloed fallocraat sprak hij Esther Ouwehand op vernederende en seksistische wijze toe: ze had eerst nog zo´n mooie blouse aan gehad.

Esther Ouwehand liet het passeren. Ze ging meteen een kledingstuk aantrekken dat de toets van de voorzitterlijke kritiek wel kon doorstaan: de inmiddels bekende watermeloenenblouse die ook naar de Palestijnen verwijst.

Het is jammer dat Sylvana Simons daar niet stond. Zij had zich zeker niet laten intimideren, ook niet door een Kamermeerderheid, die wil bepalen wat zij in haar persoonlijke garderobe wenst uit te stralen en wat niet. Dan had  het op den duur zeker tot een verwijdering uit de zaal geleid.

Dat was het allemaal waard geweest want nogmaals: dit is géén incident. Dit is een trend. Dit is het begin. En een meerderheid van de Tweede Kamer blijkt te naïef, te dom of te kwaadaardig om in te zien dat hier een grens werd verlegd.

Diezelfde middag manifesteerde premier Schoof zich zowel in outfit als in woordkeuze als de harteloze bureaucraat die hij was. Van hem en van een minimale Kamermeerderheid mogen die doodzieke Gazaanse kinderen sterven.

Je kon het verdomd aan zijn pak zien wat voor eentje hij er is: met  dat afgemetene, dat consciëntieuze, dat nauwgezette, dat intens keurige wegkijken. Zulke mensen hebben het onze hele vaderlandse geschiedenis door veel te ver gebracht.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijke podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: na de moord op Charlie Kirk.