De bangalijst: Wat als jouw dochter op die lijst stond?

Dit is digitale, wrede machtsuitoefening.

Elke ochtend begin ik met een café Americano: pikzwarte, bittere koffie, met twee zoetjes erin. Zo start ik scherp. Maar vandaag smaakte hij naar woede. Ik ben vader van twee dochters. Mijn prinsesjes. En toen ik las dat vier studenten uit Utrecht vervolgd worden voor het verspreiden van een ‘bangalijst’, voelde ik niet alleen afschuw, maar ook strijdlust. Dit is geen incident. Dit is een ziek systeem dat meisjes reduceert tot object. En zolang wij zwijgen, zijn onze dochters vogelvrij. Dit is geen incidentje. En ik word er gek van dat de impact ervan nog steeds zo vaak wordt onderschat.

De bangalijst is geen nieuw kwaad. Maar wel een grimmige escalatie van een eeuwenoude pijn. Een lijst waarop jonge vrouwen worden geëxposeerd, beoordeeld en vernederd. Tot speelbal van spot en schaamte. Waar privacy en menselijkheid worden verscheurd. Door anonieme jagers. Mensen die troost vinden in het breken van zielen.

Dit is geen spelletje. Geen tienerstreek. Dit is digitale, wrede machtsuitoefening. Een moderne vorm van seksueel geweld. Het verspreidt zich met de snelheid van een storm. Via platforms als Whatsapp, Telegram en Discord. Digitale arena’s waarin jonge mannen, zonder toezicht, hun giftige mannelijkheid vieren. En meisjes tot slachtoffer maken.

Het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving zegt dat digitaal seksueel grensoverschrijdend gedrag in vijf jaar tijd met 40% is gestegen. Het Sociaal en Cultureel Planbureau laat zien dat meisjes in Nederland al van jongs af aan hiermee te maken krijgen. Dat dit anno 2025 openlijk plaatsvindt via lijsten als banga, is een pijnlijke aanklacht aan ons allemaal. Ouders. Scholen. Overheid.

Hoe kan het dat we nog steeds falen onze kinderen te beschermen?

De oorzaak ligt diep. Verankerd in een systeem dat mannelijkheid koppelt aan macht over vrouwen. Het rapport ‘Mannelijkheid en Macht in Nederland’ toont hoe patriarchale codes jongens opvoeden tot beheerders van vrouwelijke seksualiteit. Een erfenis uit koloniale tijden. Die zich nu vertaalt in digitale vernieling.

De macht over vrouwen wordt genormaliseerd. Zelfs verheerlijkt. In zulke lijsten.

En toch reageert de politiek vaak pas als het kwaad al heeft toegeslagen. Het wetsvoorstel tegen online intimidatie haalde pas recent het parlement. Maar uitvoering blijft uit.

Respect voor vrouwen is schaars in deze cultuur. Ze worden gezien als objecten. Prooien. Speelbal van een generatie jongens die de grenzen van fatsoen allang ver achter zich hebben gelaten.

Een cultuur waarin mannen leren dat vernederen stoer is. Dat empathie zwakte is. Dat gevoelens tonen lafheid is.

Dit gebrek aan respect zit zo diep, dat het onzichtbaar wordt voor wie er niet dagelijks mee worstelt. Maar het zit overal. In elke straat. Elke school. Elke chat. Het is het fundament waarop de BANGA-lijst gebouwd is.

Zonder respect geen gelijkwaardigheid. Geen veiligheid. Geen menselijke waardigheid.

Zolang dat respect ontbreekt, blijven onze dochters gevangen in een wereld die hen systematisch tegenwerkt.

Ook het onderwijs schiet tekort. De Inspectie van het Onderwijs meldt dat jongeren zich niet serieus genomen voelen als het gaat om consent en grenzen. Zo missen ze de kracht om zichzelf te beschermen. En om anderen te respecteren.

Dat moet anders. Voor mijn dochters. Voor alle meisjes die bedreigd worden door dit soort lijsten.

Recent werden vier studenten uit Utrecht vervolgd voor het verspreiden van zo’n lijst. Dit is geen onschuldig gedrag. Het is strafbaar. En het heeft echte gevolgen. Het toont hoe groot het probleem is. En hoe hard we moeten optreden.

Ik zit hier als vader van twee meisjes. Met een hart dat soms bijna breekt onder het gewicht van verantwoordelijkheid. Elke dag kunnen ze slachtoffer worden van haat en vernedering. Elke dag kan de wereld hen reduceren tot een lijf. Een nummer. Een lustobject.

En dat zal ik nooit accepteren.

Wat wij nu toestaan, kweekt een generatie die onverschillig is voor het leed van anderen. Die overheersen en kleineren als normaal ziet.

De strijd tegen deze cultuur vraagt opvoeding. Bewustwording. Keiharde maatregelen. Het begint bij ons. Ouders. Scholen. Beleidsmakers. Jongeren.

We moeten het gesprek over mannelijkheid en respect openbreken. De digitale wereld moet deel worden van de opvoeding. En we moeten onze dochters beschermen met meer dan woorden.

Dit is geen kwestie van moeten. Dit is een kwestie van overleven.

We moeten ook kritisch kijken naar de rol van media en populaire cultuur. Speelfilms, videoclips en commercials vormen krachtige spiegels én versterkers van wat we normaal vinden. Zeker binnen de muziekindustrie, waar hits vaak gepaard gaan met beelden die keer op keer worden herhaald. In veel populaire videoclips … van hiphop tot house … worden vrouwen keer op keer gereduceerd tot seksobject.

Hun waarde lijkt af te hangen van hoe verleidelijk ze kleden, bewegen of gepresenteerd worden. Dat visuele herhalen, die constante bevestiging van eenzelfde beeld, maakt het uiteindelijk de standaard. Het druppelt door. Naar jongeren. Naar hoe jongens naar meisjes kijken. Naar hoe meisjes naar zichzelf kijken. En als dat beeld steeds opnieuw zegt dat een vrouw pas telt als ze seksueel beschikbaar is, dan bouwen we mee aan de wereld waar de bangalijst uit voortkomt.

En ik zal blijven vechten. Voor mijn dochters. Voor alle meisjes op die lijst. Voor iedereen die recht heeft op een veilige, respectvolle toekomst.