De dood discrimineert al eeuwen

Het kabinet vindt dat alle levens gelijk zijn en wil daarom een verbod op leeftijdsdiscriminatie bij de IC’s instellen. Ik ben benieuwd of de dood zich daar aan gaat houden. De dood discrimineert immers al eeuwen op leeftijd, sociaaleconomische klasse, geslacht en levensomstandigheden. Het lijkt mij dat de dood dit niet zo maar gaat veranderen.

In plaats van het verloop van het leven te erkennen, en daarbij de functie van de dood, wil het kabinet zich met het verbod boven de levensloop stellen. Misschien komt mijn mening ook voort uit mijn persoonlijke ervaringen. Mijn oma’s waren het leven al lang beu voor ze dood mochten gaan. Zeker tien jaar lang heb ik hen hun wens horen uitspreken dat zij graag dood wilden gaan. Begrijpelijk, hun leven was niet meer dan de woonkamer, af en toe bezoek, dan weer slapen, en, ironisch genoeg, hun worsteling met hun pijn door jarenlange discriminatie door de overheid. Ze keken uit naar de volgende fase en het wachten duurde lang.

Natuurlijk zijn er ook ouderen die wel nog van het leven genieten. Niet iedereen staat er hetzelfde in. Maar als ik aan de vitale ouderen in mijn omgeving denk, denk ik dat zij allen hun plek op de IC zouden opgeven voor een moeder of vader van jonge kinderen. Ik kan me niet voorstellen hoe schuldig de ouderen zich zouden voelen, als zij horen dat door hun moment van ziekte kinderen zonder ouder(s) moeten opgroeien. Zeker als zij na de IC-periode nog met fysieke en psychische klachten blijven kampen en nooit meer de oude worden. De meeste ouders zouden ook hun plek afstaan aan hun kind.

De dood vindt het verbod vast prima. De dood denkt anders over tijd en heeft geduld. Als een oudere met gebreken de IC afkomt, is de kans groter dat die persoon sneller overlijdt. Aan complicaties, een griepje, hitte of een of ander virus. Als de wet wordt ingevoerd zal de dood in zijn handen klappen door alle kansen die hij van het kabinet krijgt bij code zwart. Behalve ouderen krijgt hij ook jongeren erbij. Tot nu toe staat de teller al op 50.000 levensjaren waar hij extra kans op maakt.  

Ironisch genoeg lijkt het kabinet alleen in dit geval alle levens gelijk te stellen. De euthanasiewet, stemrecht, rijbewijs en pensioenwet zijn aan leeftijd gebonden en dus gebaseerd op leeftijdsdiscriminatie. Terugkijkend op de afgelopen tien jaar lijkt het kabinet deze leeftijdsdiscriminatie voluit te ondersteunen. Waarom accepteert het kabinet dat bij deze zaken wel en bij de IC niet? Komt dit doordat er binnenkort verkiezingen zijn en het kabinet de gevolgen van haar beleid van bezuinigingen op de zorg wil verdoezelen?

Als het kabinet echt vindt dat alle levens gelijk zijn, kan zij beter de kansen op overleven al vanaf de geboorte gelijk trekken. Door bijvoorbeeld het uitbannen van armoede, iedereen toegang geven tot gezond voedsel, gezonde woning, fijne woonomgeving, gezonde werkomstandigheden en een gezond klimaat. Maar juist die dingen zijn de afgelopen jaren steeds minder toegankelijk geworden voor mensen. Daarbij worden kinderen, jongeren en de lagere socio-economische klasse gediscrimineerd: zij hebben de minste kans op toegang tot het bovengenoemde. Dat is ook de keuze van het kabinet.