De droom van progressief en humaan Nederland kwam even uit in Den Haag

Maandagochtend was ik uiteraard heel benieuwd naar de reacties op de demonstratie in Den Haag. Die was zo hartverwarmend dat ik bijkans van mijn misantropie werd genezen. Niet door de vage sprekers, maar door de menigte van aardige en gemotiveerde mensen. Door de marechaussees die ons beleefd groetten. Door de vriendelijke agenten en passanten. Door de steeds meer glunderende gezichten naarmate de stoet vorderde. Door de afwezigheid van gemaskerde autonomen, waarvan je je altijd afvraagt of het geen provocateurs van de Mossad zijn.

We zagen slechts één incident: ter hoogte van het Provinciehuis boorden twee boze corpsstudenten zich met hun fietsen en een flesje wodka dwars door de stoet.

In de kranten bleken we niet weggedrukt te zijn door het nieuws over het landskampioen van PSV en ze spraken zowaar van honderdduizend deelnemers. De media verwachtten ook een serieuze reactie van de coalitie op de demonstratie en verbaasden zich over de aanwezigheid van kabinetsleden (naast een videoboodschap van Schoof) bij een tegendemonstratie van CIDI in het Amsterdamse KIT. Waarbij zeer smalend werd gesproken over de Haagse demonstranten. Onder anderen door een vertegenwoordiger van NSC, een recent politiek ziekteverschijnsel dat gelukkig weer aan het wegkwijnen is. Helaas anders dan PVV en BBB, waarvan de leiders twitterden dat ze dolgraag de controversiële vertegenwoordiger van hun bewonderde Israël het Songfestival zagen winnen, hierin gesteund door de stemmen van ‘het Nederlandse publiek’. Hoezo? Eigen volk eerst toch? Neen, een migrant van kleur is in de ogen van de radicale rechtspopulisten nu eenmaal een verkeerde keuze.

Maandagochtend had ook Volkskrant-columnist Sander Schimmelpenninck het over een vreedzaam protest van demonstranten tegen Israël, ‘die het gelijk aan hun zijde hebben’.

Dank je wel, Sander, maar… de column blijkt niet over 18 mei, maar over 14 mei te gaan en niet over Den Haag, maar over Katwijk.

Daar werd vorige week woensdag een handvol demonstranten tegen een viering van ‘Christenen voor Israël’ door een knokploeg van driehonderd man belaagd. De usual suspects onder de rechts-populistische politici en journalisten juichten dat vervolgens toe. Maar dat hebben we toch vorige week in alle geuren en kleuren kunnen zien? En dat de bijbelgordel als bekend vol zit met fout volk, hebben journalisten als je collega Sheila Sitalsing toch uitentreuren en inspirerend beschreven? Oud nieuws. Waarom dat alles maandag 19 mei nog eens dunnetjes overdoen?

Nou, wel hierom. Schimmelpenninck is immers behalve graaf ook een publiek intellectueel, hij was zelfs hoofdredacteur van Quote, in het voetspoor van de illustere Jort Kelder.

Sla de volgende zin tussen haakjes alstublieft over, lezer (die boze balletjes hierboven deden mij toch onwillekeurig denken aan beide Quoters).

Publicaties van Robert Paxton (2004) en Ernst Fraenkel (1941) laten volgens Schimmelpenninck zien hoe Nederland verwordt tot een dubbelstaat met twee maten en een geweldsmonopolie voor de meerderheid. Maar sinds 2004 hebben heel veel wetenschappers gedetailleerd aandacht besteed aan wat sindsdien ‘illiberale staten’ gingen heten. Evenals aan de zorgwekkende versmelting van radicaal en christelijk rechts als groeiend mondiaal verschijnsel.

Dat ook tegen deze verschijnselen zondag in Den Haag werd gedemonstreerd, is Schimmelpenninck kennelijk ontgaan.

Hij besluit zijn column met: ‘de droom van extreemrechts Nederland kwam even uit in Katwijk.’

Ik eindig met: de droom van progressief en humaan Nederland kwam even uit in Den Haag.