De familie uit Gaza: de hongersnood verspreidt zich als een sneeuwbal, hij wordt snel groter en groter

De familie met wie we contact onderhouden in Gaza vroeg ons van de week of we wilden helpen met voedselvoorziening en een watertruck. We vroegen ons af hoe ze hieraan zouden komen, want we lezen immers in de media dat alles op is en dat er sinds twee maanden geen hulp is toegelaten. Er zouden nog een paar lokale waterzuiveringsinstallaties zijn en er zouden nog wat boeren lokaal wat verbouwen, was het antwoord. Het ging om hulp op kleine schaal. Er zouden een watertruck met 3,5 duizend liter water komen en voedsel voor 400 personen. We realiseerden ons dat het slechts een druppel op een gloeiende plaat is en dat het openen van de grenzen voor de grote hulporganisaties pas echt zoden aan de dijk zou zetten, maar we besloten dat we willen doen wat we kunnen.

Vrijdag 2 mei kregen we een video te zien van eten dat werd gedistribueerd aan de lokale bevolking. Ik was onze helper en God erg dankbaar. Ik stuurde hem het bericht: “God/Allah bless you.”

Hij antwoordde: “God calls us to love and help others and we do so. This is the message of humanity.”

Ik was geraakt door zijn woorden. Dat hij zelfs in de moeilijke omstandigheden waarin hij leeft ervoor openstaat om zijn medemens te helpen en dat ook doet. Zaterdag 3 mei verscheen de video van de watertruck. Helaas was er een kindje met Down-syndroom dat geen water had gehad. Het is erg moeilijk dat we niet iedereen kunnen helpen…

Ik durfde de video’s niet te delen op sociale media. Ten eerste niet omdat onze helper in beeld verscheen en ik bang ben dat hij een doelwit wordt, misschien een ongegronde vrees... Ten tweede was ik bang dat we overspoeld zouden worden met donaties en dat we dat niet aan kunnen omdat we maar een erg kleine vredesorganisatie met vrijwilligers zijn. Verder vraag ik me ook af of we zo de oorlogseconomie niet stimuleren.

We besloten een tweede watertruck en voedseldistributie te steunen. Toen las ik op NOS dat er ook veel eten gestolen word. Dus ik besloot hier navraag naar te doen. “Where does the chef buy his food? I read that also a lot of food is stolen?”

Hij antwoordde: “I don’t know where he [the food] is from, but he deals with some merchants. This has been his business for several years. As for the food that was stolen, people eat it. They do not find food. I do not justify theft, but the reality of the situation in Gaza is very difficult. People are falling down in the streets from hunger. Children are wandering around in hunger. We have been living in a real famine for more than two months, and nothing has entered Gaza Strip. […] The famine is rolling like a snowball, getting bigger and bigger with speed. There are really no words to describe what we are living through, even the word famine does not give the true meaning.”

Vandaag verscheen op NOS het nieuws dat er een akkoord is in Israël over uitbreiding van de oorlog. Ik ben zo verdrietig en ontzet. Hoe moet het dan met de burgers? Ze zijn al vaak gevlucht naar zogenaamde ‘veilige’ zones, die dan vervolgens ook gebombardeerd werden. Ze hebben dorst en honger. De familie in Gaza liet me ook weten dat er in Gaza geen veiligheid meer is, en er is ook nauwelijks gezondheidzorg meer. Ze zijn al zo lang aan het overleven, dag in dag uit. Ze zijn enorm getraumatiseerd.

Politici en wereldleiders, heb alstublieft genade met de kinderen, de burgers in Gaza. Ik blijf bidden en oproepen tot een staakt-het-vuren, het openen van de grenzen en het verstrekken van humanitaire hulp door de grote noodhulpverlenende organisaties. Alsmede voor het vrijlaten van de gijzelaars en Palestijnse gevangenen die zonder aanklacht worden vastgehouden.

Ik denk dat ook de inwoners van Israël veiliger zijn als er weer een staakt-het-vuren is. We dienen weg te gaan uit de spiraal van geweld en trauma, naar een spiraal van vrede en heling.

Hopelijk komt er gauw een wereld waarin alle kinderen kunnen spelen.