De genocide in Gaza werd gevierd in de straten van Amsterdam

De recente berichtgeving omtrent de gebeurtenissen in Amsterdam is niet los te zien van de onvoorwaardelijke solidariteit van de Nederlandse staat en media met Israël. Onze regering blijft bereid buiten de internationale wetsorde te opereren om koste wat het kost de Israëlische oorlog in Gaza te blijven steunen. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag oordeelde eerder dit jaar onder meer dat Israël mogelijk genocide pleegt en dat de Israëlische bezetting van Palestina illegaal is, de gerechtelijke consequenties hiervan zijn onder meer dat de internationale gemeenschap geen steun meer mag verlenen aan de Israëlische staat. Dit zou betekenen dat Nederland handelsrelaties onmiddellijk zou dienen op te schorten en bovendien zou moeten stoppen met het leveren van oorlogsmateriaal, zoals F-35-onderdelen. Dit is niet gebeurd, integendeel, de steun aan Israël lijkt steeds onvoorwaardelijkere vormen aan te nemen. Het falen van de veiligheidsdriehoek in Amsterdam om Amsterdammers te beschermen tegen zionistisch geweld is het zoveelste voorbeeld van de politieke commitment om zionistische terreur, zowel binnen als buiten de landsgrenzen, te gedogen en in dit geval zelfs te steunen.

Op woensdagavond werd er in Amsterdam door hooligans van de voetbalclub Maccabi uit Tel Aviv veelvuldig geweld gepleegd tegen Amsterdammers met een migratieachtergrond en Amsterdammers die zichtbaar sympathiseerden met Palestina. Rondom de Dam werden door een groep hooligans Palestijnse vlaggen van voorgevels naar beneden getrokken en werden bewoners geterroriseerd. Ook werd een Amsterdamse taxichauffeur aangevallen door hooligans. In beide gevallen was de politie dichtbij maar greep ze niet in. Sterker nog, de politie en de ME leken geïnstrueerd te zijn de Maccabi-hooligans te allen tijde te beschermen. Zelfs toen zij zich verzamelden rondom de Dam en genocidale leuzen scandeerden zoals “Let the IDF win to fuck the Arabs” en “there are no schools in Gaza because there are no children left” werd er niet ingegrepen (Beelden o.a. te zien op het Instagram-account van Plant een Olijfboom en Mokum Tegen Fascisme). De genocide in Gaza werd gevierd in de straten van Amsterdam.

Hoe is het mogelijk dat de burgemeester deze wedstrijd heeft laten doorgaan wetende dat er zich onder de hooligans IDF-soldaten ‘op verlof’ en agenten van de Mossad bevinden? Welke belangen worden hier beschermd en welke Amsterdammers worden impliciet vogelvrij verklaard?

In de berichtgeving in de media en de statements van prominente politici op Twitter (X) omtrent de vergeldingsacties wordt vervolgens de tijdlijn van het geweld op voorspelbare, koloniale, wijze verlegd: ‘Relschoppers’ zouden actief en zonder aanleiding op zoek zijn gegaan naar Israëlische voetbalfans waarbij de aanleiding en het volledig uitblijven van politieoptreden niet wordt benoemd. De steun van het volledige staatsapparaat inclusief de politie en de ME aan gewelddadige hooligans die genocidale en islamofobe leuzen scanderen in onze hoofdstad is een gegeven en ogenschijnlijk een neutraal niet-noemenswaardig item. Alles om de steun aan Israël te blijven rechtvaardigen en het beeld van ‘gewelddadige relschoppers met een migratieachtergrond’ in leven te houden, ongeacht de werkelijke tijdlijn van geweld. De parallel met 7 oktober is pijnlijk zichtbaar.

De tijd waarin we leven kenmerkt zich door een politieke tijdgeest die steeds meer post-truth opereert. Extreemrechts gedachtegoed is over het gehele politieke spectrum terug van weggeweest en niets legt dit angstaanjagende gegeven meer bloot dan de politieke reacties op de oorlog in Gaza. Als de politiek, de politie en de ME mensen met een migratieachtergrond weigeren te beschermen tegen openlijk racistisch geweld en dezelfde communities vervolgens demoniseert, wat blijft er dan over?