De geschiedenis schaamt zich kapot

Gaza als vernietigingskamp.

Overal in de wereld liggen mensenrechten bedolven onder de brokstukken van politiek opportunisme en morele lafheid. Ooit droeg deze verklaring een toga van waardigheid en een lauwerkrans van universele belofte. Steeds vaker hoest ze stof en smeekbeden uit terwijl haar woorden verwaaien in de rook van brandende steden. Iedere diplomatieke verklaring is een stomp in haar maag. Iedere VN-resolutie die niets verandert, een stomp in haar gezicht.

Ik lig er wakker van. Al die beelden en al dat onrecht. Met woorden probeer ik te schieten, al zijn het maar losse flodders en raken ze meestal geen doel. Vannacht droomde ik over Gaza. Ik droomde dat ik net als Mozes de zee kon splijten waardoor de Palestijnen die klem zaten tussen de zee en het Israëlische leger er droogvoets doorheen konden vluchten. Ook droomde ik dat de zee zich daarna sloot en het leger verdronk.

Maar toen ik wakker werd was Gaza nog steeds een zwart gat op de wereldkaart waar het licht maar niet doordringt. Een door God verlaten plek waar het sinds 7 oktober 2023, iedere dag opnieuw 7 oktober is.  Een openluchtmuseum voor het falen van wereldleiders en wereldmachten. Een stukje land waar ‘schuld’ en onschuld samen worden begraven onder het puin van onze beschaving. Ik vrees dat als het straks stil is in Gaza dit niet zal komen omdat het lijden is gestopt maar omdat er niemand meer over is. We zullen de kinderen van de toekomst dan vast vertellen dat toen Gaza stierf wij niets deden omdat we dit een vorm van ‘vrede’ noemden. Ik hoop dat deze kinderen tegen die tijd zullen leren dat er in onze tijd iets fundamenteels kapot was aan onze wereldorde.

De stem van onze luidruchtige geschiedenis wordt overschreeuwd door laffe drones en smerige diplomatie uit het heden. Ik zie hoe de geschiedenis in afgrijzen en trillend van woede  staart naar haar armen waarin historische wonden diep zijn ingekerfd. Auschwitz. Sabra. Srebrenica. Aleppo. De rimpels in haar gezicht staan voor een verminkte jaartelling. Ze kronkelen over haar wangen en snijden diep in haar voorhoofd. Haar ogen staan dof van het kijken naar mensen die toch niets leren. Ergens onder een verlaten kruis ligt nog een roestige spijker uit een oude wereld. Met bevende vingers pakt ze de spijker op en krast ze een nieuwe catastrofe in haar arm: Gaza.

Gaza als vernietigingskamp. Geen kamp waar Joodse mensen naar een douche worden gelokt om ze te kunnen vergassen maar een kamp waarin Palestijnse mensen naar voedsel worden gelokt om ze dood te kunnen schieten. Een plek waar het hebben van het ‘verkeerde’ DNA een misdaad is en beulen hun bloederige handen wassen in procedures van rassen- en volkerenhaat. Waar het schieten op testikels, buiken of hoofden slechts tijdverdrijf is.

Het is de bittere ironie van deze eeuw dat een volk dat ooit zwoer “nooit meer” nu zegt: “maar dit is anders.”  De geschiedenis jankt. Ze weet als geen ander dat de toekomst het heden op een dag zal veroordelen, maar niet voordat het noodlot is vervolmaakt en het laatste hoofdstuk is afgeschreven.

Al is het noodlot geen toeval en ook geen natuurkracht maar een systematisch en zorgvuldig uitgevoerde volkerenmoord door de staat Israël. De vervolmaking van deze genocide zit in de stilte van het Westen, het zwijgen van het Oosten, de kalmte van het Noorden en in het wegkijken van het Zuiden. Het is een hoofdstuk dat bijna af is omdat ‘de wereld’ met elkaar een perfecte decor heeft gecreëerd voor het meest onvoorstelbare. Gaza is Auschwitz 0.2. In een andere vorm, onder een andere vlag, met andere slachtoffers maar met dezelfde afwezigheid van genade.

De geschiedenis brult met rauwe en schurende uithalen die door de tijd snijden. Ze bonkt met haar bloedige vuisten op de muren van ons geheugen omdat we het weten maar niets doen. Ze huilt om de schaamteloze herhaling ervan. Haar tranen zijn een spuug in het gezicht van wie nog durft te zeggen: “We wisten het niet.”

Ergens las ik ook dat we allemaal schuldig zijn. Maar daar bedank ik voor. Ik niet.