De hetze tegen Douwe Bob laat zien dat er in anderhalf jaar weinig is veranderd

Muzikant Douwe Bob heeft zondag geweigerd op te treden omdat er op het feestje zionistische uitingen werden gedaan en hij niet met zionisme geassocieerd wilde worden. Vrijwel direct werd de zanger door alles en iedereen een antisemiet genoemd. Ongeveer als eerste door Telegraaf-ophefmaker Wierd Duk en VVD-hitser Dilan Yeşilgöz.

In de reactie hoorde ik iemand zeggen dat aan zionisme niets verkeerd  is, maar dat het simpelweg het Joodse recht op zelfbeschikking in hun ‘historische kerngebied’ inhoudt. Miljoenen mensen kunnen volgens deze man iets verafschuwen, maar dat verandert geen feiten: Joden kochten land, bouwden een staat op na eeuwen vervolging, en verdedigden zich toen buurlanden dat wilden vernietigen.

Ik wil deze man nog wel eens horen als rijke Syriërs of Somaliërs hier de grond van (arme) boeren opkopen en uiteindelijk een eigen staat stichten. Kijken hoe de Nederlanders en onze buurlanden dan reageren. Lijkt me mooi als de Syriërs of Somaliërs dan ook een oud verhaal opduiken om alles te rechtvaardigen. We willen hier niet eens asielzoekers opvangen, dus laat staan dat we de vluchtelingen hier een autonome staat zouden laten stichten die nota bene ook nog eens de eigen bevolking voortrekt. De wereld zou te klein zijn, maar in Israël moet dit allemaal maar kunnen. De mensen die dit steunen moeten wel ziende blind zijn.

De pogingen van politici en burgers om het geweld in het Midden-Oosten goed te praten komen me inmiddels de keel uit. De frustratie daarover kost veel energie. Ik bladerde vanmorgen even terug naar wat ik op 8 oktober 2023, een dag na de aanval van Hamas, in mijn dagboek schreef. Sindsdien lijkt er weinig veranderd. De steun voor de Palestijnen is wat groter, maar het onrecht niet minder.

Toen schreef ik;

Gorinchem, 8 oktober 2023

Het is ongelofelijk. Israël ligt onder vuur en een correspondent zegt op het journaal dat Israëliërs niet weten waar het vandaan komt. Bij WNL op Zondag wordt juist gezegd dat de agenda van Hamas al jaren bekend is en dat zij uit is op de totale vernietiging van Israël. Al die commentatoren spreken elkaar tegen. Ik verdraag dat amper.

Mijn hart huilt. En mijn maag kolkt van woede en frustratie. Ik zou er een hele analyse op kunnen loslaten, maar het lukt me even niet. Ik heb de afgelopen vijftien jaar tientallen stukken geschreven over hoe Palestijnen onderdrukt worden en van hun land worden verdreven. Over hoe ze vaak afgesloten zijn van elektriciteit en water en hoe Israël met illegale nederzetting na illegale nederzetting het Palestijns grondgebied verkleint en door bijvoorbeeld het kappen van olijfbomen Palestijnen berooft van hun inkomen. De Verenigde Naties hebben daar al tientallen resoluties tegen uit gesproken, maar Israël heeft daar al jaren lak aan.

Ik schreef ook hoe makkelijk we vaak kant kiezen als het ene autonome land bezet wordt - bijvoorbeeld Oekraïne - en hoe we even makkelijk uithalen naar een groep als ze in opstand komen tegen hun bezetter, zoals nu bij de Palestijnen. In de logica van deze mensen zouden Rusland en Israël tot daders horen en Palestina en Oekraïne tot slachtoffers. Dat is echter niet zo. Deze logica wordt niet gevolgd. In het ene land noemen we ‘het verzet’ vrijheidsstrijders en in het andere terroristen. Waarom dat is weet ik niet. Misschien doordat we ons vanwege de holocaust nog altijd schuldig voelen en we daarom alle misdaden van Israël met de mantel der liefde en schuldgevoel bedekken. Of omdat we geloven dat Amerika altijd gelijk heeft en het goede met ons voor heeft en we daardoor niet inzien dat het verplaatsen van de ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem een provocatie van Palestijnen is en het keer op keer uitspreken van een veto om een VN-vredesmacht naar Israël en Palestina te sturen de Palestijnen een machteloos gevoel geeft.

Of misschien komt het door de sterke lobby van met name christenen die in het bijbelboek Openbaringen menen te lezen dat de Messias terug op aarde komt als Israël in Joodse handen is. De onvoorwaardelijke steun aan Israël is in dat geval zuiver eigen belang en de onderdrukking van Palestijnen op z’n best een noodzaak kwaad.

Ik weet het niet. Ik weet dat mijn hart huilt en dat het me pijn doet dat er nu zoveel mensen omkomen en dat iedereen die een beetje begrip of sympathie voor Palestijnen toont een antisemiet wordt genoemd. Ik weet niet hoe ik dat moet duiden. Is iedereen die al decennia wegkijkt van het geweld in de bezette gebieden en zich niet bekommert om het lot van Palestijnen en nu net doet alsof dit geweld uit de lucht komt vallen, dan een moslimhater?

Hoe zit dat in deze wereld? Waarom altijd dat meten met twee maten? Vanwaar dat inconsequente en incongruente denken? Waarom dat denken in vriend en vijand, waarbij de vriend niets fout en de vijand niets goed kan doen? Het heeft effect. Het verhardt de strijd. Dit is en blijft een drama en loopt uit op een catastrofe die we wereldwijd gaan voelen.

Inmiddels wordt de catastrofe alsmaar groter. Sinds oktober 2023 zijn er alleen in Gaza al meer dan 50.000 Palestijnen omgekomen. Honderden journalisten werden gedood, ziekenhuizen en scholen zijn gebombardeerd, Iran, Irak, Syrië, Jemen en Libanon werden aangevallen en het Israëlische leger beschoot zelfs blauwhelmen.

Keer op keer worden mensenrechten geschonden, wordt het oorlogsrecht aan de laars gelapt en overschrijdt Israël rode lijnen. Het Internationaal Strafhof, de VN, mensenrechtenorganisaties en ook de Verenigde Staten hebben totaal geen grip meer op het roekeloze gedrag van Israël. En als je als muzikant, of simpele burger, dan toch het geweld uitspreekt, staan mensen in de rij om je uit te maken voor slecht mens.

Het is wonderlijk en vooral in en in triest. Mijn hart blijft huilen en tegelijkertijd neemt de frustratie en machteloosheid in mij toe. We staan erbij en kijken ernaar en de mensen die er iets aan zouden kunnen doen, doen helemaal niets. Integendeel. Ze schelden je uit en steunen het moorden.