De Hollandse Walkuren en de mythe van rechts

Hoe jonge vrouwen tegenwoordig politieke bewegingen vertalen van Kamer naar straat en van media naar tweet.

Den Haag heeft er een nieuw spektakelstuk bij genaamd de rechtse straatopera. De Hollandse Walkuren van populistisch, radicaal en extreemrechts. Van het mbo-meisje Els Rechts tot de academici Eva Vlaardingerbroek en Raisa Blommestijn, de verleiders in beeld bij de natie van Hollands-Germaanse knapen. 

Ze zijn immers de verleidelijke zichtbare kracht in, op en achter de beweging, dochters van Geert Wilders en Thierry Baudet. De mythische gidsen die hun rechtse oer-boodschap meegeven aan de massa, het volk van Nederland. Met hun spandoeken, posts en wapperende haren kunnen ze zo op gevleugelde paarden door de steden galopperen. Het liefst in weinig bedekkende woorden.Op schitterende propaganda-affiches staan ze, iedere dag op internet. Daar kan geen hoofddoek tegenop.

Els Rechts, amper volwassen, bekent: “Ik ben ook nog maar een jonge meid,  ik moet alles leren, ik maak fouten.” Toch staat ze al haar mannetje in het harde publieke veld, als schild en spreekbuis van Wilders' en Baudets retoriek. Helaas konden beide leiders niet naar het feestje van Els komen. Gelukkig begreep ze het wel want ze hebben het druk met elders polariseren.

Haar protesten en sociale media-optredens zijn levendige demonstraties van hoe jonge vrouwen tegenwoordig politieke bewegingen vertalen van Kamer naar straat en van media naar tweet. Haar tranen over het geweld - misschien van Antifa, de antifascistische beweging - waren heel erg echt.

Eva Vlaardingerbroek en Raisa Blommestijn vertegenwoordigen de intellectuele vleugel. Waar slimme en minder intellectuele knapen, jongens en mannen zich met Hollandse gehaktbal op schoot lustig aan kunnen vermannen.

Zij zingen hun woorden als rechtsgedraaide poëzie van de straat en uit de colleges. Met veel overtuiging, dat het wel waar moet zijn voor alle volgers van de beweging. Waarbij het Kruis in beeld is via tochten naar de Macht.

Eva Vlaardingerbroek is duidelijk: "Als we onze vijanden niet serieus genoeg nemen, en we niet eens durven opkomen voor Christus, na alles wat Hij voor ons heeft gedaan, hoe verwachten we dan te winnen?"

Waarbij de boodschappen gelardeerd zijn met onheil dat komende is en dat we in groot gevaar verkeren. De mobilisatie van de knapen - en meiden - is het doel.

Want klimaatcrisis is er niet, vaccinatie is gevaarlijk en onnodig, de linkse kerk heeft de macht, er is omvolking door een progressieve elite, we moeten van Nederland een eiland maken buiten de Europese Unie en andere leuke griezelverhalen voor bij het einde van de geschiedenis.

Raisa Blommestijn benoemt de onderbuikgevoelens: "Hoe veel weerloze blanken moeten nog slachtoffer worden? Talloze waarschijnlijk: de open grenzen-elite importeert dit volk met bosjes, met alle gevolgen van dien."

Hun woorden klinken als moderne sirenenzang: wijsheid, charisma en verleiding gecombineerd met scherpe ideologische sturing en duidelijke woorden in taal die Henk en Ingrid begrijpen. Ze navigeren het medialandschap alsof het een mythische zee is, en de menigte volgt, geboeid door hun verleidelijke verhaal over een terugkeer naar vroeger toen alles heel gewoon wit was.

Maar daaronder, in de straten en op de pleinen, beweegt een andere groep zich. De Hooligans. Voorheen relschoppers van stadion en kroeg, nu functioneren ze als chaos-bruinhemden van de Nederlandse politiek, een rampmachine die straten in onzekerheid achterlaat. Ze marcheren niet voor zichzelf, maar in naam van de Grote Geert en de Wijze Thierry. 

Hun loyaliteit is zichtbaar, hun hart klopt voor de Walkuren: Els, Eva, Raisa, de sirenes die hen leiden. Ze zijn in de ban van deze Sirenes, gehoorzamen hen en zo de eigen handbewegingen, de mooie woorden op hoge toon en evenhoge hakken en de hardzachte slogans. Waarbij de Walkuren en de Hooligans de politieke ideologie van de leiders zichtbaar maken in de donkere ruimte van de democratie.

Thierry Baudet en Geert Wilders vullen de rol van goddelijke Übermensen. Wilders als de mythische Wodan, de politieke vader die koers en immoreel kompas bepaalt. Ook wanneer hij inloopt en uitstapt bij het bestuur van een land.

Baudet als de visionaire, provocerende strateeg die het intellectuele en theatrale venster steeds opent als Donar aka Thor die hij belichaamt in de vorm van een waar mensuilwezen. Roepende "het is pure oikofobie, pure zelfhaat".

Samen sturen ze de Rechtse Beweging, maar de directe uitvoering met gezang en beweging gebeurt door de Walkuren. De Hooligans volgen, hun energie en kracht ingezet voor een groter verhaal, een mythologisch drama op de straten van Den Haag.

Een nieuwe Godin is opgestaan. Van haar paard gekomen en zo is Lidewij de Vos, lijstrekker Freyja, die met chemische liefde en fraai pianospel een nieuwe vruchtbare voedingsbodem legt voor rechtse sentimenten. 

Zij organiseert en structureert, terwijl de Walkuren de theatrale, media-geil-genieke kant belichamen. Hooligans, tweets, posts en protestborden, alles komt zo samen in een zorgvuldig gedirigeerde choreografie van loyaliteit, haat, spektakel en oerdrift.

Social media is het slagveld waarop de Walkuren en hun discipelen opereren. En vanuit de digitale wereld komen zij nu uit hun kamers, vanachter het beeldscherm vandaan. Elke post, elk filmpje, elke meme is een boodschap die zich supersnel verspreidt, een moderne sirenenzang die mannen en vrouwen meesleept. Jongens en mannen volgen, ook meiden en vrouwen, ze discussiëren binnen hun levensbubbels en worden meegesleept door de leiders en de Walkuren. Wilders en Baudet leveren de mythische instructies; de Walkuren vertalen ze en hun volgelingen voeren ze daadkrachtig op bovennatuurlijke wijze uit.

Els, Eva en Raisa maken van hun woordgezang een verhaal, een moderne mythe waarin mediavaardigheden, sensualiteit, loyaliteit en dreigend gevaar de wapens zijn. Hooligans maken van dat verhaal een fysieke vertaling: straten, pleinen, protesten; alles zichtbaar, tastbaar, indrukwekkend heldhaftig. De Walkuren combineren intellect en charisma, de mannen leveren spierkracht, zichtbaarheid en strijd.

Zo galopperen de Hollandse Walkuren en zingen de Sirenes voort en door: op digitale paarden en steeds meer ook live, via tweets, interviews, soundbites, propaganda en spandoeken. Wilders en Baudet staan er als de goddelijke gidsen met hun Walkuren, hun dochters en sirenes, en de hooligans als Germaans-bruine handlangers tegen de demonen die er zijn en komen. 

In een tijd waarin politiek draait om beeldvorming, verhalen en optredens is de rechtse straatopera een fenomeen. Voortkomend uit polarisaties in de politiek en op social media.

In een hoekje van de hemel- of is het de hel? - zit een man die bijna vergeten is. Hij roept "ik ben Zeus, ik ben Zeus, de vader van alle Goden en Godinnen." Maar Hans moet toch nu wel weten dat zijn mythologie niet in beeld is. Terwijl hij toch alles begon met een veroordeling van toen: "Wij schaffen, zodra we de mogelijkheid en de macht hebben, de multiculturele samenleving af."

Het blijft nog lang onrustig in Den Haag en omstreken met politici, volgers en verleiders- van rechts en links - die allemaal denken Goden en Muzes te zijn.

Van "Eigen Volk Eerst" tot 'Mijn gelijk is het enige echte Gelijk." Want progressief-links kent ook de zelfstandige verleiders met Goden en Godinnen die radicaal vanuit het midden der aarde gaan. Maar dat is een ander fantastisch sprookje.

Op straat en via internet klinkt het volkslied van de nieuwe tijd:

"Hojotoho! Hojotoho!
Heiaha! Heiaha! Hojotoho! Heiaha!
Ik raad je aan, vader, wapen je;
je zult een zware storm kunnen weerstaan.
Fricka, je vrouw, komt eraan,
in een wagen met een rammenspan.
Hé! Wat zwaait de gouden zweep!
Hojotoho! Hojotoho!Heiaha! Heiaha!
Heiahaha!"

De verkiezingen komen er weer aan.

Het is Strijd. Laten we hopen niet wakker te worden in een boreale wereld met illiberale krachten.