De Holocaust herdenk je, Gaza niet

Vincent Bijlo schrijft een serie vakantiecolumns, dit is deel 5

12.125 stappen gisteren. Geen licht vakantiegeflaneer, droeve passen met een paar ons lood in de schoenen.

Eerst Gaza, op de Stadhuisbrug in Utrecht. Daar werden de namen voorgelezen van de 65.000 vermoorden tot nu toe.

Mohammed al-Zahar, 0 jaar • Nour Adwan, 0 jaar • Khaled Shabier, 0 jaar • Yamen Kadoura, 0 jaar • Ahmed Abd al-Kader, 0 jaar • Hurriya Ghabban, 0 jaar • Zayn al-Hubi, 0 jaar • Rakan Rabia, 0 jaar • Taiseer al-Hassi, 0 jaar • Kanaan Karim, 0 jaar • Mariam Abu Jalala, 0 jaar • Wateen Dahir, 0 jaar…

En dat dan 5 dagen lang. Mariska heeft tien minuten gelezen. Ik stond naast haar en ik dacht: Op 26 januari stond ik ook achter een katheder, in Westerbork. Toen las ik voor: Marcus Snijders, tweeëndertig jaar. Maurits Snijders, vijfenvijftig jaar. Noach Snijders, zesenzestig jaar. Rachel Snijders, negenenzestig jaar. Salomon Snijders, negenenzeventig jaar. Samuel Snijders, zevenenvijftig jaar. Schoontje Snijders, zesenvijftig jaar. Sientje Snijders, zeventien jaar. Simon Snijders, zevenenveertig jaar. Albert Eduard Snijders van Driel, elf jaar. Max Léon Snijders van Driel, zevenenveertig jaar… Al die vernietigde levens, al die mensen, vermoord om wie ze waren.

De Holocaust herdenk je, Gaza niet, het doden en uithongeren en vernietigen van de infrastructuur gaat door.

Schoof heeft net, lees ik, met president Herzog van Israël gebeld over mogelijke sancties. En wat zijn die: Israël kan uitgesloten worden van een EU-onderzoeksprogramma voor startups en kleine bedrijven. Ja? Viel Herzog van zijn stoel? Heeft hij het leger onmiddellijk opdracht gegeven de genocide te staken?

Na Gaza gingen we naar Luce, mijn lieve tante Luce, ze ligt in het ziekenhuis in Amsterdam. We hebben een uur hand in hand gezeten, Luce en ik. Af en toe zeiden we iets, maar vaak ook niets, maar dat gaf niet, we begrepen elkaars zwijgen. Ik voelde schokjes door haar arm gaan, ze zweefde tussen waken en slapen, ze zat onder de dope, morfine. Ze was higher dan ze in de jaren zestig ooit geweest was. “Vin,” zei ze opeens, “hoe kwam jij nou toch opeens aan die Gordel?” “Die Gordel,” zei ik, “kwam met een roos.” “Met een roos, mooi.”

Naomi kwam, met een infuus. En wat Luce als avondeten wilde. Macaronischotel of zoete aardappelpuree met kip. “Doe maar, eeeeh, macaroni met kip.”

Ze wil het nog een week proberen, leven, en als het dan niet meer lukt, dan was dit het. Ik had niet het gevoel dat ik de moed er in moest houden, het was wat het was en het was treurig, want dat is zo ziek zijn als Luce. “Baby you can drive my car,” zong ik zachtjes. “Dat staat op Rubber Soul van The Beatles, die heb ik ooit van je geleend maar nooit teruggegeven.” “Oh,” zei Luce, “die heb jij!” We lachten tranen van verdriet en van… ja, van wat, van verbondenheid, genegenheid, we gaan al ons hele leven lang mee.

Ik denk aan je nu, Luce, en aan jou, Katrien, dochter van Luce, en aan jou, David, ex-man van Luce. Laat het een goede week zijn, surf intussen lekker op de dope. Beep-beep-mm-beep-beep, yeah!
Beep-beep-mm-beep-beep, yeah!
Beep-beep-mm-beep-beep, yeah!
Beep-beep-mm-beep-beep, yeah!
Beep-beep-mm-beep-beep, yeah!